" Seven Years Of Love You Owe Me " [Complete]

┨Chapter 8├remmeber

دستش را برای هزارمین بار کشید,فلز دستبند دور پایه تخت صدایی داد اما مثل هزار بار قبل هنوز دستش قفل بود.

-جونگین لعنتی,بیا اینو باز کن,همین الان

فریادی کشید.سر دربسته فریاد کشید.دور مچش قرمز شده بود و رد سرخی جا مانده بود.انگشتانش را لای موهایش فرو کرد و کلافه بهم ریختشان.. لعنتی

ساعت از دستش در رفته بود.نمیدانست از کی دراین اتاق گیر افتاده بود. اولش فکر کرده بود اما بعد از این مالکیت و زورگویی عصبی شده بود.حس سرکشی در وجودش غوغا میکرد

-کیم جونگین!گم شو بیا اینجا!

جونگین پشت در نشسته بود و تکیه اش را به در داده بود.صدای سهون را میشنید اما سهون راهی برایش نگذاشته بود.

دستانش را روی زانوهایش درهم قفل کرده بود. دقیقا بیشتر از نصف روز توی حالت بودند.خودش هم از دقیقه ای که از اتاق بیرون زده بود,همانجا پشت در نشسته بود و فکر کرده بود.کمی هم دل دل کرده بود سهون لجبازی نکند و قبول کند. نمیخواست سهون بدتر ازین صدمه ببیند.

تکیه اش را از در گرفت و بلند شد .در را باز کرد.سهون پایین تخت نشسته بود و سرش را به دستش تکیه داده بود.

زخم هایش کمی کمرنگ تر شده بود.سهون با هجوم نور سرش را بالا گرفت و به قامت جونگین خیره شد. جونگین گلویش را صاف کرد

-فکر کردی؟

سهون اخمی کرد.عصبانیت از تک تک کلماتش میبارید

-ولم کن!میخوام برم!

-گفتم اگه لجبازی کنی هردو اینجا میمونیم

-تو نظرمو نمیخوای,جوابی میخوای که راضیت کنه!

جونگین دو زانو روبروی سهون نشست.در چشمان قهوه ای دلخورش خیره شد

- اگه اینو میدونی پس چرا نمیگی؟

-چون این فقط خواسته توئه نه من,چطور به من فکر نمیکنی؟داری خودتو تحقیر میکنی نمیفهمی؟چطور انقدر خودتو کوچیک میکنی؟کی باورش میشه سربازرس کیم اینطور باشه؟

-به تو فکر میکنم که اینو میخوام! این تقصیر من نیست سهون, من کوچیک نمیشم, فقط دارم برای خواسته خودم میجنگم و تلاش میکنم

-که چی؟ تلاشت بی فایدس اینو نفهمیدی؟

-نه..من فقط موفقیتامو میفهمم,حالا که چی؟قبول میکنی؟

سهون پوزخندی زد و با دستش شکل فرضی در هوا کشید

-قبول کنم هم مطمئن باش اجباریه!

جونگین خنده ی کوتاهی کرد

-نگران نباش از اجبار درمیاد!

-تو یه دیوونه ی روانی هستی

-پس خوب شناختی منو

جونگین روی زانوهایش جلو امد.صورتش را جلو اورد و نفس هایش را در صورت سهون پخش کرد