UNTITLED (on going)

CHAPTER 38

Confused.

Ica POV.

"So, ako pa ngayon ang mali?!" Hindi ko maiwasang sumigaw. I can feel the heavy tears. Nagbabadyang mahulog. I bit my lower lip.

"Kumalma kayo, hindi na pag-uusap iyang ginagawa niyo" Sabay naming nilingon ni Karl si Nick. Mukhang hindi maganda ang pagkakaintindi ni Karl sa mga sinabi ni Nick. Pinagkunutan niya ito ng noo. Tumayo na para bang minamaliit ang tingin kay Nick.

"What?! Pinapakalma ko lang kayo! may Mali ba dun?!" Nang mapansin iyon ni Nick ay agad itong umayos ng upo. Kitang-kita ko kung paano mag-iba ang reaksyon nito.
Gaya ko. Naguguluhan ding nakatingin si Nick kay Karl.

"Wala ka ngang tinulong kundi ang pag-upo-upo mo d'yan!" Tinuturo-turo pa nito si Nick. Tumingin ito sa malayo. I saw his eyes shines.

"Ay wow! hiyang-hiya ako sayo! Bakit ano? ano na ang natulong mo sa grupong 'to?! 'di ba wala?!" Mabilis na tumayo si Nick. Ngayon nagsisigaw na ang dalawa sa harapan ko. Ang sakit sa mata. Hindi ko ma-imangine na hahantong kami sa ganito.

"Nick please, tama na!" Umupo ako sa tabi ng pinag-upuan nito. Sinubukan ko pang abutin ang kamay nito para pigilan. Pero agad niya din iyong iniwas.

"Hindi Ica! Makasalita kasi itong lalaking 'to! akala mo! napakalaki ng naitulong!" Kitang-kita ko kung paano mamula sa inis at galit si Nick.

"Ayoko na! I-i'm out of here" Pinunasan niyo ang luhang nahulog mula sa mata niya. Sinubukan ko pa itong pigilan pero masiyadong malakas si Nick.

"'yan! D'yan ka magaling! lahat naman ng problema tinatakasan mo!" Gaya ko sinundan ni Karl ng tingin si Nick. Habang tinuturo-turo niya ito. Lumingon saglit si Nick at ngumiti. I saw pain on his smile. Ngayon ko lang makitang maging ganito si Nick.

"Karl please! Tama na!"  Lumuhod si Karl. Gamit ang dalawang kamay. Tinakpan nito ang mukha niya. Humahagulgol na ito sa iyak. Hindi ko kayang makita magka-ganito ang mga kaibigan ko. 

Casy POV.

Hindi ko alam kung paano ako nagising. I stared at the ceiling for a minute. Mabilis akong nag-ayos ng sarili at bumaba. Ang saya ko lang dahil simula ng nagkalagnat ako. Alam kong simpleng sakit lang iyon. Kahit ako hindi rin makapaniwala. Kung paano ako alagaan at suportahan ng mga kaibigan ko.

Gaya ng sabi ko sa kanila dati. Dito ko sila pinatuloy. Hanggang ngayon andito parin sila. Masaya lang ako sa part na. Gigising ako sa umaga na may nakahandang pagkain. At ang malakas na tawanan sa hapagkainan.

Tahimik ang hallway ng second floor ng lumabas ako sa kwarto ko. 5 pm na ng hapon ng tignan ko kanina ang oras. I know this time. Nagluluto si Ivan. While Ica and Nick already annoyed by Karl. Malamang ako na lang ang hinihintay nila para kumain ng dinner. While Raiko. Sanay na akong lagi siyang wala.