"ကလေး သဃန်းကျွန်းက ဘယ်သူအိမ်သွားမလို့လည်း
ဟင်အဲ့ဒီမသွားဘဲ နယ်ကိုပြေးလို့ကောမရဘူးလား မ
ကိုအဝေးပြေးဂိတ်မှာချိန်းတော့ နယ်ဘက်ကိုသွားမယ်
ထင်မိတာ"
"အစကပြင်ဦးလွင်တစ်ခါထဲတန်းသွားမလို့ဘဲ မရဲ့
လောလောဆယ်ဒိသဃန်းကျွန်းမှာပဲ ဒိတစ်ညဖြစ်ဖြစ်
တည်းမှရမယ်ဘာလို့လည်းဆို..."
"အဝေးပြေးဂိတ်က ကားက ညမှထွက်မှာမို့ မလား"
"အင်း ..မ ဒိနေ့အိမ်မပြန်ဘူးဆိုတာနဲ့ သူတို့ စိမ်း
နဲ့ထွက်သွားမှန်းရိပ်မိမှာ အဲ့ကြဂိတ်ကိုလာရှာလို့
တွေ့သွားရင်ဘယ်လို လုပ်မလည်း မ ရဲ့"
"ဟာ..ကလေးကလည်းနိမိတ်မရှိ နမာမရှိ
မမိပါစေနဲ့လို့ ပြန်ဆုတောင်း ကလေးရာ"
"မရယ်တကယ်ကို ကလေးလေးကြနေတာဘဲ"
"မနောက်နဲ့ကွာ ဒီမှာစိတ်ပူနေတာ"
နှုတ်ခမ်းလေးဆူပြီး ကလေးဆန်စွာစိုးရိမ်ပူပန်နေသောမကို ချစ်စိတ်တွေပို့လို့တိုးဝင်စွာ.......
"မင်း..သမီးကော"
ဦးထွန်းရီနဲ့အမေးစကားကြောင့်ဒေါ်သန်းသန်းအေးသတင်းစာဖတ်နေရာမှစာကြည့်မျက်မှန်ကို ခုံပေါ်တင်လိုက်ပြီး
"သမီးလားမနက်ကတည်းကဆေးရုံသွားတယ်လေ"
"ဘာ ...အဲ့တာတော့ငါလည်းသိတာပေါ့ အခုဘယ်အချိန်ရှိ
နေပြီးလည်း မင်းနာရီကောကြည့်ရဲ့လား"
ပန်းချီကားအပေါ်က လှပစွာချိန်ဆွဲထားသော တိုင်ကပ်နာရီကိုလှမ်းကြည့်ပြီး.
"ဟုတ်သားဘဲခြောက်နာရီတောင်ခွဲနေပြီ
သမီး အခုချိန်ထိပြန်မလာသေးဘူး"
"မင်းကွာ ...ကိုယ့်သမီးအိမ်ပြန်ချိန်တောင်မသိဘူး
လား ဖုန်းဆက်စမ်းအခု..."
အိမ်မှခိုင်းထားသောနော်အဲမှုက အထိုင်ဖုန်းခလုတ်ကိုလျှင်
မြန်စွာနှိပ်ရင်း..
"ဟို...မမလေးဖုန်းက ဧရိယာပြင်ပဖြစ်နေပါတယ်မေမေ
ကြီး ..."
YOU ARE READING
In Heartbeat
Ikke Fiktion"ကလေးအချစ်တွေကို နားလည်လာတဲ့တစ်နေ့ အနားမှာရှိပေးနိုင်မလား..." "မနက်ဖြန်ဆိုတဲ့ နေ့တစ်နေ့ကိုရောက်ပို့အတွက် မ မှာညဉ့် တာရှည်လွန်းတယ်ကွယ်..."
