သူသိစေ🍁[Completed]

Part 17

#Zawgyi

ေလးလံေနေသာ မ်က္ခံြမ်ားမွာ ႐ုတ္တရက္ပြင့္သြားေသာအခါ
အ႐ိုးကဲြမတတ္ခံစားရေသာ နာက်င္မႈတို႔ကပါ အရိပ္ကဲ့သို႔တစ္ခါတည္းလိုက္ပါလာေတာ့သည္ကို ဘုန္းမိုးႀကိတ္မိွတ္ခံစားေနရသည္

"ညီေလး...ႏိုးလာၿပီလား
သက္သာရဲ႕လား"
ကုတင္ေဘး၌ ဘုန္းမိုးကိုစိုးရိမ္စိတ္အျပည့္ျဖင့္ ေမးေနသူက ဝဏၰ...

"အား...ကြၽတ္ ကြၽတ္...
အကို ညီေလးကို အကိုက္အခဲေပ်ာက္ေဆးေလးယူေပးပါလား"
ဘုန္းမိုး လက္တစ္ဖက္က နားထင္ကို ႏိွပ္ကာ တစ္ဖက္က စားပဲြေပၚတြင္ရိွေသာ ေဆးကဒ္ကို လက္ညိဳွးထိုးျပလိုက္သည္...

"ညီေလး... ဒါေတြေသာက္ေနရံုနဲ႔ မင္းေခါင္းကိုက္တာေပ်ာက္မယ္လို႔ထင္ေနတာလား
မူးေတာင္လဲရတယ္လို႔ ဘယ္ခ်ိန္တည္းကျဖစ္ေနတာလဲ"
ဝဏၰ စိုးရိမ္သံသာမက က႐ုဏာေဒါသသံႏွင့္ပါ ေမးလိုက္သည္

"ယူေပးမွာသာ ေပးပါဗ်ာ ကြၽန္ေတာ္စကားေတြအမ်ားႀကီးမေျပာႏိုင္ဘူး"
ဘုန္းမိုး စုတ္တစ္ခ်က္သပ္လိုက္ၿပီး ဝဏၰကိုစိတ္ညစ္စြာျပန္၍အေျဖေပးလိုက္သည္

"ေဆးခန္းထိေခၚသြားဖို႔ ငါမင္းကို ကုန္းပိုးေသးတယ္
ဒါေပမဲ့ အဆင္မေျပဘူး အကူအညီေတာင္းလို႔ရတဲ့
ေက်ာင္းသားေတြကလည္းေက်ာင္းေရာက္ေနၿပီ
ဆရာဝန္ေခၚဖို႔ကလည္း ကိုယ္လည္းအသိဆရာဝန္မရိွဘူး
အေဆာင္မႉးကလည္း ညတည္းကျပန္မလာလို႔
ညီေလး ေဘးမွာ ထိုင္မရထမရျဖစ္ေနတာ
မင္းနည္းနည္းေလာက္သက္သာရင္ ကိုယ္နဲ႔ေဆးခန္းသြားၾကမယ္ေလ"

"ရပါတယ္ အကိုရယ္ အကိုလည္းကြၽန္ေတာ့္ေၾကာင့္အတန္းမတက္ရေတာ့ဘူး
ကြၽန္ေတာ္ဒီေန႔တစ္ရက္ေလာက္နားလိုက္ရင္ေကာင္းသြားမွာပါ
ေဆးခန္းသြားစရာမလိုဘူး မ်က္မွန္တပ္ရေတာ့မယ္ထင္တယ္
ျမင္ေနရတာေတြကလည္း ပံုရိပ္ေတြကႏွစ္ထပ္ျဖစ္ေနတယ္
ေနာက္ေန႔ မ်က္စိေဆးခန္းသြားလိုက္မယ္ ကြၽန္ေတာ့္ကိုစိတ္မပူနဲ႔"

ဘုန္းမိုးအသံမွာ အားမရိွႏိုင္...
နာက်င္လွေသာ ဦးေခါင္းမွဒဏ္ရာသဖြယ္ခံစားခ်က္ႏွင့္
မူးေဝလွေသာ မ်က္လံုးတို႔မွာ မ်က္စိေ႐ွ႕မွ ပံုရိပ္တို႔ကိုတိက်ျပတ္သားစြာ ပံုမေဖာ္ႏိုု္င္ေတာ့...