de wolk uit de zevende hemel 1.0

~ 26 ~

Hoofdstuk 26

____________________

...Ik kan het niet geloven...

---

Wanneer we allemaal onze drankjes aangereikt krijgen – wat milkshakes, cola's, watertjes en fruitsapjes betreft – beginnen we langzaamaan te kletsen over de Marvelfilm van zonet en over de leuke scènes die erin zaten. Ik probeer er een beetje over mee te praten, maar het wil niet echt lukken en drie keer raden hoe dat zou komen. Dus ik bied een luisterend oor.

Degene die hier de oorzaak van is, praat niet mee. En dat is niet omdat hij ook niet veel meegekregen heeft van de film, dat is omdat hij weer op de gevaarlijke bad boy lijkt die ik ken van het begin van het schooljaar en die ik veel minder mag dan de plagende, grappige gast in wie hij zich af en toe – steeds vaker, lijkt het – transformeert. Hij lijkt Iron Man wel.

Ik drink wat van mijn sap, waar allerlei tropisch vruchten in vermengd zitten, en moet toegeven dat het echt overheerlijk is. Ik snap wel dat de jongens hier vaker komen. Zoete smaken vullen mijn mond en keel.

De jongens en Ella en Leya – die laatste twee zitten beiden aan één kant van mij – kletsen intussen door, maar Leya stuurt me af en toe van die geheimzinnige blikken, waarna ze heel toevallig ook naar Jax kijkt. Ik stuur haar een vragende blik terug om te vragen wat ze bedoelt. Ze glimlacht alleen maar. Die twee vriendinnen doen de laatste tijd al net zo vaag als Jax. Maar Mister Mysterious, zoals Ella hem ooit noemde, spant toch echt de kroon.

'Was het leuk in de bios?' vraagt Ella aan mijn rechterzijde. 'Wat eh, vond je van de film?' Ze grijnst.

'Leuk,' beken ik. Dat is ook zo, de eindscènes in ieder geval.

'Vond je het eerste deel niet... een beetje verwarrend?' vraagt ze door.

Ik onderzoek haar blik, maar kan niet goed opmaken wat ze hier nou mee bedoelt. Wel heb ik vermoedens.

'Oh, Ella. Kap nou. Plaag Anna niet zo,' lacht Leya, en ze duwt haar vriendin achter mij om tegen haar schouder.

Ella moet hardop lachen en stopt een aardbei van haar milkshake in haar mond. 'Sorry not sorry,' zegt ze. 'We hadden het wel door, hoor.'

Het bloed stijgt alweer naar mijn wangen. Waarschijnlijk heeft heel de bios gezien waar wij mee bezig waren. Misschien zelfs de mensen achter de camerabewaking...

Ja, toen was hij verdorie nog wel aardig. Grappig, leuk, lief zelfs. Nu staart hij voor zich uit, nietsziend, en heeft hij nog geen slok van zijn Coca-cola Vanilla genomen. Het lipje is nog niet eens opengedaan. Zijn wenkbrauwen laag, in een flauwe frons, zijn vingers bewegen af en toe. Hij balt zijn handen tot vuisten, hij ontspant ze weer. Volgens mij heeft hij niet eens door dat hij dat doet.

Ik hoor Austin, die op een barkruk naast zijn beste vriend zit, iets mompelen wat klinkt als 'Je zou het moeten uitleggen' waarna hij een grote slok van zijn cola neemt.

'Waarom? Dat zorgt voor problemen,' hoor ik Jax terugkaatsen. De botte toon in zijn stem laat me schrikken.

Austin blijft even stil. 'Alles oké verder?'

'Wanneer niet?' klinkt Jax' stem, en hij haalt een hand door zijn haren, duidelijk zwaar gefrustreerd.

Ja, Austin heeft ook wel door dat dit geen zin heeft – dat heeft het nooit – en dus geeft hij het op. Hij zoekt mijn blik op en glimlacht flauw. "Komt wel weer goed," lijken zijn ogen te zeggen.