•Αχιλλέας•
Το ταξίδι μου στην Θεσσαλονίκη ήταν λίγο κουραστικό αλλά άξιζε. Έπρεπε να δω την Αγάπη...
Πριν πάω στο νοσοκομείο κάνω μια στάση στο ανθοπωλείο να της πάρω λευκές ορχιδέες που είναι το αγαπημένο της λουλούδι.
"Γεια σας"
"Γεια σας" μου λέει η κυρία με ένα μεγάλο χαμόγελο
"Θα ήθελα 15 λευκές ορχιδέες. Τις καλύτερες!"
"Νομίζω πως είναι για κοπέλα" λέει η γλυκιά κυρία που λογικά είναι στην ηλικία της γιαγιάς μου
"Ναι είναι για την αδερφή μου!"
"Έτοιμα!" Λέει και τα δένει με μια ροζ κορδέλα
"Εγώ όμως επειδή θέλω να σου κάνω δώρο γιατί φαίνεσαι καλό παιδί και με πολλά βάσανα! Ορίστε!" λέει και μου δίνει μια τεράστια ανθοδέσμη με δεν ξέρω και εγώ πόσα κόκκινα πανέμορφα τριαντάφυλλα
"Ευχαριστώ πολύ" λέω ειλικρινά και ξεκινάω τον δρόμο για το νοσοκομείο
Στην διαδρομή το μόνο που σκεφτόμουν ήταν η Ιωάννα. Η αλήθεια είναι πως η Ιωάννα και η Αγάπη είναι τα δύο καλύτερα κορίτσια που έχω γνωρίσει.
Όταν έφτασα πήρα μια βαθιά ανάσα και μπήκα μέσα.
Οι άψυχοι και άχρωμοι τοίχοι του νοσοκομείου μου δημιουργούν ένα ψυχρό κλίμα. Άλλωστε πότε ήταν και φιλικό το κλίμα σε τέτοιους χώρους;
Η αλήθεια είναι ότι θέλω να κάνω μια δωρεά με πίνακες για να διακοσμήσουν τους λευκούς τοίχους.
Φτάνω στην πόρτα και νιώθω να μου κόβονται τα πόδια αλλά πρέπει να είμαι δυνατός. Ξέρω πως είναι λίγο κρίσιμα αλλά εγώ πιστεύω ότι θα τα ξεπεράσει όλα γιατί είναι δυνατή.
Μπαίνω μέσα και την βλέπω ξαπλωμένη στο κρεβάτι και την μαμά μου δίπλα στην καρέκλα ταλαιπωρημένη...
Γυρνάει σιγά το κεφάλι της προς το μέρος μου και απλά της χαρίσω ένα τεράστιο χαμόγελο.
"Αχιλλέαα!" λέει χαρούμενη
"Αγάπη! Τι κάνεις αδερφούλα μου;"
"Η αλήθεια είναι ότι πονάω λίγο αλλά δεν το λέω στην μαμά!" Λέει και σπάει η καρδιά μου στο άκουσμα της λέξης 'πονάω'
"Μμμ Αχιλλέα;"
"Γεια σου μαμά"
"Πότε ήρθες;"
"Τώρα!" λέει ενθουσιασμένη η Αγάπη και συνειδητοποιώ ότι δεν της έχω δώσει τις λευκές ορχιδέες
"Αυτά είναι για σένα μικρή!" Λέω και της κλείνω το μάτι για να την κάνω να γελάσει και το κάνει
"Μαμά μήπως θέλεις να πας σπίτι θα κάτσω εγώ με την Αγάπη!"
"Η αλήθεια είναι πως δεν θέλω να φύγω"
"Μαμά φύγε θα κάτσω με τον Αχιλλέα. Εξάλλου έχουμε να πούμε πολλά!" λέει η μικρή και το βλέμμα της θυμίζει βλέμμα ανακριτή
ΔΙΑΒΑΖΕΙΣ
Η Επιλογή
Teen Fiction~"Νόμιζα ότι ανάμεσα μας εγώ ήμουν το πειραχτήρι!" "Ε τελικά είμαι κι εγώ λίγο!" ~"Δε τον ζηλεύω δεν έχει τίποτα παραπάνω από εμένα!" "Ίσως! Αλλά σίγουρα αυτός έχει το προνόμιο να με έχει στην αγκαλιά του!"
