Fangs of a Half-Blood

01 | His Bizarre First Day

A sweet smile gradually plastered upon my lips when I heard birds chirping outside of the window of my room. Nakakagaan lang ng pakiramdam kapag ganito naririnig ko paggising sa umaga. Bumangon na ako't nag-unat bago umalis sa kama.

Niligpit ko muna ang aking pinaghihigaan. Pagkatapos ay binuksan ko ang bintana na gawa sa kahoy. When I opened the window, golden rays of sunshine met my face. Sumilay na naman ang matamis kong ngiti sa labi.

Out of the corner of my eyes, I saw dewdrops of green grass. A beautiful morning tells in various different ways―that every day of our lives is a new beginning. Cold breeze immediately brushed against my skin. The reason why, chills race down my spine.

When I finally done complementing the beauty of morning, umalis na ako malapit sa bintana. Lumabas ako ng kuwarto't dumiretso sa kusina. Naglakihan ang mga mata ko nang makitang nagluluto si Lola.

"'La, ako na riyan," puno nang pag-aalalang sabi ko sa kaniya nang makalapit ako. I was about to snatch the spatula away from her hands when she threatened me by her stares. "Lola naman, eh. Kakagaling niyo nga lang sa sakit," pagrereklamo ko pa sa kaniya.

Binigyan niya ako ng kasiguraduhang ngiti. Dahilan para mas lalo akong mag-aalala sa kalagayan niya.

"Hayaan mo muna akong ipagluluto ka, apo. Nang dahil sa akin nahinto ka sa pag-aaral ng dalawang taon." Napakagat kaagad ako ng ibabang labi matapos marinig ang sinabi niya. "Unang araw mo ngayon sa eskwela. Kaya dapat lang na ipaghanda ko ang paborito kong apo." Kaagad na lumambot ang puso ko't niyakap siya mula sa kaniyang likuran.

Nahinto si Lola dahil sa ginawa ko. Hinaplos niya ang dalawa kong brasong nakayapos sa beywang niya.

"Lola, ako na dapat gumagawa niyan para sa 'yo," saad ko sa kaniya. "At wala ka pong kasalanan sa paghinto ko sa pag-aaral. Kasi nandiyan naman 'yan, eh. 'Yong taong mahal natin sa buhay, may posibilidad na mawala sa mga bisig natin," dagdag kong sabi.

Bumitaw ako sa pagkakayakap sa kaniya nang marinig ko ang mahihina niyang hikbi. Pinaharap ko siya sa akin at niyakap ito nang mahigpit. I don't want to commit mistake like this again. Sa halip na makipag-bonding sa mga magulang ko, mas ginusto kong mapag-isa. At nang kinuha sila mula sa akin, lahat ng 'yon ay pinagsisihan ko.

"Kasing bait mo talaga ang Mama mo, apo." Nagbadya kaagad ang mga luha ko nang banggitin niya si Mama.

It's been two years when they left me. Napayakap ako kay Lola. Hindi ko na napigilan ang mga luha ko't ibinuhos lahat ito. Hagod-hagod pa niya ang aking likuran. Nang maibuhos ko na lahat ang luha ko ay pinaupo ko siya sa upuan. At ako na ang nagpatuloy sa kaniyang ginagawa.

"Ipapangako ko po, pagbubutihin ko ang aking pag-aaral. Kaya naman palakas ka diyan Lola, gusto kong andiyan ka pa sa araw ng aking pagtatapos." Saad ko habang sinasandok ang niluluto kong hotdog.

"Oo naman, apo."

✢

Huminto ang sinasakyan kong jeep sa harapan ng malaking gate. Nang makalabas ako'y tumambad sa akin ang napakaraming estudyanteng labas-masok. My forehead quickly furrowed when I felt a familiar set of eyes staring at me. It's the same feeling the night I first felt it. It's as if someone's watching me from afar.

I instantaneously scolded myself for ruining the excitement I have felt for today. After two years, finally, babalik na ako sa pag-aaral. And around this time, Wesley must be a first year college student as well. I was supposedly in my third year of college this year if only I hadn't stopped.

But it was fine. Because family comes first and will forever be. Grandma was diagnosed with chronic obstructive pulmonary disease, diabetes, and a dementia. Mahilig kasi maninigarilyo si Lola noong kabataan niya kaya isa 'yon sa pangunahing dahilan kung bakit nagkaroon siya ng ganoong sakit.

Because we only have each other, kumayod ako nang kumayod sa dalawang taon para lang ipapagamot siya sa pinakamagaling na hostipal dito sa Luna Roja. Of course, may mga araw na gusto ko na lang sumuko. But those are all caused by tiredness.

I would never give up my family.

Fortunately, after two years, Lola miraculously healed. If I say healed, yes, lahat ng 'yon ay biglang gumaling. Last two months lang namin nalaman na gumaling na pala siya. Siyempre, tuwang-tuwa ako. Dahil alam kong binigyan siya ng pagkakataong tumaas pa ang buhay.

Sabi pa ng doctor, unang beses niya raw na naka-encounter siya ng pareho kay Lola. Dahil sa himalang 'yon, pinagpasalamat ko 'yon sa Diyos.

Napahawak ako sa strap ng aking bag at nagpakawala nang malalim na buntonghininga. My heart beat rapidly. Never in my entire life I've experienced this level of nervousness. Sa high school 'di ko naman naranasan na kabahan. Or perhaps, because I know Wesley is there beside me.

I bit my lower lip to restrain myself. Naglakad na ako sa papasok ng gate. When I finally entered, my mouth fell to the ground. Sa sobrang lawak ng campus at mga naglalakihang mga gusali ay napapabukas na lang ako ng aking bibig.

Luna Roja University, you are indeed prestigious. There are numerous students walking back and forth in the hallway. May mga tumatakbo dahil baka nahuli na sila sa kanilang klase. There are others who are chit-chatting. Marahil ay nagkakamustahan.

May mga nagtatawanan. May mga nagchi-chismisan. Well, just a typical circumstances you can find inside the campus.

Kinuha kong kurso ay ang Bachelor of Science in Information Technology major in Programming. And because today's Monday, my first period subject in the morning is AP1 Multimedia. Isa ito sa major subject ko.

Naglakad na ako patungo sa department ko. My department located in the right wing of the campus. Kailangan ko pang dumaan sa pagitan ng dalawang department building ng education at CAS.

While I was walking, I accidentally overheard the conversation of the two women in front of me.

"May nabasa ako sa internet. Article says that in the year 900, there is one tribe of witches who live among the humans. And that tribe consists of seven families of witches. People speculates that some of us here in Luna Roja is actually descended from them," the one on the left said.

Fear plastered upon the woman's face on the right side. "Really? 'Di ba 'yong mga witches may green na balat, saka nagsusuot sila ng itim na robe at itim na dunce hat? And they are also old women, muttering an arcane words from a spell."

The other nodded as an agreement. I silently scoff in disbelief. I was about to take another step when I felt that feeling again. Sa pagkakataong 'to, kinabahan ako. I looked behind my back, none. Ni isang pares ng mata ay hindi ko nakita. Is someone following me?

Because of the thought, binilisan ko ang aking paglalakad. But my entire being shuddered when a body suddenly fell upon the ground a few inches away from my feet. I saw the back of her head explode and blood instantaneously squirted.

Someone just freaking died in front of me!

The students who witness with me are screaming in shock. Habang ako naman ay natameme't nanginginig ang buong kalamnan ko. I couldn't feel my lips, my hands and even my knees anymore.

"Hey, are you okay?" a man's voice behind my back asked.

Hindi ako makakakilos dahil sa nasaksihan ko. Kumakabog nang malakas ang dibdib ko. At hindi ko alam ang gagawin. Someone behind my back grab my hand and hugged me tightly. Hindi ko siya kilala, subalit dahil sa ginawa niya napahagulgol na lamang ako ng iyak.

That―that was traumatizing!