Fangs of a Half-Blood

02 | We Will Never Know

Witnessing someone died in front of you is horrible to experience. Because up 'till now, I couldn't stop my body from shivering. My tears won't stopped falling. But I immediately stopped sobbing when I felt cold piercing eyes behind my back. Tila ba'y parang sinasaksak ako mula sa aking likod gamit ang kaniyang mga mata. Lumingon ako.

There I saw none. Tumingala ako.

And this time, I saw someone's head peeking from the edge of the rooftop. My heart skipped a beat in fear. There is someone with her the minutes before her death. It's either this girl committed suicide and that person I saw in the rooftop were trying to stop her or that person killed her.

Tumingin ako sa katawang naliligo na sa dugo.

Out of the corner of my eyes, I noticed a two punctures on the victim's neck. It's as if something just bit her before she fell. Napansin ko ring medyo maputla na siya. Nang dumating ang mga pulis ay napagtanto kong nakayakap pa rin ako rito sa lalaking hindi ko kilala.

Kasing-bilis ng kabayo akong kumawala sa yakap ko. Tumingin ako sa kaniya. Sumikdo bigla ang aking puso nang makita ko ang hitsura niya.

"I'm sorry for hugging you like that," hingi kong paumanhin.

Sumalubong sa akin ang mata niya. Ang kaninang panghihina ng aking tuhod ay mas dinoblehan lang ng kaniyang titig. Seconds later, muli ko na namang naramdaman ang pamilyar na pakiramdam na 'yon.

"It's fine," he sparingly answered.

Nailang kaagad ako nang mapansing nakatitig lang siya sa akin. Habang ako naman ay nahihiyang tumingin nang diretso sa kaniya. Nakabagsak lang sa sahig ang mga mata ko. Kaagad kong pinagsisihan nang i-angat ko ang aking mata.

Napahinto ako sa pagitan ng kaniyang hita. I gulped twice.

For goodness sake, huwag kang tumingin sa bagay na 'yan, Kai!

Mabilis akong napaiwas ng tingin. At naramdamang unti-unting uminit ang aking mukha. I absentmindedly bit my lower lip how hot this guy was.

"You look like a hungry wolf just now." Mas lalong kumabog ang dibdib ko nang marinig ko ang sinabi niya.

How unfair the world I didn't meet such a guy two years ago? Pinagmumura ko na ang aking sarili sa isipan dahil sa kahihiyang ginawa ko.

This guy had a raven-black punky hair, a mocha-brown eyes, pale skin, pointed nose, and rosy lips. Plus, his undisputed sex appeal. Hapit na hapit naman ang mga braso niya't dibdib sa suot-suot niyang puting t-shirt.

"My name's Rory Colmillos Del Grosso." Nakangiti niyang pagpapakilala sa akin.

Mas lalong lumambot ang puso ko nang makita ko ang matamis niyang ngiti. Hindi ko siya binigo kaya tinanggap ko ang kamay niya.

"Caelestis Reyan Gehenna," pagpapakilala ko rin sa kaniya.

Napatingin na naman ako sa mata niya nang mahuli ko siyang nakatingin sa akin. I mean, the way he looked at me isn't as identical as others. Hindi kailanman ako tinitigan ng ganito katulad ng iba, lalong-lalo na sa isang lalaki.

Hindi siya nagbitaw ng salita. He seem the kind of a guy who wants to stay mysterious. Pagkatapos ay bigla siyang tumalikod. Habang ako naman ay nagdadalawang-isip kung susunod ba ako sa kaniya o hindi.

Nang makailang hakbang, huminto siya. Lumingon siya sa akin habang suot-suot pa rin ang malamig niyang ekspresyon sa mukha. His eyes went straight to mine. When he stare me, a familiar feeling resurface. I was about to asked him something when I saw his eyebrow raised.

"Aren't you late?"

Dahil sa tinanong niya sa akin ay natataranta akong sumunod sa kaniya. While we were walking in this long hallway, he suddenly stopped. Muli niya akong tinapunan ng nagtatanong na tingin.