Road Of Our Souls

Chapter 16

"Then prove it. Prove it to me, alma"

"Prove it to me, alma"

"Prove it to me, alma"

"Prove it to me, alma"

Ang mga salitang iyon ay tumatak at nagpaulit ulit sa aking isipan. Limang araw na ang nakakalipas. Pero ito pa rin ako at inaalala ang mga salitang iyon.

Matapos ng gabing iyon, nang sabihin niya ang salitang iyon. Ay kaswal lamang niya akong hinatid sa amin. I don't know if it's the right term, na hinatid niya ako. Gayung magkapareho lang naman kami ng uuwian. Am I assuming again?

Napakamot ako sa mahaba at may kaunting alon kong buhok. Kanina pa ako nagpapaikot ikot dito sa aking higaan. I turn my gazed at my side, sandali kong tinignan ang puwesto ng kapatid ko. Nakahinga ako ng maluwag ng makitang mahimbing siyang natutulog.

Umayos ako ng pagkakahiga at hinarap ang bulok naming kisame. Napabuntong hininga ako ng muling maalala ang huling salitang binitawan sa akin ni siegfried.

"Prove it to me alma."

I quickly cover my mouth when I feel that I burst out a laugh. Bahagya akong natawa sa sariling panggagaya sa mismong pagkakasabi noon ni siegfried.

I bit my lower lip and my forehead creased. "Ano ba kasing ibig niyang sabihin doon?" Napabuntong hininga ako. Nagdesisyon akong umupo sa papag na higaan ko.

I lean my chin in my hand which place above my knees. Napanguso ako sa kawalan. "Binigyan niya ba ako ng pagkakataon na patunayan itong nararamdaman ko?" A smile curved in my lips. "So that means...he allowed me to express my feelings to him?"

Tama kaya ang nasa isip ko?

Kung iyon man 'yon... Ano ang dapat kong maging aksyon?

Tumayo na ako upang maghanda sa pagpasok sa eskwelahan. Alastres pa lamang ng madaling araw ay gising na ako. Dahil 'yon sa malalim na pag-iisip. Balak kong pumasok ng alasingko kahit na alasais pa ang simula ng klase ko.

Nang dumating ang takdang oras na gusto kong pumunta sa school ay nagpasya akong umalis na ng bahay. Hindi na ako nag abalang manghingi ng baon kay nanay. Mayroon naman akong natirang pera mula sa ibinigay ng tito ko sa akin. Noong summer, nang dumalaw sila sa amin.

Nagtungo ako sa building namin at nag dirediretso sa pangalawang palapag nito. Hindi ko na pinansin ang silid namin dahil naka lock pa iyon.

Pagkarating ko ng second floor ay sinalubong ako ng malamig na hangin. Sandali kong dinama iyon. "Kakaiba talaga ang hanging dala ng madaling araw."bulong ko sa sarili.

I lean on the metal railing and faced the sky. Minsan ko na lamang maabutan ang ganitong ambiance ng school. Tahimik,payapa, at walang sagabal. Dahil pagpatak ng alasais ay ayan na ang kaingayan ng buong sulok ng paaralan.

Nakatulala ako sa kawalan ng may maisip na isang bagay. Dali dali kong tinanggal ang bag ko sa aking balikat at hinarap iyon. Kinuha ko ang isa kong notebook na wala pang sulat. This notebook are so special to me because I write here all my plans in life. Minsan naman ay mga kung ano ano lamang na inilalabas ng aking isipan. Masasabi ko na rin na dairy ito, may bahaging isinusulat ko ang masasaklap sa buhay ko at mga pangyayaring hindi ko malilimutan. Pero hindi iyon madalas dahil tinatamad din akong magsulat.

Sandali kong pinasadahan ng aking palad ang pahina ng notebook. Saka nagsulat ng mga letra roon.

"How to make him smile?"

Pagbanggit ko sa isinulat ko roon. I made a calligraphy for it.Napangisi ako sa hindi malamang dahilan.

How...