Their Diary's Pages ([Completed]Under Major Editing)

8.6

Warning: Errors ahead. Read for your own risk.
.......

April 21, 2014
Monday
Gangnam-gu, Seoul
Rain's Residence

Yoo Seun's Pov

Kasalukuyang napatigil sina Rain at Chan Hae ng makitang dumaan ako sa harapan nila para kumuha ng malamig na tubig. Their eyelids were following me as I make every step at the kitchen. Their teacups had stop in the mid air for a few moments.

Bakit kaya ang aga ni Chan Hae ngayon? Usually dumadating siya mga 8. 7:15 palang naman ah.

I open the fridge and get the bottle of mineral water. As soon as I close its door I drink the water making my body awake.

"Chan Hae, hindi naman nag-e-exist yung mga zombies, di ba?"

Rain said breaking the silence. Chan Hae cough for a few times before putting down his cup which was he was going to put on his lips a while ago when I didn't enter the dining and the kitchen.

"Hindi nga!"

"So, imagination ko lang pala ang nakikita ko ngayon."

Rain ask sarcastically before drinking her tea. I rolled my eyes on her and took a seat in front of her. I groaned as soon as I sat on the seat.

Pakiramdam ko nakalutang parin ang pag-iisip ko. Sino ba naman ang hindi kung hindi ka nakatulog ng maayos.

"May multo sa harapan ko."

Ang sarap batukan ni Rain. Para siyang bata kung umasta.

"Ang childish mo. Inspired ka ba?"

Malamig na sabi ko sa kanya bago napahiga ng ulo sa table. Nakapout ang mga labi at mukhang walang patutunguhan sa buhay. My body was heavy for me to make a move.

"Bakit ang laki ng eyebags mo? Para kang sinuntok ng ilang beses sa mata. May black eye ka na tuloy."

Tiningnan ko naman siya ng masama dahil sa tanong niya. She just smiled on me na para bang kaaya-aya parin ang tingin niya sa akin o baka gusto niya lang akong inisin.

"Ano bang nangyari sayo?"

Chan Hae ask as he look at me. His attention from his phone shifted on me.

"Malamang hindi nakatulog ng maayos."

I said sarcastically making them look at each other and smiled na parang nagkakaintindihan silang dalawa gamit lang ang tingin.

"Sinabihan na kita na wag ka munang umalis kung ayaw mo."

"And I already told you I have to."

I groaned. Hindi na nga ako nakatulog ito pa siya dumadagdag pa sa pressure ko.

"Why? Wala namang may nagsabi sayo na kailangan mo ng umalis agad diba? Pinaalis ka ba nila? Ikaw kaya yung kusang umalis."

I heave a sigh on what she said. Wala nga ngayon pero noon oo. Ewan ko ba talaga kung ano ba talaga ang gusto kong nangyari. I was lost in the middle of cross paths and I don't know where to go.