de wolk uit de zevende hemel 1.0

~ 52 ~

Hoofdstuk 52

____________________

...Van Bad Boys valt niet te winnen...

---

Als er nog maar twee weken tussen het heden en het eindejaarsbal zitten en je hebt nog géén outfit, weet je dat daar verandering in moet gaan komen.

Ik heb een redelijk grote smak geld van papa meegekregen en dat voelt best gek. Toen hij de geldbriefjes in mijn hand drukte, mompelde hij me glimlachend: 'Zo'n bal vindt niet zo vaak plaats in je tienerleven, dus ga maar eens iets moois uitzoeken, knappe dochter van me.' Nou, en nu ben ik dus héél wat euro's rijker. Voor even dan.

De laatste paar weken worden mijn gedachten aan papa telkens aangevreten door schuldgevoelens en onrust. Ik heb hem namelijk nog altijd niets verteld over wat er met Jax is gebeurd en over wie Kayne is en over dat stomme industrieterrein. Dat ga ik voorlopig ook nog niet doen. Sophia zegt als de trouwe zus die ze is ook niets tegen hem en hint er ook niet naar, of zo. Gelukkig.

Ik vind het eigenlijk heel vervelend dat ik nu dit soort grote onderwerpen voor hem achterhoud, maar ik kan toch ook niet zomaar doodleuk vertellen wat er gebeurd is om vervolgens huisarrest tot in mijn graf te krijgen? Ik zie mijn grafsteen al voor me: "Rust in vrede – nog altijd huisarrest, jongedame".

Papa staat veel toe en is heel lief (ik loop namelijk nog altijd met die briefjes op zak, mocht je het vergeten zijn), maar zóiets zal hij niet nog eens toestaan. Hij kan immers ook indirect lief zijn; mij beschermen en mij dus iets leren. En dan zou ik te horen krijgen dat ik dit niet meer mag doen en dit levensgevaarlijk is en ik het eigenlijk uit zou moeten maken met Jax. Geen haar op m'n hoofd. En ik heb redelijk veel haren.

Ik wil de gevolgen niet ervaren als ik papa zou vertellen wat er gebeurd is – niet voor mij en ook niet voor Jax – dus zwijg ik. En moet ik het schuldgevoel maar ervaren.

En daarom geniet ik nu van de vrijgevigheid van mijn vader en loop ik hier met Ella en Leya aan mijn armen door de winkelstraten van de stad. Te kletsen over het leven, zoals vriendinnen dat wel vaker doen.

'Wat voor jurken zouden we moeten kopen? Of welke kostuums?' vraag ik dan, en ik kijk opzij naar de twee andere leden van The A-Team.

'Ik weet het niet zo goed,' bekent Leya, en ze haalt haar schouders op. 'Het thema is nogal anders dan voorgaande jaren. Dus we zullen het in de winkel zelf maar moeten zien.'

'Wat voor thema's hadden de voorgaande jaren dan?' We gaan ondertussen een hoek om en komen in een drukkere straat uit, waar allerlei mensen rondstruinen, koffie drinken of hun jengelende kinderen aan de hand meetrekken.

'Rock-'n-roll of zwart-wit of een gemaskerd bal of winterwonderland,' legt Ella uit, op haar vingers meetellend. 'Rock-'n-roll was vet, we waren toen echt nog heel jong – een jaar of dertien, veertien, volgens mij.'

'Wauw, maar dat klinkt allemaal echt gaaf!' breng ik verontwaardigd uit. 'Was ik daar maar bij geweest...'

Leya haalt opnieuw haar schouders op. 'Nou, dit jaar is toch echt wel het beste thema tot nu toe, vind ik. Je kunt er zo veel mee.'

'Ik wacht al heel lang op het sprookjesachtige thema. Er werd al heel vaak gespeculeerd onder leerlingen dat dat thema eraan zat te komen.' Ella glimlacht tevreden. 'Ben blij dat ik het mee mag maken vóór mijn eindexamen. En dat jij er dit jaar bij bent, An.'

Yep, blozen. 'Da's lief. Ik heb er echt heel veel zin in.'

En daar stemmen die meiden uitgebreid en enthousiast mee in. Ella hupt zelfs als een klein meisje op en neer.