Chapter 34
I couldn't react. I couldn't move. My body was numb and my phone got almost fell because of the news I heard. My mind stared blankly. For the first time in my life, I felt fear. My hand is shaking as I hold the phone to my ear.
"Ano?"
"Naaksidente si Zarah—"
"What the fuck?"
"Tinawagan si Mama ng magulang ni Zarah. Hindi ko alam kung anong nangyari papunta pa lang kami ngayon sa hospital..."
Nanlambot ako bigla. Gusto ko takbuhin ang Pilipinas nang makauwi na... but damn how can I do that? I am miles away from her!
Takot ang nararamdaman ko kapag naiisip ko si Zarah ng mga oras na iyon. I stared at our recent conversation which she hasn't read it yet. Shit. I tried to call her but she can't be reach. Please tell me I'm just only dreaming. This is just a nightmare right? Come on, wake me up already!
I can't explain the feeling inside every time I imagine her face seeking for help after the accident. But I felt more guilty knowing that I am not there to protect or even help her.
Tangina! Sa unang pagkakataon sa buhay ko nasabi ko sa sarili ko na sana hindi na lang ako umalis. Kung sana kasama niya ako hindi siya maaaksidente. Kung sana nandoon ako hindi iyon mangyayari sa kanya. I failed to protect her. Napakawala kong kwenta!
"Nasa ICU, bro."
Napahilamos ako ng mukha sa narinig. I want to go home! I want to go to her! I want to see her! I called Mama.
"Ma, gusto ko na umuwi."
My past action reflected on me. Sana talaga hindi na lang ako umalis. Nagsisisi ako na umalis pa ako. Sana pala sinunod ko na lang sila Mama. Sana nanatili na lang ako doon. I cried through the phone.
"Nakausap ko kanina ang Mama ni Zarah, uuwi na sila agad-agad."
Hindi ako nagsasabi kay Mama tungkol sa amin ni Zarah, pero sa naging reaksiyon ko ngayon alam kong may alam na siya.
"Ma, you're right, sana hindi na lang ako umalis—"
"Kai, please be strong. Kami na bahala rito. Bibisitahin namin si Zarah."
That night, I cried and prayed so hard. Hindi ako nakatulog. Hindi rin ako pumasok kinabukasan, nawalan ako ng gana. Wala akong ibang naisip kung hindi siya.
"Please..." I pleaded.
I am frustrated at myself that I can't even focus on my studies. How can I?!
Ilang araw na akong balisa. Pumapasok ako pero walang ibang laman ng isip ko kung hindi si Zarah. Ilang araw ko na rin tinatawagan sina Mama at King.
YOU ARE READING
The Song's Memory (Engineering Student #2)
RomanceWhat the mind forgets; the heart remembers. You're always there to lift me up. I don't have a friend, everyone hates me, but you chose to be with me. Kaya hindi ko makakalimutan kung paano mo binago ang buhay ko. Nagpapasalamat ako dahil dumating ka...
