H: Chapter 3

1.4K 54 6
                                    


— 03 —


I was doing my night skincare routine when the moment a while ago sunk in my mind.





"D-Dito na ako." Ani ko at kinalas na ang seatbelt. Napabaling ako sa kanyang puwesto pero nauna itong lumabas at binuksan ako ng pinto. Lumabas ako at nakasandal na siya sa kanyang kotse. I'm facing him right now and grabe ang kaba ko.


"Uh... Hindi ka pa ba uuwi?" I felt nervous while looking straight on his eyes. Pamatay na tingin ang titig niya sa akin at agad naman akong umiwas. Kung nakakamatay lang ang pagtitig, kanina pa akong walang buhay.


"Wala ka bang sasabihin?" My brows furrowed at what he said. Ano naman ang sasabihin ko sa kanya?


"Huh?" I mind was blank at the moment. Ano nga ba? "What do you mean?"


"Iniwan mo ako doon ng walang paalam tapos ngayon, wala kang sasabihin?" Nagtaas siya ng kilay.


"Oh. Well, I forgot you. I'm sorry." Madali lang naman akong kausap 'e and I think 'yan lang naman ang gusto niyang marinig.


"Hmm..." I looked at him and he was kind of... thinking? Ano na naman ba itong pakulo niya?


"Pinatawad na kita, pero ¼ lang..." Ngumisi siya habang ako ay nagtataka. ¼? What the?


"Huh? ¼? Bakit hindi buo?"


"Kasi iniwan mo ako ng walang sabi. Ang sakit kaya." Tinuro niya ang parte sa panyang dibdib kung saan ang puso.


"I said sorry. Isn't that enough?" Para akong tuta. Oh my god Tina.


"Kailangan mong bumawi." Then a mysterious grin was plastered on his face.


"What? How? Where? When?"


"Wow! Halos lahat na banggit mo na ang W-H questions." He joked while I rolled my eyes at him. I'm serious here!


"Ano nga 'yon?"


"Papansinin mo ako sa school bukas at..." Pagbibitin niya.


"At?"


"Sabay tayong maglunch." Kumunot ang noo ko. Kami? Sabay maglunch?


"What? Sabay tayo?" Tumango lang ito at hindi nawawala ang ngiti sa kanyang labi.


"Eh paano kung ayaw ko?" I wanna know what will happened if I disagree into this.


Unting-unti nawawala ang ngiti sa kanyang labi at bumalik naman ang kanyang pamatay na titig. "E 'di hindi kita mapapatawad."


"That's unfair. I accepted your apology kanina tapos kapag ako hindi." I glared at him.


"Well, The world is truly unfair love." My eyes widen. Did he call me... love?


"Friendly lunch naman e. Walang malisya promise! Cross my heart!" He even raised his hand and crossed his heart.


"Hope to die?" Dagdag ko at nagtaas ng kilay. "Hope to die." He assured.


"Hmmm..." I saw his face waiting for answers. "Hmmm... okay."


"Yes!" He did punches in air. What a kid.


"I'm gonna go inside now and you should go too." I smiled at him and I was going to turn my back at him when he grabbed my hand.


HatidWhere stories live. Discover now