Chapter Twenty Three

1.9K 94 9
                                    

Chapter 23


Wala nang mas nakakapanlumong pangyayari pa sa wala kang matandaan ni isa tungkol sa iyo at sa mga taong nakapaligid sa iyo. Hindi ko alam kung sino ba talaga ako bukod sa ang alam ko lang ay pangalan ko, edad, kung saan nakatira, sino mga magulang ako, at kung kailan ako pinanganak.


I am alive... but I lost myself.


I met a lot of people. They say they knew me. Okay, sabihin na nating kilala nga nila ako, kilala ko sila dati, pero ngayon na wala na akong maalala... anong gagawin ko? Kilalanin ko ulit sila?—well I think this is a good idea but... I don't know, I feel like... I am shy and scared at the same time.


The bruises on my body are now gone. Ilang buwan na rin ang nakalipas simula nang makauwi ako.


Mommy helped me in recovering. She was with me all the time. Nagku-kwento siya sa akin mula sa pagkabata ko. Habang pinapakinggan ko ang mga kwento niya, hindi ko maiwasang malungkot. Sana maalala ko na ang lahat. Mommy stayed with me while Daddy is in Hong Kong. Ang sabi ni Mommy may business daw kami roon. I have two older brothers and they are both in Hong Kong as well. Mommy promised that they, my two brother together with Daddy, will be home as soon as possible.


Sa ilang buwan na nakalipas, wala pa ring improvement sa alaala ko. Wala pa rin akong maalala ni isa...


Minsan nananaginip ako, may kausap akong lalaki but his face was blurred. Then I wake up in the morning crying... Who is he? Maybe he's Daniel.


Speaking of Daniel... he always visit me after his school. Mamaya ay panigurado bibisita iyon ulit. Same school lang daw kami pero magkaiba kami ng course. I feel comfortable with him. He's a nice guy. Hindi ko maiwasang mapatanong kung ano nga ba kami ni Daniel? Are we friends? Or more than that? I don't know.


I asked Mommy about him and she said she has no any idea who he is. Ngayon-ngayon lang din niya nakita at nakilala si Daniel.


I was busy looking at the piano when suddenly Nanay Lou came near to me and said that our lunch was already prepared. These past few days, I always looked at this piano. I don't even know how to play this. Mommy said I love playing piano right? Maybe that's the reason why. My heart is telling me... that I love it.


"Nanay Lou?" I called her. Bumaling siya sa akin gamit ang nagtatanong na mga mata. Ngumiti siya.


"Am I great in playing piano?" I asked.


"Oo naman," aniya.


Talaga? Sayang... pati ito hindi ko maalala kung paano patugtugin.



"Anak, next sem mag-aaral ka na ulit ha? Ready ka na ba?" I stopped chewing my food then I looked at Mommy. I think I need it since I am still student and who know, baka doon ako gumaling... baka doon ako makaalala. Baka maalala ko bigla ang mga tao roon.


I smiled to Mommy and nodded.


"Opo."

The Song's Memory (Engineering Student #2)Where stories live. Discover now