"ဟယ်...စိမ်းရယ် နင်ပိုပြီးတော့တောင်လှလာလိုက်တာ
ကြည့်စမ်းစင်ကာပူမှာနေပြီး နိုင်ငံခြားသူလေးလိုဖြစ်လို့..."
"ဟုတ်လား...နင်ပြောမှကိုယ့်ကိုတောင်သတိထား
မိတော့တယ်"
"ကမစုတ်..ပြောကာမှဘဝကမြင့်ပြန်ပြီး"
သူပခုံကို ရတုကလက်သီးဆုပ်ဖြင့်လှမ်းပုပ်၏။
"သြော်...တကယ်ပြောတာပါ ငါဘဝမှာလေ မ
မရှိကတည်းက အလှအပဆိုတာလည်း
မရှိတော့ပါဘူးရတုရာ"
အဝေးသိုငေးရီပြီးပြောရင်း..
"အမယ့်ပြောစမ်းပါဦး ဟိုမှာကောင်လေးဘယ်
နှစ်ယောက်ကရှင့်ကို လိုက်နေလည်းဆိုတာ.."
"ရတုနော်...မ သာကြားရင်နင့်ကိုစိတ်ဆိုးလိမ့်မယ်
သိလား"
"ဟီး...ခုဆိုငါသူချင်း နှစ်နစ်ပြည့်ဖို့ ရက်ပိုင်းပဲလို
တော့တာဘဲဟာ ခုဆိုဗမာပြည်တောင်ပြန်ရောက်နေပြီ
မမသုန်သာသိရင်အတော်လေးပျော်သွားမှာသိလား.."
"နင်ပြောတော့ အိမ်ပြောင်းသွားပြီးဆို..သေချာရဲ့လား"
"အင်းလေ..နင်ထွက်သွားတဲ့တစ်နစ်ကျော်အကြာက သူ
အဘိုးကြီး နလုံးရောဂါနဲ့ရုတ်တရက်ဆုံးသွားတယ်ဟာ
ပြီးတော့ သူအမေနဲ့သူညီမ မတည့်ဖြစ်ပြီး အမွေဆိုင်အိမ်
ကိုတစ်ယောက်တစ်ဝက်ခွဲတယ်လို့ကြားတယ်အဲ့တာနဲ့
သူတို့မိသားစုဘယ်ရောက်သွားမှန်း စုံးစမ်းလို့မရတော့
ဘူးဟ"
"စိတ်ညစ်လိုက်တာ ရတုရယ်...မြန်မာပြည်ကိုပြန်ရောက်
တော့လည်း ကြားကြားခြင်းသတင်းက မ တို့အိမ်ပြောင်း
သွားပြီတဲ့လား...မကိုအရမ်းတွေ့ချင်ပါတယ်ဆိုမှဟာ"
"မြန်မာပြည်ကကျဉ်းကျဉ်းလေးပါဟာ...နင်တို့ဖူးစာ
မှန်ရင်တစ်နေ့ပြန်ဆုံကြမှာပါ"
ရတုကိုလက်ဆောင်များပေးကာနှုတ်ဆက်ပြီး အဆောင်မှထွက်လာလိုက်သည်။ခုဆို သူမမြန်မာပြည်ပြန်ရောက်တာနှစ်ရက်ရှိခဲ့ပြီ။ပြည့်ပသွားနေစဉ်နှစ်နစ်အတွင်းကိုယ်ပိုင်ကုမ္မဏီတစ်ခုကိုထောင်နိုင်ပြီးceoဖြစ်လို့နေပြီ။
YOU ARE READING
In Heartbeat
Non-Fiction"ကလေးအချစ်တွေကို နားလည်လာတဲ့တစ်နေ့ အနားမှာရှိပေးနိုင်မလား..." "မနက်ဖြန်ဆိုတဲ့ နေ့တစ်နေ့ကိုရောက်ပို့အတွက် မ မှာညဉ့် တာရှည်လွန်းတယ်ကွယ်..."
