Bazen bir bütünü görebilmek için onu parçalara ayırmak gerekir.
Ve şimdi ben; elime aldığım her parça beni derinden kessede, bütüne yaklaştıkça gerçekler beni yaralasada yılmadan özenle koruduğum bütünü parçalara ayıracağım.
Bütünümün en büyük parç...
Bölümü okurken fikirlerinizi benimle paylaşmayı unutmayın, satır aralarında buluşmak dileğiyle!
İyi okumalar dilerim! xx
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
(Bölüm Şarkısı/1: Poets Of The Falll-King Of Fools)
Gözlerimi açtığımda ilk gördüğüm şey Uğur'un yüzü olmuştu. Uğur yorgun görünüyordu. Gözleri kırmızıydı, göz altları kırmızıydı. Uyandığımı fark ettiğinde kıpkırmızı gözlerin içindeki tek renk olan yeşil beni buldu.
"İyi misin?"dedi sadece. Adamın gözleri dolduğunda kendi yanaklarımın ıslandığını hissettim. Oysa ki ağladığımın farkında bile değildim.
Kaç saattir baygın olduğumu bilmiyordum. Hatrımda kalan tek şey Ahmet'in bana korkuyla bakan cansız bedeniydi. Bütün bu yaşananların bir kabus olması gerekiyordu. Bu kabustan uyanmanın bir yolunu bulmalıydım.
"Uğur...Ahmet..." Sesim titriyordu. Uğur iki eliyle omuzlarımdan tuttu. Gözlerimin içine bakıyordu.
"Özür dilerim."dedi ağlayarak. Omuzlarımdan tutan ellerinden güç alıp yerimde doğruldum.
"Uğur ben ne yaparım?"diye sordum. Ahmet benim kardeşimdi, biri onu benden almıştı. O kendini bir anda ölümcül bir kasırganın içinde bulan kaybolmuş bir çocuktu. Onu korumak benim görevimdi ve ben başarısız olmuştum. Bir hata yapmıştım, bir anlık boşluğa düşmüştüm ve o ölmüştü. O artık yoktu, geri gelmeyecekti.
"Ona bunu yapanı bulacağız. Söz veriyorum bulacağız. Dün Ahmet'i öldürmek isteyenler Anka'yı da öldürmek istiyordu. Güçlü olmalıyız Kaya. Birbirimize ihtiyacımız var."dedi Uğur. Onu kendime çekip sıkıca sarıldım. Uğur bana sıkıca sarılırken kaskatı kesildim. Vücuduma hapsolmuş gibiydim. Kaslarım çürümeye yüz tutmuştu. Bedenim acı çeken ruhuma eşlik ediyordu.
"Ama nasıl? Korkuyorum Uğur."dedim, gözlerimden yaşlar akıyordu. Uğur sırtımı sıvazlamaya başladığında ciğerlerime batan acı biraz olsun kendini geri çekmişti.
"Bilmiyorum. Ben de korkuyorum. Bir daha asla böyle bir şeyin yaşanmayacağını düşünüyordum. Her şey bitti sanıyordum. Ne yapacağımı, ne hissedeceğimi, ne söyleyeceğimi bilmiyorum."dedi Uğur. Bir süre daha sessizce birbirimize sarıldık. Uğur yatağın ucuna bıraktığı telefonu çaldığında geri çekildi. Gözlerimi hastane önlüğüme silerken bir yandan da Uğur'un aramayı meşgule atışını izledim.
"Anka nasıl? İyi mi? Onu görmek istiyorum."dedim, yataktan kalkmaya çalışıyordum.
"Daha uyanmadı ama seni onun yanına götürebilirim."dedi Uğur, koluma bağlı serumu çıkarmama yardım ediyordu. Ayağa kalktığımda bir et yığınından farksız olduğumu daha iyi anlamıştım. Uğur beni kendine yasladığında ona sıkıca tutundum ve birlikte koridora çıktık. Koridordaki birkaç çalışan bizi göz hapsine almıştı. Burada olmamız herkesin dikkatini çekmişti. Bir kadın telefonunu çıkarıp bize doğru tuttuğunda daha önce hiç görmediğim bir genç adam kadını uyardı ve telefonunu kapattırdı. Baktığım yere dönen Uğur adama selam verdi.
