My Baby's Father is a Superstar (NOT EDITED)

CHAPTER TWELVE

CHAPTER TWELVE💐

I hug him tightly as soon as we arrived. Unti-unting naglandas ang mga luha sa pisngi ko nang maramdamam kung niyakap nya din ako ng mahigpit.

"Daddy..." I murmured as I tightened my hugs.

"I miss you too, princess." He whispers on my ears as he slowly patting my head. Unti-unti akong bumitiw sa yakap namin at hinarap sya.

"Are you really okay, Dad? May masakit ba sayo? O may masama ka bang nararamdaman?" His smiles slowly turns into a chuckle while looking at me with amusement.

"I miss this personality of yours, princess. But I'm really fine. Masyado lang paranoid ang Mommy mo at tinawagan ka pa talaga sa Pilipinas." Napapailing na saad ni Daddy.

"I'm not paranoid, Jagi. Nag-aalala lang ako sayo..." Singit ni Mommy sa usapan namin.

Jagi. I smiled bitterly as I heard that word. Maraming kalakip na alaala ang salitang yan para sa akin.

"I know Jagi-ya. You really love me." Irap naman ang isinagot ni Mommy kay Daddy at pinagpatuloy na ang paggawa ng hapunan namin. Nasa dining kami ni dad habang nasa kusina si Mommy. Tanging transparent glass na nagsisilbing pader ang naghihiwalay ng kusina sa dining kaya kitang-kita namin kung ano ang ginagawa ni Mommy. Habang ang mga kuya ko naman ay nasa sala at nakikipaglaro kay JC.

"Hanggang kailan kayo dito ni JC?" Biglang tanong ni Daddy.

"Bat feeling ko pinapaalis mo na agad kami. Kakarating palang namin e."

"I'm serious Rain. Hanggang kailan kayo dito?"

Napaisip ako. Ayoko sanang magtagal dito dahil malaki ang tsansang magkita si JC at ang ama nya. Pero sobrang miss na miss ko na ang pamilya ko. So I want to stay longer.

"Maybe a month Dad."

"Paano kung magkita sila---"

"Paano kung hindi. Paano kung wala ng chance. Paano kung hindi na sya pumupunta dito. Paano kung masyado syang busy. Paano kung wala syang pake. Dad, hindi sila magkikita. Hindi ako papayag."

"You don't dictate the faith, Rain. It is the other way around." Mahinahong sabi ni Daddy.

"Kakalabanin ko ang tadhanang 'yan wag lang silang magkita. Hindi pa ako handa Dad."

"Pero karapatan nyang malaman yun, anak."

Natigilan ako sa sinabi nya. Bakit feeling ko na sobrang sama ko na. Bat parang sobrang mali na ng ginagawa ko.

"Dad, I thought you despise him because of what happened to me? Anong nangyari at kinakampihan mo na sya?" Naguguluhan kong tanong. I still remember how I stopped him from going to Jungkook just to kill him after learning of my situation. I still remember how he cursed him to death. But what happened?

"Wala akong kinakampihan, anak. It's just, do you think it's already time for JC to meet his dad."

Natigagal ako sa sinabi ni Daddy. Panahon na ba talaga para makilala niya si JC? Paano kung ayaw niyang tanggapin? Paano kung itanggi niya? I can accept his furious and blames. Ako naman talaga ang may kasalanan ng lahat. Masyado akong naduwag. Pero ibang usapan na pag ang anak ko na ang masaktan.

"I don't think kung kaya ko na Dad. P-paano kung galit na galit siya sa'kin? Paano kung hindi niya tanggapin si JC? Paano kung itanggi niya ang anak ko? Dad, I can take all the blames and his anger. Pero ayokong madamay ang anak ko. A-ayoko siyang masaktan."

Napatingin ako sa anak ko na kasulukuyang nakikipaglaro sa mga uncles nya. Tumatawa siya habang nakikipaglaro kay Kuya Storm. His smiles, ayoko ko yun mawala. Hindi pwede.