၃၁ဘံုမွာဦးအခ်စ္တတ္ဆံုး

၃၅

ေဆးရံုလာတဲ့လမ္းတေလ်ွာက္ လူနာေဆာင္ေဘးကေန နားေနခန္းကုိေရာက္ဖို႔ ေပၚထပ္တတ္တဲ့ေလွခါးေကြ႔ခ်ိဳးနားကုိ ျဖတ္အသြား ေကာင္မေလးတခ်ိဳ႕ရဲ႕ စကားသံ...သူနာျပဳဆရာမေလးေတြဆို ပုိမွန္တာေပါ့

" ဟတ္ ဟုိေန႔က ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာ ေတြ႔လုိက္တဲ့ ဘဲႀကီးကုိ ငါခုမနက္ ေဆးရံုေ႐ွ႕နားက ကားရပ္တဲ့ေနရာမွာေတြ႔လုိက္တယ္.. "

" ဘယ္လုိ ေဆးရံုေ႐ွ႕က ကားရပ္တဲ့ေနရာဟုတ္လား ခု႐ွိေသးလား "

ျပာျပာသလဲနဲ႔ ေမးလာတဲ့ ထိုအုပ္စုထဲ့က သူနာျပဳဆရာမေလးတေယာက္...

" ခုေတာ့႐ွိေတာ့မလား ဟဲ့ ဟုိကျပန္ေတာင္သြားၿပီ"

" နာလုိက္တာ ေသခ်ာမၾကည့္လ္ိုက္ရတာ...
ေတာက္စ့့္"
ေအာ္ အသံထြက္ၿပီေတာ့ေတာက္ေတြေတာင္ ေခါက္ကုန္က်ၿပီ ဦးေရ.. ခင္ဗ်ာႀကီးက ေရာက္တဲ့အရပ္ ေနရာတိိုင္းမွာ ေတာ္ေတာ္ေပၚျပဴလားျဖစ္ပါလား..ေနာက္ေန႔က် ေဆးရံုကုိလုိက္မပုိ႔ခိုင္းေတာ့ဘူး ကုိယ္ဟာကုိယ္ပဲလာေတာ့မယ္...

မိုးမခ နားေနခန္းကုိ ကူးဖို႔ ေထာင့္အကြယ္ကေန႔ထြက္လာေတာ့ ထိုသူနာျပဳဆရာမေလးတခ်ိဳ႕ ေျပာလက္စစကားေတြရပ္ၿပီ ခါးကုိင္ခါ အ႐ုိေသေပးေနၾကသည္ မိုးမခလဲ ဘာမွမေျပာဘဲ ေခါင္းၿငိမ့္ျပရင္ ထိုေနရာမွထြက္လာခဲ့တယ္...

.
.
.
ညက ဘယ္လုိကေန ဘယ္လုိအိပ္ေပ်ာ္သြားမွန္မသိလုိက္ဘူး သန္ေခါင္ေက်ာ္ေရာက္ခါနိီးက်မွ လန္ႏိုးၿပီ ဆက္မအိပ္ရဲ႕ေတာ့တာနဲ႔ ေဘးအခန္းက ဟိုတေယာက္ ကုတင္ေပၚ သြားအိပ္လုိက္တာ အျမဲတမ္း သူရိန္ပတ္ေနၾက လက္ပတ္နာရီေလးက alarm ပါပါတယ္ ဒါေပမယ့္ နာရီက ညကခြၽတ္ၿပီ အခန္းထဲ့ က်န္ခဲ့တယ္ ပါမလာခဲ့ညဘူးဆိုေတာ့ ခုမနက္ အိပ္ယာထေနာက္က်တာေပါ့...

" ႏုိးၿပီလား "

" ဟင္းးးးး"
အိပ္ယာနုိးနုိးျခင္းေမွးဆင္းေနတဲ့ မ်က္လံုးေတာင္ ျပဴးက်ယ္သြားတယ္ အေၾကာင္းက.. ဥကၠာရံ သူရိန္ ထက္အေစာႀကီးႏုိးေနၿပီ.. ေခါင္းအံုးကုိ လက္ေထာက္ထားကာ ရင္ခြင္ထဲ့ေရာက္ေနတဲ့ သူရိန္မ်က္ႏွာေလးကု္ိ ၾကည့္ၿပီ ျပံဳးျပေနသည့္..