Wat ga ik dit missen. Ik sluit mijn ogen en snuif de geur op uit het huis. Dan val ik perongeluk in slaap...
Ik word wakken omdat ik iemand hoor praten. 'Ja ik snap het. Nee, nee ik breng haar thuis. Oke. Ja. Tot ziens,' Hoor ik Eloi zeggen onderaan de trap. Ik ga omhoog zitten en hoor hem de trap opkomen. 'Hey, Veerle moest al naar huis... Ze heeft de bus gepakt.' Zegt hij. 'Je moeder belde me net. Jij moet ook naar huis...' zegt hij zacht. 'Hoe komt ze aan jou nummer?' Vraag ik. 'Ze zei dat jullie de zelfde telefoon contacten hadden, vandaar,' zegt Eloi. Hij gaat naast me zitten. 'We gaan elkaar toch wel echt nog zien?' Vraagt hij een beetje hees. Ik kijk hem aan. Hij kijkt smekend terug. Ik buig me iets voorover, sluit mijn ogen, en dan beginnen we te zoenen. Dit is pas de 2e keer maar het voelt zo vertrouwd. Ik trek mijn hoofd terug. Ik wil niet dat dit alles te snel gaat. Ik wil me niet hechten aan hem, omdat ik weet dat het moeilijk gaat zijn. We staan op en pakken mijn spullen. Ik kijk nog even rond en besluit dan naar de deur te lopen. Als de deur achter ons dicht valt voel ik alle warmte die ik de laatste dagen voelde uit mijn lichaam stroomde. We liepen naar de auto. De hele weg zeggen we niks. Als we bij mijn huis sta bedank ik hem voor alles. Hij helpt met mijn spullen uit de kofferbak te halen en zet ze neer. Hij doet zijn armen wijd en geeft me een knuffel. Dan breek ik. 'Ik wil niet dat het voorbij is!' Zeg ik hees. Hij geeft een kus bovenop mijn hoofd en zegt 'Ik zal je bellen! We zien elkaar snel weer.' Ik knik. Dan pak ik mijn spullen en loop naar huis. Ik stop mijn sleutel in het slot en draai hem om. De deur klikt open en ik zetmijn spullen binnen. Dan draai ik me om om Eloi uit te zwaaien, maar hij is al weg. Ik doe de deur dicht. Ik voel weer tranen opkomen maar slik ze weg. 'Ik ben thuis!!!' Roep ik. Mijn moeder komt naar me toe en omhelsd me. Ik breek en huil in haar armen. 'Och meisje, wat is er gebeurd?! Heeft hij je pijn gedaan? Heeft hij iets ergs gedaan?' Zegt ze bezorgd. We lopen naar de woonkamer. 'Nee, ik wil hem niet kwijt.... We, nouja. Je weer dat ik hem altijd al knap vond... Hij vind mij ook leuk... volgensmij...' Snik ik. 'Maar toen ik hem net wou uitzwaaien, was hij weg...' Ik begin weer harder te huilen.
Mijn moeder staat op en geeft me wat te drinken.
Die avond kon ik amper slapen. Ik keek naar alle foto's die Eloi had gemaakt. Ik mis hem nu al. Ik kijk op insta. Ik plaats een foto die we vanmiddag hadden gemaakt op het strand. De caption is 'I miss you❤️ @/eloiyoussef'.
Ik wacht af. Ik krijg veel likes en reacties, maar niks van Eloi. Waarom stuurt hij niets? Heb ik iets fout gedaan?
Ik ga naar whatsapp en App hem "Hey, ik mis je... Hoop je snel weer te zien. Xx". Ik wacht af maar ook geen reactie.
Waar slaat dit op? Normaal reageerde hij altijd meteen. Ik voel aan het kettinkje om mijn nek. Ik denk aan vanmiddag, hoe we over het strand rende. Wat was dat leuk..
En hoe hij liefdevol het kettinkje bij me omdeed... Waarom reageert ie nou niet?!
Na een uur val ik in slaap, ookal is het dan pas 10 uur.
De volgende ochtend word ik wakker gebeld. ELOI?! Ik kijk snel op mijn scherm maar zie dat het Veerle is. 'Hey,' zegt ze. 'Hey, heb jij al iets van Eloi gehoord?' Val ik gelijk met de deur in huis. 'Ja hij belde me net, hij had het over dat ik een shirt was vergeten, meer niet. Hoezo?' Vraagt ze verbaasd. 'Hij reageert helemaal niet op mij...' Zeg ik. 'O... Zal ik hem anders zo proberen te bellen en vragen wat er is?' Vraagt Veerle. 'Doe dat alsjeblieft...' zeg ik. 'Ik mis je,' Zeg ik dan. 'Ik jou ook...' Hoor ik haar zeggen. 'Ik moet ophangen, sorry,' zegt ze dan. 'Okee, doegg,' Zeg ik. 'Doeidoeii,' Zegt ze en hangt op...
