de wolk uit de zevende hemel 1.0

~ 62 ~ special

Hoofdstuk 62

Correspondeert met hoofdstuk 56 en 63 uit Anna's POV

____________________

...Zwevend...

---

J A X

Ik raak even Anna's arm aan om haar aandacht te trekken. 'Ik ben zo terug,' deel ik mee, haar even aankijkend.

Ze kijkt me na, voel ik, terwijl ik op weg ga naar de leraren die nog aan de zijkant staan en niet al rondlopen in een of andere polonaise of gezellig aan het dansen zijn op de hits die voorbijkomen.

Anna heeft geen idee wat ik ga doen – ik zie die vele vraagtekens bijna rond haar hoofd zweven. Nou, daar zal ze heel snel achter komen. Haar kennende kan ze het vast wel waarderen. Anna geniet zo af en toe wel van wat mysterie, van wat gevaar, van wat bad boy smooth. Maar goed, dat is nogal logisch – want als dat niet het geval was, had ze nu geen relatie met mij.

Ze komt er zo wel achter. En ik ben zowaar zenuwachtig om het te doen, wat aangeeft hoeveel het voor me betekent...

Ik loop naar meneer Zinckman toe, die me al aan ziet komen en moet lachen. Vlug wend ik van halve schaamte of zo mijn blik even af naar mijn schoenen en kijk ik vervolgens lachend weer naar mijn leraar op.

'Ha, Jax,' begroet hij me als ik bij hem blijf stilstaan. 'Je wilde wat van me, zeker?'

'Hoe raadt u het zo?' doe ik grinnikend mee.

'Het is dat ik weet dat ik je kan vertrouwen, anders had ik dit echt niet zomaar gedaan. En je hebt me beloofd dat je niks vreemd zou gaan uitspoken, nietwaar?' Hij trekt één wenkbrauw op en vraagt met dat gebaar en die toon in zijn stem nogmaals om bevestiging, wat ik kan begrijpen... ik bezit die reputatie van me nog steeds.

'Nee, meneer, komt goed,' stel ik hem dus gerust.

'Hier.' Hij steekt zijn hand in zijn broekzak en haalt er een grote, rinkelende bos sleutels uit. 'Maar vóór het einde van het bal teruggeven. Anders mag je het lokaal nog wel een keer een paar uurtjes komen bewonderen na je lessen, ja?' Meneer Zinckman glimlacht loom. Maar ik weet dat hij het ergens wel meent. Het is niet dat hij iedere dag leerlingen een sleutelbos van heel wat belangrijke deuren toevertrouwt.

'Tuurlijk, meneer,' grijns ik, en hij overhandigt me dan de sleutelbos. 'Dank u wel.'

'Veel succes, met die lieve Anna. Ik weet niet wat je haar te zeggen hebt, maar in ieder geval veel succes. En dit blijft onder ons, ja?' Hij kijkt me even indringend aan.

Ik knik overtuigend en bedank hem nogmaals, waarna ik weer terugloop naar Anna. Mét een glimlach om mijn lippen.

Ze staat naar het podium gekeerd waar ook de dj zijn spullen heeft uitgestald, en luistert verwonderd naar de mededeling van een leraar aardrijkskunde, die ieders favoriete docent is. Ik weet niet of ik haar nu al moet vragen of ze met me mee wil komen of daar nog even mee moet wachten... Jezus, zeg, liefde kan af en toe zo veel onzekerheden bij iemand oproepen. Om gek van te worden is dat.

Enkele seconden is het doodstil na zijn mededeling en Anna draait zich op dat moment naar me om, omdat ze waarschijnlijk mijn voetstappen op haar af hoort komen.

Op het moment dat we onze blikken elkaar kruisen, klinkt er over de boxen ineens een ongelooflijk bekende stem, die door de hele ruimte schalt – en mijn hart maakt zowaar een sprong, maar mijn voeten blijven stilstaan. Anna's mond valt ongelovig open, vermengd met een grijns, en ik kijk haar waarschijnlijk al even verrast aan. Een voorzichtige lach verlaat mijn keel zonder dat ik er echt op let en ik loop vlug op haar af.