de wolk uit de zevende hemel 1.0

~ 54 ~

Hoofdstuk 54

____________________

...Het feestje kan beginnen...

---

Ik ben volgens mij echt helemaal op van de zenuwen. Ik weet niet eens waarom ik ze zo erg heb, maar die rupsen, vlinders, beren, papegaaien en tijgers kriebelen in mijn hele binnenste. Er valt niks aan te doen. Ik heb zo veel zin in vanavond én ik wil zo graag Jax zien, denk ik. Maar eigenlijk wil ik ook weten wat Jax nou van mijn outfit gaat vinden. Dat allemaal bij elkaar opgeteld zorgt voor een hele dierentuin in mijn buik en borst.

Terwijl ik een diep loopgraf in de vloer aan het slijten ben van twee meter lang, werp ik om de zoveel seconden een blik door het raam naar onze straat.

Ik schrik op en kom tot stilstand van mijn gedwongen loopje als mijn telefoon rinkelt. Ik wurm het ding met moeite uit het handtasje waar ik al mijn benodigde spullen in gestopt heb, zoals geld, telefoon, leerlingpasje, sleutels, lipstick, ongesteldheidsspullen en nog wat overige dingen.

Jax belt. Ik weet niet wie ik had verwacht, maar hem niet echt. Ach, niet dat ik klaag, of zo.

Glimlachend neem ik op, leg ik mijn telefoon tegen mijn oor en begroet ik hem met een vragende ondertoon.

'Gegroet, schoonheid,' zegt hij, en ik kan die grijns in zijn stem horen. Oké, niks aan de hand dus. Dat bezorgde gevoel zit er toch nog een beetje in elke keer dat hij iets onverwachts doet en ik denk niet dat het gauw weg zal trekken.

'Wat is er?' vraag ik nieuwsgierig.

'Ik zal zodadelijk bij je voordeur arriveren, dus nu moet je wel klaarstaan dan, hè? Anders komen we misschien te laat op je eerste echte eindejaarsbal.'

Ik grinnik zacht. 'Ik sta al helemaal klaar. Geen zorgen.'

'Dat is mooi, prinses.'

'"Prinses"? Die is nieuw...'

Waarschijnlijk haalt hij nu z'n schouders op. 'In al die slechte cliché bad boy-verhalen worden de meisjes toch ook altijd "prinses" genoemd? Maar vooral; ik weet gewoon zeker dat je er als een prinses uit zult zien, schat.'

Een grote, geluidloze lach breekt door op mijn gezicht. 'Dat is waar... Maar goed – tot zo, dan.'

'Tot zo.' Hij glimlacht, volgens mij.

Dan hangen we op en ben ik weer alleen met de dierentuin in mijn buik.

Achter mij hoor ik papa door de keuken naar de woonkamer lopen. 'Ik zal maar naar boven vertrekken. Niet, stresskip? Dan stoor ik jullie niet zo ongemakkelijk in jullie moment dadelijk. Als de bejaarde vader die ik ben.'

Ik begin te grijnzen. 'Dank je, pap.'

'Nou, alvast veel plezier dan. Zeg je het even als je vertrekt?' Hij zet twee stappen de trap op.

'Doe ik.'

En dan loopt mijn vader naar boven, gaat hij de studeerkamer in en ben ik dus écht helemaal alleen met die stomme dieren.

Maar niet voor lang, want zo'n dertig seconden later gaat de bel en mijn hart springt verheugd overeind om vervolgens sprintjes te gaan trekken op haar plaats, verdorie.

Ik loop op een drafje – een voorzichtig drafje – naar de gang en dan naar de voordeur. Voor de laatste keer check ik mijn kleding en doe ik het bandje van mijn tasje goed over mijn schouder.