Reclaim The Game (COMPLETED)

Chapter 38

#RTG38 Chapter 38

Halos mabingi ako sa lakas ng sampal na natanggap ko mula kay Mama. Hindi ko alam kung dahil ba panandalian akong nabingi dahil sa sampal o dahil sa lakas ng iyak niya ang dahilan kung bakit hindi ko maintindihan ang mga sinasabi niya. Nanatili lang akong naka-tayo roon, naka-hawak sa pisngi ko at naka-tingin sa kanya habang unti-unti siyang napapa-upo sa sahig.

"Ano bang naging pagkaka-mali ko sa pagpapa-laki sa 'yo..." sigaw niya sa akin habang naka-upo siya sa sahig. "Naturingan kang abogada, pero nagawa mong magkaroon ng kabit! Anak naman!"

Hindi ako nagsasalita.

Naka-tingin lang ako habang pilit siyang tina-tayo ni Papa.

"Hindi ko alam kung saan ka nagmana! Nagpa-buntis ka pa sa kabit mo!" sabi niya habang inabot iyong buhok ko at sinabunutan ako. Hindi ako lumaban. Gusto ko na lang na matapos na siyang sumigaw. Pero pilit siyang pina-tigil ni Papa.

"Tama na... Buntis 'yung anak mo..." sabi niya na naging dahilan para mas lalong lumakas ang iyak ni Mama.

Napa-tingin ako kay Irina.

Nag-iwas siya ng tingin sa akin.

Napa-hawak ako sa tiyan ko.

Dinala ni Papa si Mama sa labas. Naiwan kaming dalawa ni Irina roon. Naka-tingin lang siya sa akin. Hindi siya nagsasalita.

"Paano nalaman nila Mama?" tanong ko.

"Hindi ko alam," simpleng sagot niya.

"Galit ka ba?"

"Buhay mo 'yan, e..." sagot niya. "Pero, Ate, kaka-galing lang ni Mama sa ospital... Paano kapag... kapag ano..."

Huminga siya nang malalim.

Nagtubig iyong mata.

"Alam ko buhay mo naman 'yan, Ate... Pero sana isipin mo rin iyong mga tao sa paligid mo. 'Di naman pwede na palaging sarili mo lang," sabi niya sa akin bago iwan din ako at lumabas.

Ilang minuto akong naka-upo lang doon. Biglang bumukas iyong pinto. Pulang-pula ang mga mata ni Mama. Pagod na pagod ang itsura ni Papa. Disappointed si Irina.

"Magbihis ka," sabi ni Mama. "Irina, pahiramin mong damit 'yang Ate mo."

"Saan—"

"Pupunta tayo kina Sean. Kung kailangang lumuhod ako at magmakaawa!" sabi niya habang napa-tigil at napa-hawak sa dibdib.

"Magbihis ka na, Ate..." sabi ni Irina habang hawak-hawak ni Papa si Mama at pilit na pinapa-kalma.

Sumunod ako sa inutos nila. Kinuha ni Mama iyong cellphone ko nang makita niyang tumatawag si Sancho. Walang nagsasalita sa amin sa loob ng sasakyan. Nabalot kami ng katahimikan hanggang sa maka-rating kami sa bahay ng pamilya ni Sean.

"Wag na 'wag kang magmamalaki, Isobel. Ikaw ang may atraso kay Sean. Pumunta tayo rito para humingi ng dispensa dahil d'yan sa mga ginawa mo," sabi ni Mama bago mabilis na lumabas ng sasakyan.

Halos madapa ako nang kaladkarin niya ako. Natigil lang siya sa paglalakad nang makita namin si Tita Shirley. Seryoso ang mukha niya.

"Shirley... Pwede ba naming maka-usap si Sean?" tanong ni Mama.

Hindi agad sumagot si Tita Shirley. Nanatili siyang naka-tingin sa akin. Agad akong nagbaba ng tingin. Ayoko na ng gulo. Ayokong lalo pang lumaki ang problema. Ayokong magka-sakit na naman si Mama... O pati si Papa...

"Sean's not here," Tita Shirley replied.

"Nasaan... po si Sean?" tanong ko.

"I forced him to have a vacation," Tita calmly replied. "Mahal na mahal ka ng anak ko... Tinanggap ka namin na parang pamilya... Tapos, ito ang igaganti mo sa amin?"