ကလေးနှင့်တွေ့ပြီးပြန်ရောက်တာနဲ့ ဒယ်ဒီကိုသူမအကြောင်းအကုန်ပြောပြခဲ့သည်။
ကလေးဖေဖေ၏ရာထူးနှင့်နေရပ်လိပ်စာအစအဆုံးပြောပြတော့ဖေဖေကအေးဆေးစွာတစ်ချက်
ပြုံးလိုက်ရင်း"အေးလေ အဲ့ကောင်မလေးကိုခေါ်လာ
ခဲ့ဦးပေါ့"ဟုသာပြောခဲ့သည်။
ဘာဘဲဖြစ်ဖြစ်ခုလို ယွန်း တို့ကို ဒယ်ဒိနား
လည်လိုက်လျောလာသည်ကိုတော့ ဝမ်းမြောက်ဝမ်းသာဖြစ်ရသည်။ကလေးကိုမေးရင်စိတ်ဆိုးမှာ
ငြိုငြင်မှာစိုးလို့သာ ယွန်း မမေးရက်ခဲ့ခြင်းပါ။
အမှန်ဆို ယွန်းဟာ ငယ်ငယ်လေးကတည်းက မိဘမသိအောင်ဘာဆိုဘာမှ မလုပ်ခဲဖူးတာအမှန်ပါ။
"မ မိဘတွေ စိမ်း ကိုတွေ့ပို့ခေါ်ပြီးပေါ့ ဟုတ်လားမ"
"အင်း ကလေးကိုဒယ်ဒိကတွေ့ချင်တယ်တဲ့ အားတဲ့တစ်ရက်ခေါ်ခဲ့ပို့မှာလိုက်တယ်ဘာလဲကလေးကဝမ်း မသာဘူးလားဟင်"
"ဟင်အင်း သဘောကျပါတယ်မရယ်မမိဘတွေနဲ့လိုက်တွေ့ပါမယ်"
ကလေးကစပ်ဖြီဖြီးနဲ့ပြန်ဖြေတော့
"ဘာလည်း အဲ့ဒီအပြုံးက"
"ယောက္ခမ ကြီးက သူချွေးမချောလေး ကိုတွေ့ခြင်မှတော့
စိမ်း လိုက်တွေ့ကမှာပေါ့ ဟုတ်ဘူးလားမ"
"ဟာ...ကလေးစုတ်လေး"
"မ..မျက်လုံးလေးခနပိတ်ပေး"
"ဘာလို့..."
"မှိတ်ဆို...နော်လို့မ"
ပြောနေရင်းအကောင်းမှကလေးက ထူးထူးဆန်းမျက်လုံးမှိတ်ခိုင်းတော့သူ့နမ်းချင်လိုထင်ပါရက်ဆိုပြီး ကိုယ့်အတွေ့းနဲ့ကို ရင်ခုန်နေရသည်။
"မနော်...ဘာတွေတွေးနေတာလဲ"
"အယ်..."
စိမ်း ပြောလိုက်တာဒဲ့မှန်သွားတာမလို့ မျက်နာဘယ်နားထားရမှန်းမသိတော့...အနည်းငယ်ဆူထားသော
နှုတ်ခမ်းလေး ပြန်သိမ်းလိုက်ရသည်။
"ဒိမှာကြည့်...."
ကလေးလက်ဖဝါးနုနုပေါ်က ကတ္တိဘာအနီရောင်ဘူးလေးလှပစွာတည်ရှိနေတာမြင်တော့
YOU ARE READING
In Heartbeat
Non-Fiction"ကလေးအချစ်တွေကို နားလည်လာတဲ့တစ်နေ့ အနားမှာရှိပေးနိုင်မလား..." "မနက်ဖြန်ဆိုတဲ့ နေ့တစ်နေ့ကိုရောက်ပို့အတွက် မ မှာညဉ့် တာရှည်လွန်းတယ်ကွယ်..."
