Satıcı

Hiç Mi Düşünmedin?

Onur'dan

Neler olduğunu bilmiyordum ama Ebru'ya sonsuz güvenim vardı. Eminim ki bu yaptıklarının hepsinin mantıklı bir açıklaması vardı.

Ne kadar sıkıntılı zamanlar geçirsek de Uraz ile Nefes sevgili olmuşlardı ve gerçekten çok tatlıydılar.

Ben Pamir ile aynı çadıra yerleşmiştim. Ve o nasıl diyeyim ölü gibiydi. Suyu yok ve ölmemek için başka besinler yiyerek su ihtiyacını karşılıyormuş gibi.

Pamir odadan çıkarken yere düşmüş bir defter görmem ile kaşlarım çatıldı. Bu da neydi? Merakla defteri açtım ve yazıları okumaya başladım. 

"Biliyorsun. Hala birine aşık olabilirim. Sana hiç benzemeyen çocuklarım olur.. Adının hiç anılmadığı bir hayat kurarım.

Hayalimdeki yüzünü eskitir zaman... Biliyorsun.Herkes bir yolunu bulup tamamlanır aslında.

Herkes unutur. Annenin cüzdanın çaldığın paralar gibidir bazı şeyler. Belli oluncaya kadar devam edilir. Biliyorsun. Belli oldun !

Biliyorsun. Unutabilirim. Zaten ben kimleri unuttum. Onlardan biri olur, hayatımın en kullanılmayan yerine kaldırılır suretin. Tozlanırsın. Üzerin örtülür.

Biliyorsun. Seni sevdim ! Bir gün kör kalsaydın da severdim. Ellerin olmasaydı mesela.
Ellerin olmasaydı, sen bile kendini sevmezdin oysa.. Biliyorsun.

Kimsenin tek bir seçeneği yok bu hayatta. Hala bana seni unutturacak insanlar tanıyabilirim.

Başka bir ses kazınır kulaklarıma. Biliyorsun herkesin kendini kurtaracak bir bahanesi vardır aslında.

Oysa; Bir ömür armağan edebilirdim sana, Biraz yardım etseydin bana... Neden savaşmak yerine bıraktın beni?

Neden bizim için savaşmadın Ela Gözlüm? Başkaları için mücadele etmekten sakınmayan sen neden konu biz olunca bıraktın?

Hiç mi düşünmedin başka seçeneklerim olduğu halde seni bırakamayacağımı ve senin için geceler boyu ağlayacağımı?

Hiç mi düşünmedin senin için acı çekip özleminde yanacağımı? Hiç mi düşünmedin Ela Gözlüm?"

Bu çok ağırdı. Pamir bunları çekmeyi hak etmiyordu. Ama Ebru'nun da bir bildiği var. En iyisi Ebru'nun dediklerini yapmak.

Sıkıntıyla çadırdan çıkmamla birisi ile çarpıştım. Bu Ayça idi. Sahildeyken yanıma gelip benimle konuşan kızdı.

"Aaa Onur sen de mi bu okuldasın?" diye soran Ayça ile "Evet." dedim. Ayça'yı görmek nedensizce moralimi yerine getirmişti.

"Bende, yeni başladım koleje. Pek tanıdığım yok. Belki bir ara takılırız." dedi Ayça.

Gülümseyerek "Olur, takılırız. Seni kendi arkadaşlarım ile tanıştırırım." dedim.

"Tamam o zaman sonra görüşürüz!" dedi Ayça ve yanımdan ayrıldı. Arkasından baka kalmam normal miydi?