01

1.6K 51 6
                                    


My body's stiffed. I can't even move an inch. I'm just here, eyes were fixed at the bloodied body of the man I love.


Rain. It's raining. The cold water it gives makes me shiver in pain and fear. I can't do anything. Why, can't I do anything?!


"Why do you want to become a doctor again?!"


My senses came back when I heared a scowled from our professor Doctor. His face shouts irritation when his eyes locked at mine.


"Just quit." He hissed on me before violently dragging the door knob of the office.


Napahilamos ako sa mukha ko gamit ang magkabilaang palad nang makalabas na si Dr. Celis. Paulit-ulit akong kumurap habang nakatitig sa suot kong doctor's coat.


He's right. I don't deserve this.


"Putangina talaga nang lalaking 'yun! Kaya ayaw na ayaw sa kaniya ni Ayen dati pa, e!" Rinig kong napasigaw si Ynna dahil sa inis.


Napatingin ako sa kaniya at natawa ng kaunti nang makita siyang parang may sinasakal sa ere, ini imagine niya siguro si Dr. Celis.


Humarap siya sa akin nang mapansin ang pagtitig ko. She gave me her worried eyes. "Are you okay? You're always dozing out these past few days."


No. I'm not. You don't know how terryfing that situation is. Ayokong makaabala kaya hinding-hindi ko sasabihin sa'yo ang nangyari. No, I'll just be a burden.


"Oo naman. Ako pa ba?" I gave her an assuring smile, praying to God na sana'y hindi niya mahalata ang sakit na nakapaloob dito.


"You really look my sister." She sighed. "Kapag nakikita kita, mas lalo ko siyang namimiss."


"But it's okay. Since you're my ball of sunshine. Kaya kapag may problema ka, sabihin mo lang sa akin, ha? I will always be here for you." Inabot niya ang ulo ko at pi-nat ito.


I can't do that.


"Of course." I smiled wider.


Lumabas kami sa office para ipagpatuloy ang pag a-assist sa mga doctor. It's already 12PM pero dahil hindi naman ako tinatablan ng gutom, hindi ko na napapansin ang oras.


Sandali akong napatitig sa entrance ng ER nang may pumasok na mga rescuers, tinutulak 'yong stretcher na may duguang pasyente.


"He's been shot." Narinig kong sambit noong lalaking doctor na dumaan sa likod ko.


"Miss Urquia." Tinapik niya ang braso ko para makabalik sa katinuan.


Napatingin ako sa kaniya sinenyasan niya akong sundan siya. His eyes were nothing but empty. He doesn't seem mad but he's quite intimidating to a person who doesn't know him.

Rain of Nightmares (Medical Series #2)Where stories live. Discover now