You didn't mean it

* hoofdstuk 10

* hoofdstuk 10.

Sarah POV.

"Gefeliciteerd! Het is een jongen!" zegt de kraamzuster dan. Ik glimlach met tranen in mijn ogen. Vanaf nu was mijn leven helemaal veranderd.. Ik was nu een alleenstaande tiener moeder.. Wanneer ze mijn baby hebben aangekleed en schoongemaakt krijg ik hem op mijn schoot. Ik glimlach en druk een kus op zijn voorhoofd. Hij lag zo lief stil op mijn schoot te slapen. Mijn hemel, wat is hij klein. Er rolt een traan over mijn wang. Mijn moeder maakt een foto.. Lisa ook.. Mijn moeder en Lisa mochten mee naar binnen.. Ik kan dit.. Ik kan hem opvoeden. "Jij word niet zoals je vader, toch?" fluister ik dan naar hem.. Ik glimlach wanneer hij zachtjes kreunt. "Dat zie ik als wen nee" fluister ik dan en glimlach.

Dennis POV.

Ik kijk op mijn mobiel wanneer ik een Whatsapp krijg van Lisa. 'Misschien wil je je zoon zien..' staat er. Er staat een foto onder.. Ik vergroot de foto.. Sarah met een baby op haar schoot.. Mijn baby.. Sarah was de moeder van mijn baby.. Hoe kon ik haar achter laten..?

"Wat is er man?" vraagt Brian dan. Ik zwijg en geef mijn mobiel dan aan hem.. "Is dat jou baby?"vraagt Brian dan. Ik knik. "Waarom laat je haar alleen achter?" zegt hij dan en verhoogt zijn stem. "Ik.. Het was niet mijn bedoeling.." zeg ik dan. "Gast! Je laat een meisje rond de 16 of 17" ik onderbreek hem "17 sinds twee weken geleden.." zeg ik dan. "Ja! Je laat haar achter met jou baby! Je verwacht dat ze hem op laat groeien en dat jij hem dan wanneer hij iets groter is zoals je zelf kan maken! Een trieste, lage, player!" roept hij dan. "Ik.." zeg ik dan. "Nikste ik man! Het draait nu niet om jou, maar om sarah!" roept hij dan. "Ik ben weg man" zegt hij dan. Hij was ook al boos op me nu.. De enige die niet boos op me is, is Rick..

Sarah POV.

Op eens komt er een zuster binnen met iemand Achter haar aan. Dan zie ik dat het Brian is. "Brian?" zeg ik dan verbaasd. "Jaaa, gefeliciteerd!" zegt hij dan. Hij komt naar me toe en knuffelt me. Ik knuffel hem terug. Hij legt een bosje bloemen op het tafeltje. "Dankje" zeg ik dan en glimlach. "Dus.. Waar is mini-Sarah?" vraagt hij dan. "Het is een jongen hoor" zeg ik dan en lach dan. "Oh. Mini-oom-Brian" zegt hij dan. Ik glimlach en zeg dan "Bij andere baby's in een aparte kamer" zeg ik dan. "Ehm. Komt Dennis niet?" vraag ik dan. "Die gast is te zwak om te komen. Hij is je niet waard" zegt hij dan. Ik glimlach zwakjes. Mijn moeder knijpt zachtjes in mijn hand. "Ik moet eigenlijk naar kantoor. Is het goed als ik je morgen ochtend gewoon op kom halen?" vraagt ze dan. Ik knik en druk een kus op haar mond. "Tot morgen" zeg ik dan.

"Waarom mag je morgen pas weg?" vraagt Brian dan. "Ik heb ruggeprik genomen. Dan mag je niet gelijk weg" zeg ik dan. Dan komt een verpleegster binnen met een baby-karretje waar ze in liggen in het ziekenhuis. "Daar is Brian 2" zegt Brian dan. Ik grinnik. "Over een half uur kom ik terug en dan gaan we je leren hoe je hem voeding geeft" zegt de verpleegster. Ik knik. "Hoi mini Brian" zegt Brian dan. Ik grinnik. "Hij heeft nog geen naam" zeg ik dan. "Ik moet hem zelf bedenken van mijn moeder vond ze" zeg ik dan.

Na de hele tijd namen te bespreken zijn we het zat.. "Chris of Sam?" vraagt Brian dan. "Chris" zeg ik dan. "Chris dusss" zegt hij dan. Op dat moment komt een zuster binnen. "Ehm, je vriendje mag wel blijven, toch?" vraagt ze dan. "Oh nee, je begrijpt het verkeerd. Hij is gewoon een vriend" zeg ik dan. "Oh, sorry" zegt ze dan. "Zou u dan even buiten willen wachten?" vraagt ze dan. "Oh ehm ik was toch van plan om weer te gaan" zegt hij dan. "Nee, blijf" zeg ik dan. "Ik moet wel naar huis.." zegt hij dan. "Goed.." zeg ik dan. Hij knuffelt me. Dan drukt hij een kus op mijn wang. "Omdat je sterkt moet blijven, je kan het" zegt hij dan. "Ik bel je nog wel" zegt hij dan. "Goed, dankje. Doei" zeg ik dan. Dan gaat hij weg.

Dennis POV.

De volgende dag besluit ik om naar het ziekenhuis te gaan. Puur om mijn excuses aan te bieden voor mijn overdreven gedrag. Ik moest niet meteen zo een antwoord geven van de schrik. Ik rijd naar het ziekenhuis. Ik stap uit.

Net wanneer ik bij de ingang kom loopt Sarah naar buiten met haar moeder en een baby in een maxicosi. Mijn baby.. Ik ga voor haar staan "Ehm, hey" zeg ik dan zwakjes. Ze kijkt me aan, maar negeert me en loopt door. "Sarah, ik ben hier met een reden.." zeg ik dan. "Je was er niet voor me in de afgelopen 9 maanden. Je moet niet nu pas aan komen zetten met je smoesjes van ik mis je, of het kwam onverwachts. Ga maar even na hoe ik me voelde. Alles gaat nu weer goed. Ik weet nu dat ik alles alleen aan kan. Ik heb je niet meer nodig. Nooit niet. Je bent er niet voor me wanneer ik je het hardst nodig heb. En wanneer het weer makkelijk gaat, ben je er opeens weer." zegt ze dan. "Saar, kom je!" roept haar moeder dan. "Ja!" zegt ze dan. Ze draait zich om en loopt weg.

Ik voelde me zwakker dan ooit. Ik voelde een brok in mijn keel en tranen in mijn ogen. Wanneer de moeder van Sarah en Sarah langs rijden, kijk ik ze na.. Ik voelde me nu slecht.. Ik moet is na gaan hoe zij zich de afgelopen 9 maanden heeft gevoeld. Eerst stond zij er alleen voor, maar nu staat iedereen achter haar, ze is sterk. Maar nu stonden al mijn vrienden ook achter haar en stond ik overal alleen voor..