Gemisini Bekleyen Liman

11. "Yolundan Çık Gel, Beni Sev"

Bıraktığım şarkıyla dinleyin kesinlikle.❤️

***

Reddedilme duygusunu hayatında hiç tatmamış ve nasıl olduğunu cidden bilmemişti. Her zaman reddeden taraftı fakat redderken bile daha az kırıp incitmeye çalışırdı. Becermiş miydi bilinmez ama elinden geleni yaptığını biliyordu. Aşk acısı nedir onu da bilmezdi? Çocukken yaşadığı şey ile şu an yaşadığı şey arasında dağlar kadar fark vardı, o dağların üzerine yıkılacağını ve altında kalacağını hissediyordu.

Hiç tatmadığı reddedilme ve aşk acısını ise şu an yaşıyordu. Reddedilmekten ziyade hissettiği duyguların ona ağır gelmesinden dolayı canı yanıyordu. Bekleme demişti, ona açık bir kapı bile bırakmamıştı resmen ve tüm kapıları yüzüne kapatıp gitmişti. Ama Attila ona denileni yapmazdı, kendi istediklerini yapardı. O yüzden beklemeyi tercih etmişti ve bekleyecekti. Hayal kırıklığı yaşaması umrunda değildi ama o kapının bir gıdım aralık olması bile ona yetiyordu. Sadece bundan öncesi gibi gurursuz ve yüzsüz davranmayacaktı. En azından çalışacaktı. Karakterine o kadar tersti ki haline baktıkça aklı almıyordu. Ulan o bu hale düşecek adam değildi ki?

Önündeki bardağın dibinde kalan içkiyi de tepesine dikerken boğazından akıp geçen acı sıvıya bağışıklık kazandığı için baştaki gibi yüzünü buruşturmadan yutmuştu. Boşalan bardağı önüne tok bir sesle bıraktığında kulağından geçip beyninde yankılanan yüksek ses, öncesine nazaran artık daha az rahatsız ediciydi. Beyni o kadar doluydu ki sadece boğuk bir ses olarak algılıyordu bangır bangır çalan müziği. Herkes keyfine bakmak için gelmişti buraya ama o hissettiği acıyı uyuşturmak için buraya gelmekten başka bir çare bulamamıştı.

Boş bardağını doldurması için daha puslanmamış ve uyuşmamış beynini biraz daha uyuşturmak adına barmene işaret etti. "Bir tane daha doldursana." dedi ve içkiden dolayı ıslanmış dudaklarını elinin tersiyle sildi.

Adam kısa bir süre baksa da umursamayarak ona istediğini vermek için kenardaki şişeyi aldı ve bardağını doldurup Attila'nın önüne sürüp bıraktı. Yine de uyarısını yapmadan duramadı. "Biraz yavaş git. Feleğini şaşırtır sonra."

İşinin başına dönen barmenin ardından kısaca gülümsedi. "Benim feleğim çoktan şaştı anasını satayım. Bu ne ki?" diye mırıldanıp gelen uyarıyı aldırmadan bardağından bir yudum daha aldı. Zaten buraya gelmekte ki asıl amacı sarhoş olmaktı, uyarıya ihtiyacı yoktu.

Hangi mantığa dayanarak elin sarısına tutulmuştu ki? Aklına da göğsünün altında kıvranan kalp dedikleri organa da sokası vardı. Bok mu vardı da aşık olmuştu? Bok mu vardı da Halil'e aşık olmuştu? Dünden beri o sahilde söyledikleri beyninde dönüp duruyordu, döndükçe de canı daha çok acıyordu.

"Puşt." diye kendi kendine mırıldandı. "Ulan idam mahkumuna bile son isteği sorulur. Benim isteğimi sormadan iskemleyi çektin gittin." Sesi bir çocuk gibi çıkıyordu ve bu içtiği içkiden kaynaklanıyordu.

Beyninin uyuşmaya başladığını hissettiğinde bu durum onu memnun etti ve içkisinden bir yudum daha aldı. Uyuşmak ve unutmak istiyordu, becerebilecek miydi onu bilmiyordu işte. Sarhoş olunca sapıtan biri değildi ama tek umudu aptal ve gurursuz bir aşık gibi kapısına dayanmamaktı.

Yanında bir hareketlilik hissettiğinde hafif bayık bakmaya başlayan gözlerini yavaşça oraya çevirdi. Ona gülümseyerek bakan sarışın kadını gördüğünde gözlerini devirdi. Sarışınlardan nefret ediyordu, mesela Kıvanç Tatlıtuğ'dan ama en çok da Halil'den. Adi şerefsiz.

Otuzlarının ortasında olduğu ancak bunu yüzüne yaptığı makyajla örtmeye çalıştığı belli olan kadın ona gülümseyerek bakarken, bakışlarını ondan çekip bardağına çevirdi. Gülümsemesinden bile kadının niyetini anlamıştı. Sanırım bu gece istediğini alamayacaktı. Doğru düzgün sarhoş olmasına bile izin verilmiyordu, sadece sarhoş olmaya gelmişti ama onu bile ona çok görmüşlerdi. Tıpkı sarışının ona beklemeyi çok bulduğu gibi... Aklına gelen şeyle isyan ederek kadına dönüp "Hedef ben miyim Tayfun?" diye sorup yakınmak istiyordu. Bunu yapmak yerine içkisinden bir yudum daha aldı.