de wolk uit de zevende hemel 1.0

~ 11 ~

Hoofdstuk 11

____________________

...Vijf min één is een totaal andere pauze...

---

Ik wil tegen mezelf kunnen zeggen dat het moment met Jax niet door mijn hoofd blijft spoken, maar dat gaat niet. Een week is verstreken en nog steeds ben ik van mening dat Jax en ik vreselijk raar tegen elkaar doen, de hele tijd. Ik bedoel – hoelang ken ik hem nu? Drie weken of zo? We stonden op dat feest tegenover elkaar te schreeuwen over onze gevoelens alsof we elkaar al jaren kenden en hij gedroeg zich zó vreemd die avond. Zijn stemmingswisselingen maken me duizelig, alsof ik me in een helse storm op de oceaan bevind.

Ik kan er met mijn hoofd niet bij. Wáárom zei Jax dat de anderen op het feestje hem niets uitmaakten en mij wel? Dat slaat gewoon compleet nergens op. En wáárom heeft hij met die jongen gevochten?

Al bestaat die laatste vraag meer uit nieuwsgierigheid dan uit onbegrip. Deels.

Ik moet voortaan volledig uit zijn buurt blijven, want dit is gewoon niet gezond voor mijn mentale gezondheid én mijn concentratie op school, die nu almaar drukker wordt. Ik let niet eens meer op de gesprekken die Ella en Leya voeren, hier in de pauze. Ik blijf maar bezig zijn met de Bad Boys – met Jax.

Jax is een harteloos wezen dat meiden verslindt. Klaar. Jax uitgelegd. Niet meer aan denken.

Gelukkig halen mijn vriendinnen me uit mijn piekerende gedachten. 'Hoeveel uur moeten jullie nog vandaag?' Ella slaakt een verveelde zucht.

'Twee,' verzucht Leya met haar. 'Maar gelukkig hebben we dadelijk wiskunde, dat valt wel mee.'

Ik besluit om me in de gesprekken te mengen. 'Ja, gelukkig wel,' zeg ik, en ik laat mijn blik over de aula dwalen. 'Ik ben kapot.'

'Laat aardrijkskunde maar lekker uitvallen. Die gast zwetst toch alleen maar over milieuvervuiling.' Ella leunt languit achterover.

'Maar dat is wel een belangrijk onderwerp...' suggereert Leya voorzichtig.

'Ja, en een verschrikkelijk saaie als je er een paar uur per week naar moet luisteren. Blablabla, het is belangrijk, blablabla, superslecht en plastic en soep. De jeugd van tegenwoordig – oh gut, oh gut – blablabla. Ik heb zojuist letterlijk zijn les samengevat.'

Leya en ik schieten in de lach en geven toe dat ze min of meer wel gelijk heeft.

Dan werpt Ella een blik op de deur en haar ogen worden groot. 'Oh, néé. Daar héb je ze weer, hoor.' Ze legt haar hoofd in haar nek en slaakt een overdreven kreun.

Vier Bad Boys komen de aula binnengelopen. Ditmaal zónder een hele entree erbij.

Vier Bad Boys. Harley, Austin, Phoenix en Levi.

'Waar zou Jax uithangen? Die is normaal toch altijd bij de rest te vinden?' vraagt Leya fronsend.

'Wat denk je?' Ella kijkt haar met één opgetrokken wenkbrauw en een ongelovige grijns rond haar lippen aan. 'Die doet een of andere meid ergens in een bezemkast natuurlijk. Óf hij voert weer een gevecht met een gast van zijn grootte.'

Ik trek een gezicht bij de gedachte aan Jax in een bezemkast met een meisje... En als ie weer aan het vechten is, dan kijk ik hem echt nooit meer in z'n mooie ogen aan. Ik ben sowieso al van plan dat niet meer te doen, maar ja... we hebben het hier wel over Jax van der Velde en ik...

Vorige week, de week na het oh zo beruchte feestje, zag ik hem nog weleens in de gangen en tijdens de uren wiskunde – waar hij weer zo belachelijk vroeg aanwezig was – maar we wisselden geen enkel woord met elkaar, wat ik helemaal prima vond. Alsof er niks gebeurd was. Oogcontact vermijd ik al een week lang als de Spaanse griep.