Mr. SSG President (COMPLETED)

CHAPTER 47: Patient

"Time of death 7:28 AM"

Pagsabi ko nun ay pumunta ako sa mga kamg-anak ng pasyente na nasawi.

"Sorry Ma'am, ginawa po namin ang lahat." Hinawakan ko ang balikat niya dahil nagsisimula na siyang umiyak. "Sorry for the lost, Ma'am."

Ayun lang ang sinabi at iniwan na sila. Hanggat maaari ayoko sikang makitang umiiyak dahil maski ako naluluha.

Tinanggap ko ang alok ni Matt at isang linggo na akong nagtatrabaho ngayon. Sa isang linggo na iyon, tatlo na ang nasawi na nahawakan ko. Isa akong doctor pero hanggat maari ayokong may taong nasasawi ang buhay lalo na at hawak ko.

Ang unang pasyenteng nasawi na hawak ko ay ganito din ang eksena pero roon, hindi pa ako sanay kaya naiyak din ako. Pakiramdam ko ay hindi ko nagawa ang trabaho ko bilang Doctor. Nakita iyon ni Matt, ang sabi niya wag ko daw sisihin ang sarili ko. Sabi ko hindi ko kaya pakiramdam ko kasalanan ko.

Siya ang nagsabi na hanggat maaari ay wag akong magtagal sa harap ng mga taong umiiyak, umalis nalang ako agad. Ayun ang ginawa ko umaalis ko tuwing iiyak na sila.

"Doc! Busy po ba kayo?"salubong sa akin ng isang nurse habang naglalakad ako.

"No. Why?"

"May pasyente po kasi." Pagkasabi niya noon ay hinawi niya ang kurtinang nakatakip para takpan ang isang hospital bed.

Doon ko nakita ang isang pasyente na duguan at ginagawa lahat ng mga nurse para mailigtas siya. Kaagad akong lumapit, ganun nalang ang pangugulat ko ng makitang ang lalaking nasa harap ko ngayon at nagaagaw buhay.

Theodore?

"A-anong? Anong nangyari?" Nanginginig ang kamay kong hinawakan ang duguan niyang mukha.

"Car accident, Doc." nanghihina ang tuhod ko at parang gusto nang bumigay pero hindi ito ang tamang oras para roon. Mamatay siya.

"Bring him to the OR now!"

Agad nilang hinila ang hospital bed papuntang OR. Doon ako huminga nang maluwag. Hindi nila pwedeng malaman na kilala ko ang pasyente dahil hindi ako ang pagagalawin nila doon.

Sumunod ako ng OR. Wala na akong pakialam kung niloko niya ako. Kahit gusto ko siyang mamatay hindi sa ganitong paraan!

Pagkadating ko sa OR ay agad akong nagayos at naghanda para sa operasyon. May nakita kaming ilan pang bubog na nangaling sa salamin ng sasakyan.

He's stable right now but we're still sure. Maraming dugo ang nawala sa kaniya dahil sa aksidente kaya kailangan niyang salinan.

"Doc, ito po ang gamit ng pasyente." Ibinigay sa akin ng nurse ang plastic na may laman na gamit ng lalaking iyon.

Inabot mo iyon at tinignan. May iilan pang dugo. Nakita ko ang basag niyang cellphone at kinuha iyon. Umaasa akong hindi na gumgana iyon pero mali ako. Wala siyang password kaya agad kong nabuksan.

Ganun nalang ang paghinto ng tibok ng puso ko nang makita ko ang wallpaper niya.

Burger?

Isang malaking burger na naka-smiling face ang wallpaper niya.

Anong ibig sabihin nito?

Kahit nagtataka at may kutob, isinawalang bahala ko iyon. Binuksan ko ang phone niya para tawagan ang magulang niya hindi para alamin kung bakit burger ang wallpaper niya.

Nakita ko agad ang mommy niya kaya iyon ang tinawagan ko na agad naman nitong sinagot.

[Hello son! Thank god you called! Kagabi pa ako nag--]

"Hello po" pagputol ko sa ginang. Ilang segundo ang lumipas at doon lang ito nagsalita.

[Who am i talking to? Where is my son?] Masungit na tanong niya sa akin.

"Ahm. I'm Dra. Santos po. I called because your son is my patient. He's here because of a car accident." ilang segundo ulit nago nagsalita ang ginang.

[I b-beg y-your pardon Doc. C-car accident? M-my son? H-ow? When? Where?] hindi ko masasabi sa kanya kung tawag lang kaya sinabi ko ang Hospital at maya-maya nakita ko na sila.

Hindi ata nila ako napansin dahil nakatingin lang sila sa ICU. Kailangan pa kasi siyang salinan ng dugo.

"Uhm." Tumikhim muna ako para kunin ang kanilang atensyon. "Would you mind if I take to my office and talk about his condition?" Napaharap sila sakin at ganun nalang din ang pagkagulat nilang magpapamilya ng makita ako.

Ang ina ni Theodore ang unang nakabawi.

"Iha? Ikaw ba yan?" Gulat na sabi niya pero nginitian ko lang siya at inimwestra ang aking kamay para sumunod sila sa office ko.

Nang makarating kami sa office ay hinubad ko ang doctor's robe ko bago umupo sa aking swivel chair.

"Uhm. Mr. and Mrs. Madrigal. Your son is now stable but we're still not sure. He lose too much blood, because of the accident and we need a blood transfusion for him to be fully stabled." Pagpapaliwanag ko.

"Test me. That's my son, I will do everything for him." She said.

Ngintian ko lang siya at niyaya ko sila para ipablood test. Kung akma ba ang dugo niya o kung maaari ba siyang magbigay ng walang naidudulot na masama sa pasyente.

Ako ang kumuha ng dugo niya hanggang sa matapos iyon ay hindi nila tinatanggal ang tingin nila sakin na siyang ikinailang ko.

"We'll wait until the the result came out Mrs. Madrigal. I'll take my leave." Nginitian ko siya ulit at aalis na sana sa harap niya ng bigla niya akong niyakap.

"Ang laki-laki mo na iha. I'm thankful na ikaw ang nagasikaso sa anak ko. Salamat." Sabi niya at hinagod ang buhok ko.

Niyakap ko siya pabalik at hinagod ang likod niya.

"It's my job to save my patient when they're in danger, Ma'am. " binitawan niya na ako at nginitian. Nginitian ko siya at yumuko bilang tanda ng aking paggalang bago unalis sa kanilang harapan.

-------------------

Ilang linggo na din ang lumipas at ngayon ay nasalinan na ng dugo ang lalaking iyon. Nakikipagpalit ako ng pasyente sa kapwa ko doctor pero hindi sila pumapayag kaya kay Matt ako lumapit pero hindi pa din pwede dahil hiniling daw ng pamilya na ako ang tumungin sa anak nila.

What a nice world!

Ako na nga ang umiiwas pero pinapalapit talaga kami.

Naglalakad ako ngayon papunta sa room niya para icheck siya. Nang makapasok ako doon, naroon ang pamilya niya at ang haliparot na iyon na masama ang tingin sakin. Inirapan ko lang siya at dumiretso sa hospital bed para icheck ang pasyente.Wala pa di siyang malay hanggang ngayon hindi ko alam dahil tuwing nakikita ko siyang walang malay ay bumibigat ang puso ko.

Nasa kalagitnaan ako ng pagsuri sa kamay niya mg biglang may humawak doon kaya napatingin tingin ako. Nakita ko ang mata niyang walang emosyon na nakatingin sa akin. Gising na siya!

Napaayos ako ng tayo at agad inalis ang kamay kong nakahawak sa kamay niya.

"H-he's awake." Yun lang ang sinabi ko.

Kaya agad lumapit ang mga magulang niya.

"Oh God! Son! Buti at gising ka na. Pinagalala mo ako." Maluhang sabi ng Mommy niya.

"Love! Pinagalala mo ako so much. What happened ba kasi? " malanding sabi ng haliparot na iyon.

"Uhm. Can i check him?" Kahit ayaw ko silang isturbuhin ay kailangan.

Agad naman silang tumabi. Chineck ko lang ang mga mahahalaga at nagtanongng mahahalaga din. Mamaya ko nalang itutuloy ang mga hindi ko naitanong dahil gusto ko ay magkausap-usap sila.

Lumabas na ako mula sa kwarto. Parang nakahinga ng maluwag ng makitang gising na siya.

Anong ibig sabihin nun?

Nababaliw na ako.

----------------GimmieFries-----------------