Hetalia Axis... Poland?! - Tom 1 ✓

Rozdział 33 - Wizyta

[3 lipiec 2017 — poniedziałek]

Tego dnia padało, a burza trwała w najlepsze już od samego rana. Paryski błękit nieba przybrał kolor szarości życia, a na tęczę przyszło nam czekać naprawdę długo.

Siedzieliśmy przy śniadaniu i z entuzjazmem opowiadałam o swoich wczorajszych wrażeniach, gdy rozbrzmiał dzwonek telefonu.

— Przepraszam. — Francja wstał i skierował się do telefonu stacjonarnego, który znajdował się na komodzie. Dziwne, myślałam, że ten telefon był tu dla ozdoby, no bo poważnie... Kto w dobie smartfonów używał w domu stacjonarki?

Zanim zdążyłam się nad tym głębiej zastanowić, usłyszałam rozdrażniony ton mężczyzny i głośny dźwięk odkładanej słuchawki.

— Kto to był?

— Anglia — powiedział, przekręcając zirytowany oczami.

— Czego on od ciebie chciał? — Moje brwi wyjechały do Chin ze zdziwienia.

— U niego strajkują teraz policjanci, zadzwonił więc, aby mi powiedzieć, że to moja wina.

— Że co?! — Oplułam się. Nie potrafiłam ogarnąć móżdżkiem tego całego absurdu.

— To prawda, że lubię strajkować, ale...

Przerwał, bo po raz kolejny aparat się rozdzwonił. Z milczeniem obserwowałam blondyna, który podreptał z powrotem do telefonu, wyrzucił z siebie ze zdenerwowania kilka zdań, po czym znów rzucił słuchawką, tym razem jednak mocniej.

— Co znowu? — zapytałam uprzejmie, mimo że dostałam tiku nerwowego w prawej powiece.

— Teraz stwierdził, że burza, która u niego szaleje, nadeszła ode mnie.

— Ja pierdolę. — Zrobiłam minę typu XD, kiedy wybuchł mi po tej informacji mózg. Francis westchnął i w sumie spokój trwał może z kilka minut, kiedy po raz trzeci telefon się odezwał.

Poirytowany mężczyzna wstał po raz trzeci, ale ja byłam szybsza. Minęłam go z gracją hipopotama i dorwałam się do słuchawki.

— Skończ w końcu wydzwaniać, psycholu!

Cisza, jaka zapadła po drugiej stronie, podpowiadała mi, że typ łączył puzzle.

— Kto mówi? — Usłyszałam w końcu głos Anglii co dało mi pewność, że składanie układanek nie było jego mocną stroną. W sumie, tak jak i moją.

— A kto pyta? — przedrzeźniłam go.

— Nie rób sobie ze mnie jaj, zarośnięty durniu!

— Cooooo? — Oburzyłam się niczym minionek. — Całujesz mnie w moim własnym domu i jeszcze mnie nie pamiętasz?! Mówię po polsku, a ty dalej nic?! A żeby cię szlag, Kirkland!

— Natalia?!

— Brawo ty! — fuknęłam. — Jeszcze raz zadzwonisz z jakąś pierdołą, to osobiście stawię się w Londynie, żeby cię kopnąć w dupę!

Rzuciłam słuchawką i spojrzałam na skamieniałego Francję.

— No. Teraz będzie spokój.

— Tak wiele pytań — powiedział, gdy się otrząsnął — tak mało odpowiedzi.

Nim zdążyłam cokolwiek odpowiedzieć, w jadalni znów rozbrzmiał telefon. Nie zastanawiając się, odebrałam go wściekła jak osa i warknęłam:

— Czego?!

— Natalia, co ty robisz w domu żabola?!

— Relaksuję się na wakacjach! — zagrzmiałam, dobitnie pokazując jak bardzo się w tej chwili relaksuję.