ကေလးကိုဖုန္းဆက္ၿပီး မ ကို မႏၲေလးေလဆိပ္မွာလာ
ႀကိဳဖို႔မွာလိုက္သည္။မနက္ျဖန္ဆိုကေလးကိုေတြ႔ရမယ့္
အသိေၾကာင့္ရင္ခုန္ေနရေတာ့သည္။
ေလယာဥ္ေပၚသိုတက္ခါနီး ကေလးကိုပါေခၚၿပီးျပန္လာခဲ့
မယ္ဟု ရတုကိုေျပာခဲ့သည္။အျပံဳးႏွင့္လက္ျပႏႈတ္ဆက္
ကာက်န္ခဲ့ေသာရတုကို ေလယဥ္ျပတင္းေပါက္မွျမင္ရသည္။
တစ္နာရီၾကာမ်ွစီးလိုက္ရေတာ့ မိနစ္အနည္းငယ္ဆို
ယြန္း တု႔ိယွဥ္မႏၲေလးေလးဆိပ္ကိုဆိုက္မည္ျဖစ္သည္။ကားရပ္ရန္ေနရာတြင္ရပ္ထားလုိက္ၿပီး ဧည္ႀကိဳေန
ရာကိုရင္ခုန္စြာလာခဲ့သည္။ဒိအခ်ိန္ဆိုမတို႔ေလယွဥ္
ေရာက္ခါနီးၿပီးဟုအေတြးဝင္လာသည္။ေဘးအိတ္ထဲမွ
ေစ့စပ္လပ္စြတ္ေလးကိုက်စ္က်စ္စုတ္ၾကည့္ၿပီး
ျပန္ထည့္ထားလိုက္သည္။အေဝးကလွမ္းျမင္ရတဲ့
ေလယဥ္ေတြကိုျကည့္ၿပီး ကေလး႐ွိျပန္လာမယ့္ မပံုရိပ္အခ်ိဳ႕ကိုျကိဳ၍ရင္
ခုန္ေနရပါၿပီ။
အရင္တုန္းက မနဲ႔ေတြ႔ရပို႔ ရမာန္ခုႏွစ္ေထာင္ေစာင့္ၾကပ္
သည့္ နတ္ပန္းဝတီကိုခူဆြတ္ရသလို စိုရိပ္ဗ်ာမ်ားခဲ့ရပါ
လားဟုေတြလ်က္ အနည္းငယ္ႏႈတ္ခမ္းေလးမဲ့မိျပန္သည္။
ခနၾကာေတာ့ ေလဆိပ္မွာလူေတြ႐ုတ္႐ုတ္သဲသဲနဲ႔ ဒိၾကား
ထဲမ မ်ားပါလာမလားလို႔ တစ္ဦးခ်င္းစီကို လိုက္ၾကည့္ေန
သည္။လက္ထဲမွာလည္းနင္းဆီ ရဲရဲေလးမ်ားကိုကိုင္းထား
ရင္း....ေလယဥ္ေပၚကဆင္းတာနဲ႔ ဧည္ႀကိဳဘက္ကိုအျမန္ေျပးရင္
ကေလးကို ႐ွာသည္။လူအုပ္ၾကားထဲက ညပ္ေနေသာ
သူမရဲ႕ကေလးေလးဒူးအထက္ဂါဝန္အျဖဴေရာင္ေလးႏွင့္
ဆံႏြယ္ေလးမ်ားကိုေျဖာင္းဆင္းစြာ ေ႐ွ႕ဘက္သို့ခ်ထားေသးသည္
ကေလးကအရင္ကထက္ေတာင္ပိုေခ်ာလုိ႔လာသည္။လက္
ထဲမွာလည္းႏွင္းဆီပန္းအခ်ိဳ႕ကိုကိုင္လ်က္....
အတန္ၾကာ လူနည္းနည္းက်ဲသြားၿပီး အနည္ငယ္သာက်န္ခဲ့သည္။
သူမေလးကေတာ့ဟိုၾကည့္ဒိၾကည့္နဲ႔ အစကေတာ့ေနာက္မလိုပါဘဲမေနႏိုင္တာနဲ႔ သူကေလးေနာက္ေက်ာကို အသံ
မေပးဘဲေျပးဖက္မိသည္
YOU ARE READING
In Heartbeat
Non-Fiction"ကလေးအချစ်တွေကို နားလည်လာတဲ့တစ်နေ့ အနားမှာရှိပေးနိုင်မလား..." "မနက်ဖြန်ဆိုတဲ့ နေ့တစ်နေ့ကိုရောက်ပို့အတွက် မ မှာညဉ့် တာရှည်လွန်းတယ်ကွယ်..."