+ ورژنِ کایسوی شات قبلی :>
روی عرشه بزرگ و چوبیِ کشتی ناخدا کیم ایستاده بود و لباس بلند ابریشمی آبی آسمانیش رو به دور خودش میپیچید.
هوا نزدیک به غروب سرد میشد و با اینحال دوست داشت که روی عرشه به خورشیدِ درحال مرگ نگاه کنه.
میخواست همیشه کنار جونگین باشه و تماشاش کنه. مثل یه فرشته نگهبان مراقبش باشه و در برابر طوفانهای سخت بایسته تا جونگ اسیب نبینه.
محلی که دریا و آسمان به هم متصل میشدن براش نقطه عطف محسوب میشد.
خورشید از همونجا طلوع و غروب میکرد و دریا دومین شگفتی زندگی دوکیونگسو به شمار میومد.
اولین شگفتی زندگیش؟
-کیونگسویا دریا رو دوست داری؟!
بازوان بزرگ اولین شگفتی زندگیش به دور بدن لاغرش حلقه شدن و موج گرما به یکباره وجودش رو در بر گرفت.
-نه به اندازه چشمهای تو جونگ.
پشتش به سینه جونگین که به پهنای دریا و گرمی خورشید بود چسبید و سرش رو به شونش تکیه داد. صدای نفسهای پسر بلندتر رو کنار گوشش میشنید و درحال تجربه بهترین احساسات عمرش بود.
موهای بلند و طلایی رنگش توسط باد بهم ریخته بودن که جونگین پارچه حریر زیتونی رنگی رو از جیب بزرگ لباسش دراورد و موهای بلند کیونگسو رو از پشت بست.
موهاش توسط دستهای جونگ نوازش میشدن و کیونگسو محو نور بازتاب شده از سطح دریا بود.
-میدونی چرا دریا رو اینقدر دوست دارم ناخدا؟
-چرا؟
-چون درخشش سطح ابیش منو یاد برق چشمهای تو میندازه.
کیونگسو برگشت و تقریبا توی بغل ناخدا کیم گم شد. جونگین دستش رو بالا برد و طره ای از موهای طلایی و بلند کیونگسو رو پشت گوشهاش مخفی کرد.
-اگه نمیخوای غروبو تماشا کنی بریم داخل عزیزم. اینجا سرده و ممکنه وسط دریا سرما بخوری.
کیونگسو هر دو دستش رو به دور کمر ناخدا حلقه کرد و به عمق چشمهاش خیره شد:
-دست از تماشای غروب افتاب برداشتم چون چیز زیباتری اینجا رو به روم ایستاده.
جونگین لبخند زد و کک و مک زیبا و کمرنگ روی تیغه بینی و گونه های پرنس رویاهاش رو بوسید.
کیونگسو برگشت و نزدیک به لبه کشتی ایستاد. از اونجا میتونست نوک تیز کشتی رو ببینه که چطور اب رو میشکافه و به جلو حرکت میکنه.
کشتی غول پیکر پیش میرفت و کیونگسو جای خطرناکی ایستاده بود.
جونگین فورا جلو رفت و با هول کمرش رو گرفت:
-کیونگسویا لطفا مواظب خودت باش! اینجا خطرناکه بیا بریم عقبتر.
-نه جونگ، تو هستی و مواظب منی. دلم میخواد از اینجا صدای دریا رو بشنوم.
ناخدا به ناچار جلوتر اومد و لباس خودش رو روی شونه کیونگسو انداخت تا سردش نشه.
پسر کوتاه تر دستهاش رو باز کرد و جونگین محکم گرفتش. چشمهاش رو بست و دریا رو با تمام وجودش حس کرد.
ناخدا بینیش رو وارد موهای کیونگسو کرد و عطر زیبای یاسش رو به ریه هاش سپرد.
بوی بهشت چیزی غیر از این بود؟!
دریانوردی رو بخاطر کیونگسو دوست داشت. اینکه کنارش باشه و سختی راه رو براش هموار کنه. توی طوفانها دستهاش رو بگیره و در شرایط سخت امیدی برای جنگیدن داشته باشه.
+ناخدا کیم، میشه لطفا یه لحظه به اتاقک اصلی بیاید یه مشکل کوچیک پیش اومده.
جونگین چشمهاش رو با شنیدن صدای فریاد یکی از زیردستاش باز کرد و با تلخ ترین واقعیت زندگیش رو به رو شد...
کیونگسویی در کار نبود و دستهایی که فکر میکرد دور کمر ظریف اون پسر حوری مانند حلقه کرده، توی هوا خشک شده بودن.
دوکیونگسو همسر ناخدا کیم چندین سال پیش توی دریا غرق شده بود و جسمش هرگز پیدا نشد.
بعد از اون واقعه زندگی کیم جونگین بکلی عوض شد.
قبلا بخاطر تجارت دریانوردی میکرد و حالا بدنبال کیونگسو میگشت.
چندین سال از اون قضیه میگذشت و هنوز نتونسته بود نبود کیونگسو رو هضم کنه.
اصلا فرشته ها مگه میمردن؟!
کیونگسو همه جا بود.
مدام روی عرشه کشتیش می ایستاد و به غروب خورشید نگاه میکرد.
موهای طلایی و بلندش رو به دست باد میسپرد و عطر یاسش تمام اقیانوس رو معطر میکرد.
-یادته یه گروه غواصو به دریا فرستادم؟
-برام ۱۲ تا مروارید اوردن که میخوام همه رو بهم وصل کنم و یه گردنبند زیبا بهت هدیه بدم.
-به من گردنبند مروارید میاد؟
-گردنبند مروارید فقط زیبنده گردن و ترقوه های بلورین و درخشان توان دوکیونگسو!
-ازت ممنونم جونگ، تو همیشه با من مهربون بودی. توی نبود من خودتو اذیت نکن و گردن بندی رو که درست کردی رو توی دریا بنداز. قول میدم که یه هم لحظه هم از گردنم درش نیارم...
YOU ARE READING
Shots
Fanfictionاین بوک شامل شاتهاییه که بصورت رندوم مینویسم. کاپلها و ژانراش متفاوتن و امیدوارم دوسش داشته باشید. ووت و کامنت فراموش نشه و انرژیاتونو از من دریغ نکنید.💕 ممنونم، سئوهو.
