The Song's Memory (Engineering Student #2)

Chapter Thirty Two

Chapter 32

I was sleeping inside the music room when someone started playing piano. Napuyat ako kagabi kaka-memorize at pina-familiarize ang mga nasa periodic table dahil sa susunod na araw ay may pagsusulit kami.

Ang ingay. Iyan ang unang pumasok sa isipan ko pagkagising. Damn, may nagpa-practice ba rito? Tangina naman oh.

I opened my eyes and scan around the room but I saw only one girl instead—playing piano. Nangunot ang noo ko? Who is this? Hindi ba niya nakita na may natutulog? Kung sabagay nasa likod ako ng pintuan, kung hindi ka magiging attentive sa paligid mo hindi talaga mahahalata na may natutulog.

Bumuntonghininga na lang ako at saka natayo. Mukhang wala naman siyang balak tumigil at hindi pa niya ako nakikita. Tangina naman oh, natutulog 'yong tao.

Nagulat siya nang makita ako. She stopped what she's doing. Psh. Too late. Nagising mo na ako. I quickly fixed my uniform's collar then put my bag on my shoulder then she spoke.

"Kanina ka pa ba rito?" she asked. Obvious ba?

"What do you think?" I don't want to be rude to her but I don't know, maybe they're right—mahirap makipag-usap sa bagong gising... o sa napurnada ang tulog?

"Sorry, then. I didn't—"

"Ang ingay mo. Hindi naman maganda ang tugtog mo," I cut her off. Oh, damn. I'm being too rude again. Tsk. Kulang kasi sa tulog.

She's raging in anger to the point she followed me. Nagsisigaw-sigaw pa siya. Bahala ka diyan. Maguidance ka sana sa kakaingay mo. In the end, she gave up. Baka may klase na rin siya dahil natigil siya sa harap ng building ng mga civil. For one more time, she looked at me with raging eyes. I smirked. Galit ka na niyan?

Zarah Kaye Almedya, that is her name. She's very loud and jolly but behind those crazy attitudes was a hidden pain inside her. She's too vulnerable and easily gets hurt. I always seen her alone—alam ko iyon dahil palagi ko siyang nakikita dahil magkalapit lang ang building namin. Hindi niya ako napapansin pero siya napapansin ko.

One time I saw her crying while playing piano. She's so, so sad and lonely and alone. Wala ba siyang kaibigan? Psh. May boyfriend siya edi puntahan niya.

Iyon pala... break na sila.

Simula ng araw na iyon palagi na siya nahahagip ng mga mata ko. Palagi ko na siya nakikita sa music room. Gusto ko matulog o mamahinga sa music room pero simula nang dumating siya hindi ko na nagagawa. Hindi na tahimik ang lugar na iyon. Maingay na dahil sa kanya... at sa kauna-unahang pagkakataon, ngayon lang ako na-guidance at nagkaroon ng parusa. Tangina naman oh.

Pero kahit papaano, parang may kaginhawaan ang nararamdaman ko tuwing nakikita siyang tumutugtog gamit ang piano. Kahit papaano parang nagkaroon ng ingay pero may kulay ang buhay ko.

The piano and her, they were best friends.