Chapter Six

2.1K 128 5
                                    

Chapter 6


He held my wrist and dragged me out of the canteen. I can't see his face because he is behind me and he is walking so fast! I realized that we are heading towards the other canteen.


He ordered a food which is same to what I ordered a while ago then we immediately went out of the canteen after he bought it. He's still holding my wrist and he's not talking. Hindi ko alam kung saan kami pupunta. Nagpatianod lang ako sa gusto niyang mangyari.


We reached at the back of their building. Binitawan na niya ang palapulsuhan ko at umupo sa isang bench na may table sa harap. Sinundan ko siya ng tingin at nangunot ang noo. Nilapag niya ang binili niyang pagkain sa mesa.


"Eat," he commanded. I blinked twice. Hindi agad nakuha ang gustong mangyari. Unconsciously I took a seat in front of him.


Kinuha ko ang pagkaing nasa harap. Nakasupot pa ito at sa loob ng supot ay isang styro plate at mga plastic utensils. Tiningnan ko siya na ngayon ay naglalabas ng isang malinis na white t-shirt. Tumayo siya at sinundan ko ito ng tingin.


"Magbibihis lang ako," paalam niya. I pouted my lips while looking at his back. May pulang stain sa likod ng kanyang puting uniporme. Ang dugyot tingnan kaya mabuti na lang may dala itong extra na damit. I looked at the food in front of me. Hintayin ko siya makabalik bago ako kakain.


Hindi naman siya nagtagal at agad na bumalik sa kinauupuan. Inilagay niya sa loob ng bag ang kanyang uniporme. Ngayon ko lang narealize na mas bagay pala niya ang nakasimpleng t-shirt lang. My face heated when I saw his firm arm that is hugged by his shirt. I looked away.


"Hindi ka kakain?" I asked.


"Tapos na," aniya nang hindi ako tinitingnan at saka naglabas ng isang librong makapal at agad na binuklat sa tamang pahina at nagbasa. It's a chemistry book. Tsss. I hate chemistry.


I started eating silently while he's reading a book. I don't know if it's just me but I feel a little bit awkward. Para hindi na maging awkward pa ang pakiramdam ko ay tinuon ko na lang ang buong atensiyon ko sa pagkain. But just a moment after, I remember the scene earlier again. I don't even know who that girl is and why she suddenly hated me. I looked at the guy in front of me and I feel guilty once again because his uniform was stained.


"Sorry," I muttered.


He didn't say any word.


"Ako na lang maglalaba ng damit mo," agap kong sabi. Binaba niya ang libro at tiningnan ako nang mariin. I gulped.


"Bakit mo lalabahan?" nagtaas siya ng kilay.


"Kasi... kasalanan ko kung bakit siya nadumihan?"


"Ikaw ba ang nagtapon?" sarkastiko niyang sabi at saka muling nagbasa. I rolled my eyes. So, so grumpy like an old guy. Ako na nga lang nagmamagandang loob. Hmp!


We remained silent for minutes. Pagkatapos ko kumain nagpahinga muna ako saglit. I watched him as he read his thick books. He looked like a nerd for me, a handsome-nerd to be exact. I smirked.

The Song's Memory (Engineering Student #2)Where stories live. Discover now