" Seven Years Of Love You Owe Me " [Complete]

┨Chapter 18├This is love

-کمیسر پارک!اینجا چیکار میکنین؟

چانیول جی هیون را کنار خودش نگه داشت.لبخندی زد

-برای دیدن بکهیون اومدم,اجازه دارم بیام تو؟

-بکهیون..البته بیاین داخل!

چانیول محکمتر دست جی هیون را گرفت و تعظیمی کرد.داخل خانه بیش از حد ساکت و ارام بنظر میرسید.

جی هیون سرخوشانه اطراف را نگاه میکرد تا کسی شبیه شوهرش را پیدا کند.اینکه اسم او هم بکهیون بود,برای جی هیون خیلی هیجان اور و تعجب برانگیز بود.شاید واقعا میتوانست پدرش را راضی کند و شوهرش را با بکهیون جابه جا کند.

چانیول نگاهی به بازوی سوهو انداخت و بعد سرش را تکان داد.سوهو با دستش مبل های وسط سالن را نشان داد

-من صداش میکنم شما استراحت کنین

چانیول مردد بود,نفسی کشید

-سوهو شی,میشه من صداش بزنم؟شما مراقب جی هیون باشین؟

-اما اون یکم,حالش خوب نیست,ممکنه حرفاش اذیتتون کنه

-من اذیت نمیشم,اتاقش کدومه؟

-ته سالن,راهرو تا اخر برین,اخرین اتاق مال اونه

-ممنونم

دست جی هیون را ول کرد و نگاهی به صورت اخمویش انداخت.چشم غره ای برای شلوغ نکردن به او رفت و بعد سمت اتاق بک قدم برداشت.

حالش خوب نبود؟چرا حال بکش خوب نبود؟مریض شده بود؟باید بخاطر مراقب خودش نبودن دعوایش میکرد.کمی بخاطر دیدنش بیش از حد هیجان زده بود.

برای دیدن چشمان مشتاق و مشکی و یا لبخند شیرینش, و یا حتی شنیدن اسمش,نفسی کشید و دست به دستگیره گرفت و ارام پایین کشید.بوی وانیلیی به بینیش خورد و باعث شد عمیق تر نفس بکشد.

اتاق تاریک بود و تنها نور چراغ خواب کنار تخت اتاق را روشن کرده بود.نگاهش را بسرعت داخل اتاق چرخاند.بک همینجا بود. بو و حضورش را حس میکرد.قلبش با شدت بیشتری زد.

انجا بود.کنار پنجره,ارنج هایش را به لبه ی پنجره تکیه داده بود و سرش را روی ارنج هایش گذاشته بود.باد شب پیراهنش را عقب و جلو میکرد و نور ماه کمی اطرافش را روشن کرده بود.

نگاهش به پاهای لختش افتاد.زخم هایش به رنگ قهوه ای درامده بود و بهتر بنظر میرسید.انگار قرار نبود این پسر جلویش پوشیده باشد.پاهایش بخوبی نظرش را جلب میکرد و دلش را میلرزاند اما همیشه نگاه چان دنبال اسیب دیدگی و زخم هایش بود.

در را ارام بست.لبخندی رو لب هایش جا خوش کرده بود که هیچ جوره کنار نمیرفت.بکش اینجا بود .درامنیت, بکهیون اینجا بود.فقط نمیتوانست پیش بینی کند, رفتار بک با او چطور بود؟