de wolk uit de zevende hemel 1.0

~ 32 ~

Hoofdstuk 32

____________________

...Wiskundehuiswerk en drugs: allemaal hetzelfde...

---

Ah, gadverdamme. Geen sneeuw, geen hagel, geen zonnestralen, alleen maar miezer. Áls het dan al moet regenen, gooi dan de hemel open. Nu drupt het maar wat en kun je je ogen niet meer openhouden vanwege de piepkleine druppels en je knipperreflex.

Maar goed, gelukkig lopen we met z'n allen door de redelijk warme gangen van de school. Nog één pauze en twee lesuren te gaan. Als ook deze docenten geen huiswerk opgeven, dan ben ik zowaar huiswerkvrij vanmiddag. Dat is het voordeel van vakanties; de lessen daarna zijn meestal enkel opstartlessen en houden niet bepaald veel in.

'Zijn wij laat?' zegt Phoenix dan, en hij haalt zijn telefoon tevoorschijn om de tijd te checken. 'Heel de aula zit al vol.'

'Tja, dan weten we waar het tijd voor is, nietwaar?' grijnst Levi. Hij loopt naar de klapdeuren van de aula en zet zijn handen in zijn zij. 'Wie gaat als eerst?'

'Jij geniet hier iets te veel van, jongen,' zegt Harley hoofdschuddend, en samen met Levi en Phoenix duwt hij met kracht de klapdeuren open.

Direct overspoelen flashbacks me over het begin van het schooljaar.

Ditmaal zitten Ella, Leya en ik echter niet al in de vensterbanken, maar lopen we met de Bad Boys mee de aula in. Al die starende blikken zijn eigenlijk ronduit vreselijk en de jaloerse ondertonen verdwijnen maar niet uit de ogen van sommige meiden als ze naar mij en Jax staren. Ik voel me zo vaak bekeken in de gangen, zo vaak beoordeeld.

Jax slaat een arm om mijn schouders en drukt een kus tegen mijn slapen. 'Ze kunnen opflikkeren,' fluistert hij.

Ik glimlach en Jax haalt zijn arm van mijn schouders en vervlecht zijn vingers met de mijne. Het fijne van deze aula is dat de zesdejaars hier niet komen – die hebben een eigen aula. Als Sophia dit allemaal zou zien, dan hoorde ik de komende weken iedere keer dat ik haar zag niets anders meer dan hoe leuk Jax en ik waren.

De jongens lopen door naar een compleet lege tafel achterin. Het is de tafel waar wij meestal aan gaan zitten in de pauzes. Ik begin me af te vragen of mensen deze plek expres voor ons vrijlaten, gewoon omdat de jongens zo nu en dan over de school lijken te regeren en mensen geen ruzie zoeken. Of omdat ze ontzettend veel ontzag hebben voor deze 'hitsige rokkenjagers' zoals Ella hen noemt. Ergens kan ik dat begrijpen en ergens totaal niet.

Ik zie, als Levi plaatsneemt en verveeld achteroverleunt, dat hij een Levi's T-shirt aanheeft. Ik schud lachend mijn hoofd en bedenk in gedachten dat hij de apostrof en de S eigenlijk met een zwarte stift door zou moeten strepen. Daarmee wordt zijn grote ego nog even wat benadrukt.

Phoenix, die altijd in het zwart gekleed is, ploft ook neer en laat zijn blik ongegeneerd over de menigte leerlingen dwalen. De meeste letten alweer op de gesprekken met hun vrienden of nemen weer een hap van hun lunch, maar sommige blijven maar staren naar deze vijf veel te goed uitziende jongens. Ik snap het wel. Ik blijf af en toe ook maar staren naar een van de vijf.

Ik weet ook niet zo goed waarom ik nou eigenlijk omga met deze gasten. Ze zijn af en toe zó kinderachtig, plagerig, niet serieus én irritant. Oh, en ze vechten blijkbaar weleens en ik wéét dat ze allemaal al weleens ladderzat zijn geworden vóór hun achttiende levensjaar.

'Ah, shit – als de regen nou eens stopte, had ik misschien nog effe een jointje op kunnen steken,' zegt Phoenix, met een fronsende blik in de richting van de druilerige lucht.