"Burdayım güzelim, seninleyim."
Hayatımın, oldum olası tuhaflıklardan ibaret olması sebebiyle, sen de tuhaf bir şekilde giriş yapmıştın hayatıma. Öyle ki, ilk karşılaşmamızda pembe bir tavşan kostümü ile neredeyse üzerine düşecek olmam bunu kanıtlam...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
~
Elimi saçlarımdan geçirerek geriye attım. Dakikalar geçtikçe daralıyordum. Sandalyede öylece oturmaktan başka bir halt yapamıyordum, yapamıyorduk.
Etrafıma bir baktım. Yanımda ağlamaktan helak olmuş Min Ho, diğer yanımda sessiz ve durgun bir şekilde oturan Bang Chan, acilin kapılarının hemen dibinde bekleyen Bay ve Bayan Lee vardı.
Ayrıca Youra ile Mina'nın aileleri, kızların öğretmenlerinin ablası da buradaydı. Hepsi dağılmış durumdaydı.
Hastaneyi fazla kalabalık etmememiz için Bay Lee bizim gitmemizi söyledi. İstemeyerek de olsa giden arkadaşlarımın aksine inat ederek burada kalmaya devam etmiştim. Eve gidersem kafayı yerdim aksi takdirde.
Bang Chan da benim gibi kalmak istemiş, Min Ho'nun sözünü dinlememişti.
Hiçbir doktor çıkıp adam akıllı bir şey söylemiyordu. Siktiğimin hastanesinde ciddiye alan kimse yoktu. Böylece bekleyip delirmemizi istiyorlardı resmen. Kafaya huniyi geçireceğim...
O kör minibüs şoförünü gözaltına almışlardı. Adamın söyledikleri hala aklımda çınlıyordu.
"Frenler tutmadı ama onları da görmedim."
Ulan... Bir kişi değil, tam dört tane insana çarptın ve tek açıklaman görmedim mi? 'Dikkatsiz bir orospu çocuğuyum' desene şuna. Oraya gitmeden iki dakika önce yanımdaydı o kız... Şimdi yoğun bakımdan çıkmasını bekliyordum. Tanrı belamızı veriyor cidden.
"Felix..."
Min Ho'nun mırıldanması ile ona döndüm. Gözleri, yanakları, burnu kıpkırmızı olmuş, saçları dağılmıştı. Ağlayarak tüm enerjisini harcamıştı ve şimdi arkasına yaslanmış öylece karşı duvara bakıyordu.
"Bir keresinde, çocukken... Shin Ji ile oyun oynuyorduk. O daha bebek. Kucağıma alıp havaya atıyorum, ama görsen nasıl tatlı gülüyor. İnsan tüm dertlerini unutuyor sanki."
Buruk bir tebessüm sundum. Hala çok güzel gülüyordu.
"Sonra birden dengem bozuldu herhalde, hatırlamıyorum. Shin Ji'yi tutamadım. Kafasını çarptı. Ölecekmişim gibi hissettim ağlamaya başladığında. Onun kılına zarar gelse ben perişan oluyorum be oğlum."
Göz yaşları yeniden devreye girdiğinde ona sarıldım, sırtını sıvazladım. Bang Chan da elini omzuna attı ve teselli verircesine konuştu.
"Shin Ji de, diğerleri de güçlü kızlardır. Bakma öyle şebek olduklarına, hepimizden daha büyük yürekleri var. Uyanacaklar, iyi olacaklar."
