- 22 -

4.8K 620 16
                                    

HERO ( 22 )

Unicode

တစ်ပတ် နှစ်ပတ်
ဘယ်လောက်ကြာသွားလဲမသိပေမယ့် ကျွန်တော်တို့
အဆက်အသွယ်မရှိတာ အရမ်းကြာနေပြီ
ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် စိတ်ထိန်းပြီး မောင့်စကားကိုနားထောင်ပြီး
အဆုံးထိ သည်းခံထားပေမယ့် အခုမရတော့ဘူး

ဘယ်ချိန်ထိ ဒီလိုနေရမယ်ဆိုတာမသိဘူး
အဖေကလည်း မူမမှန်တာသိပေမယ့် ကျွန်တော့်ကို
လည်း မထင်ရင်မထင်သလို Check နေတယ်ဆိုတာ
သိပေမယ့် တကယ် လွမ်းတဲ့ဒဏ်ကို မခံစားနိုင်တော့ဘူး
ထင်တယ်
       
                                     //

အေးစက်လာတဲ့ လက်ဖျားတို့ကို ပါးစပ်နားကပ်ပြီး
အာငွေ့ပေးလိုက်ရင်း တုန်နေမိသည်

" အေးလိုက်တာ "

*ကျွီ*

တံခါးဖွင့်သံကို ကြားရလို့ မော့ကြည့်တော့ -

" ဂျီမင်း ? "

" ဟီး မောင် ထွက်လာပြီလား "

ဂျောင်ကု က မျက်စိမျက်နှာပျက်နဲ့ ဂျီမင်းကို အတင်း
အိမ်ထဲဆွဲခေါ်သွားသည်

" ဒီလောက်အေးနေတာကို အပြင်မှာဘာလုပ်နေတာလဲ "

" အထဲဝင်လာမလို့ပဲ ဒါပေမဲ့ စဥ်းစားနေတာ "

" မောင်ပြောထားတယ် ..  ...  လား "

" သိပါတယ် အဲ့ဒါကြောင့်မို့ မလာဘဲနေမလို့ပါပဲ
ဒါပေမဲ့ မနေနိုင်တော့လို့ "

" တစ်ယောက်ယောက်မိသွားရင် ဘယ်လိုလုပ်မလဲ
အခုအချိန်က မောင်အများကြီးပြင်ဆင်နေတဲ့အချိန်လေ
မောင်တို့နှစ်ယောက်လုံး ဒုက္ခရောက်အောင်လုပ်နေ
တာလား ပတ်ဂျီမင်း !!!!!!!!!! "

HERO • Kookmin || COMPLETED || Tempat cerita menjadi hidup. Temukan sekarang