de wolk uit de zevende hemel 1.0

~ 61 ~ special

Hoofdstuk 61

Correspondeert met hoofdstuk 41, 42 en 43 van Anna's POV

____________________

...Ik ben er helemaal klaar voor...

---

Ja, ik weet het, er zit hier een soortvan gefikste plothole in (over wie er op Harleys feestje komt, want ooit kwamen Austin, Levi, Anna en Leya niet (dacht ik)), maar die heb ik aangepast. Offline tenminste. Ik weet eigenlijk niet of die versie hier ook al staat. Nou ja, dat check ik zo wel even. Dus niet schrikken van het feit Austin en Levi ook op Harleys feestje zijn, dat klopt vanaf nu gewoon :). Da's namelijk makkelijker voor het verhaal. OKEEEE wat een oninteressant gebazel weer, in ieder geval, veel leesplezier!

J A X

We zijn een uur in het feestje van Harley, ergens in begin maart ongeveer. Levi en Austin hebben zonet aangekondigd dat ze nog maar een uurtje zullen blijven, omdat ze op het moment geen zin hebben in gefeest, drank, gezeur en gedoe aan hun kop. Waar ik het volledig mee eens ben, maar ik ben om die laatste twee redenen júíst naar dit feestje gekomen. Phoenix en Harley blijven net zoals ik natuurlijk ook de hele avond. Harley kan niet anders; hij is de gastheer, notabene. En hij is toch altijd wel in voor wat gefeest en wat gezellige sferen. Vandaar dit feestje.

Op het moment staan Phoenix, Austin, ik en Harley respectievelijk rond een statafel in de hoek van Harleys woonkamer, achter de bank met de dikke kleden en de gigantische tv. Alles in de tinten grijs, wit en zwart. Typisch Harley. Typisch zijn familie.

Ik sta helemaal verscholen in de hoek van de ruimte – vlak achter me staan twee muren loodrecht op elkaar – met mijn ellebogen leunend op de witte statafel, mijn hoofd wat gebogen.

De reden dat ik naar dit feestje gekomen ben, is inderdaad vanwege gezeur en gedoe. Van Kayne, natuurlijk, en van gasten op het industrieterrein. Ik heb afleiding nodig. Niet de rustgevende afleiding die ik bij Anna kan vinden, want ik weet niet of die nou zo rustgevend zal zijn op dit moment.

De gevechten op het terrein waren de laatste paar dagen echt ruk en dat heb ik aan mezelf te danken. Ik voel me niet goed vanwege thuis en dan gaat het vechten ook niet lekker. Meestal is dat wel het geval, maar dit keer is het zó erg, dat alles gewoon niet goed gaat.

Ik vraag me serieus af wanneer ik het zal begeven. Ik vraag me serieus af wanneer alles écht compleet naar de kloten zal gaan. En ik heb het idee dat het antwoord op beide vragen "heel binnenkort" is...

Dit keer is dat niet een loos dreigement voor mezelf dat ik door moet blijven gaan en door moet zetten – dit keer meen ik het serieus. Ik heb al vaker gedacht dat ik dood zou gaan, dat ik het zou begeven, dat mijn lichaam het niet meer zag zitten, dat ik liever ergens zou verdwijnen, maar nog nooit is dat zo sterk geweest als nu. God, ik heb echt iets van afleiding nodig. Iets wat me van het vermoeiende denken weerhoudt. Iets wat me meeneemt naar een andere plek, een fijne, rustige plek. Iets wat me gerust weet te stellen en tegen me fluistert dat alles goed zal komen. Iets wat me omhelst en me niet zal veroordelen als ik voor het eerst sinds maanden – zo niet jaren – mijn tranen laat vloeien.

Die "iets" klinkt precies als Anna...

Voor de jongens verberg ik mijn wonden deze avond, door de mouwen van mijn donkergroene hoodie over mijn polsen en handpalmen en zo mogelijk ook mijn knokkels te schuiven. De capuchon van de hoodie trek ik half over mijn nek en achterhoofd, zodat niemand me kan lastigvallen met goedbedoelde vragen en bezorgde blikken. Ik heb geen zin in gezeur en gedoe. De wereld kan zich zorgen om me maken wat hij wil – er gaat toch niets veranderen, dus het is verspilde moeite.