мy тwo dαdѕ » ѕυpeтғαмι̇ly•Stucky

•Eight•

/ Önceki Bölümü Atlamayın Bebeklerim /

💙

Yıl 1941

"Bu görevi yapmalısın, yüzbaşı. Senden başka kimse yapamaz." dedi Albay. Steve kararsız bir şekilde kafasını iki yana sallayıp önündeki haritaya baktı.

"Albayım, sizi anlıyorum. Ama lütfen siz de beni anlayın. Çocuğum için endişeleniyorum."

"Bu göreve zamanında başlamıştın, yüzbaşı. O serum ise bunun için verildi sana. Bir çocuk doğurman için değil. Eğer Red Skull'un peşinden gitmezsen evet, çocuğun ölmeyecek ama yüzlerce çocuk senin yüzünden ölecek. Bununla hayatına devam etmek istiyorsan git. İzinlisin. Ama unutma, yüzlerce masum çocuğun kanları senin elinde olacak."

Steve maviliklerini albayın yüzüne çevirdi ve sessiz kaldı.

×

"Çok üşüyor musun?" diye sordu Steve, Bucky'e. Kumral adam gülerek eşine döndü.

"Bunu eski kış askerine dediğinin farkındasın, değil mi?"

Steve alt dudağını ısırıp arabayı evinin garajına doğru sürmeye başladı.

"Kış askeri. Ateşliydin...-"

"Ateşli. Tabii. Sadece seni ve bebeğimi öldürecektim az kalsın."

Steve aracı park ettikten sonra kemerini çıkarttı ve eşine dönüp elini ellerinin arasına aldı.

"Sorun yok, bebeğim. Bak, hem oğlumuz hem ben şu an seninleyiz değil mi?"

"Çok az kalmıştı, Steve. Tanrım, seni kaç kez öldürmeye çalış...-"

Steve hızla dudaklarını Bucky'nin dudaklarına bastırıp sert bir şekilde öptü. Daha sonra yavaşça geriye çekildi.

"Eğer beni öldürmek istenseydin bunu rahatlıkla yapardın. Beni kalbimdem veya başımdan rahatlıkla vurabilirdin, boğabilirdin, boynumu kırabilirdin veya o denizde kurtarmaz ve suni teneffüs yapmazdın. Ama bak, sen hafızan yokken beni ve bebeğimizi kurtardın."

Bucky büyük bir tebessümle elini Steve'in yüzüne koydu ve hafifçe okşamaya başladı.

"Bu mavilikler bana böyle aşkla bakarken nasıl olurda kıyabilirdim ki?"

Steve, Bucky'nin yanağına ufak bir öpücük bırakıp geriye çekildi.

"Hadi üstümüzü değiştirelim."