•Ιωάννα•
Έχουμε σταματήσει σε ένα πρατήριο και περιμένουμε τον μπαμπά μου να σταματήσει να μιλάει με τον υπάλληλό.
"Ο μπαμπάς μου πρέπει να σταματήσει να είναι τόσο κοινωνικός... θα αργήσω!"
"Ε και τι σε πειράζει; Μην ξεχνάς ότι θα είσαι στο σπίτι μαζί με τον Μάνο τα δυο σας! ΚΑΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΤΙ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΑΥΤΟ" μου λέει η Μυρτώ
"Το ξέρω Μυρτώ το ξέρω αλλά τι ήθελες να κάνω; οι γονείς μας επέμεναν να μείνουμε μαζί εφόσον γνωριζόμαστε 14 χρόνια εμείς γιατί οι γονείς μας πολυ περισσότερο"
"Ναι αλλά δεν χρειαζόταν να δηλώσεις Κοζάνη. Άκου εκεί Κοζάνη! Λες και δεν έχουμε σχολές εμείς στην Θεσσαλονίκη. Στην πιο όμορφη πόλη της χώρας μας!"
Και ναι την έπιασε η υστερία της...
"Μυρτώ ηρέμησε" της λέω λίγο δυνατά για να με ακούσει
"Συγγνώμη! Απλά Ιωάννα δεν θέλω να μείνεις μόνη σου μαζί του. Είναι βλάκας και πίθηκος!"
"Ναι είναι αλλά τον εμπιστεύομαι. Όσο και να μου σπάει τα νεύρα δεν θα με πειράξει. Δηλαδή έτσι ελπίζω..."
"Αν σε πειράξει σου το λέω θα πάρω το πρώτο ΚΤΕΛ για Κοζάνη και θα έρθω"
"Εντάξει"λέω κάπως αγανακτισμένα Γιατί όλα αυτά τα ακούω εδώ και πόσους μήνες από το συγκεκριμένο άτομο που όντως λατρεύω αλλά δεν παύει να γίνεται υπερπροστατευτική στο θέμα <<Μάνος>> και δεν έχει άδικο! Τόσες φορές με έχει πληγώσει...
Ο μπαμπάς μου αποφασίζει να μπει και με κοιτάει λέγοντάς μου διακριτικά
"Ιωάννα πόσο λέει εδώ;"
Χαχαχα φυσικά και δεν βλέπει το ξέχασα! Η Μυρτώ γελάει μαζί μου και ο μπαμπάς μου μας πειράζει αφού μας είπε ότι κάνουμε σαν κότες που κακαρίζουν
Αυτός ο άνθρωπος με έχει παρομοιάσει με ο,τι ζώο υπάρχει πάνω στον πλανήτη μας.
"Σε πόση ώρα θα φτάσουμε;" παραπονέθηκε η Μυρτώ που τόση ώρα την άκουγα να ξεφυσάει... κάτι έχει αυτή... είμαι σίγουρη!
"Σε 10 λεπτά θα έχουμε φτάσει στην πολυκατοικία που είναι το σπίτι του Μάνου" λέει ο μπαμπάς μου και δεν μπορούσα να μην δεν τον αγριοκοιτάξω
"Τι είπα πάλι;"
"Είναι και σπίτι μου τώρα μπαμπά όχι μόνο του Μάνου!"
"Ε ναι απλά κάτσε να το βρούμε πρώτα" μου είπε και σταύρωσα τα χέρια μου αφού δεν είχα και τίποτα άλλο να κάνω πάρα μόνο να περιμένω να βρούμε την οδό.
"ΝΑ ΤΗΝ" είπε χαρούμενα η Μυρτώ και σταματάμε μπροστά
Αα να και ο πίθηκος! Εδώ να μας κοιτάει!
"Γεια σου παιδί μου" του λέει ο μπαμπάς μου και του δίνει το χέρι του
"Γεια σας κύριε Δημήτρη" λέει και με κοιτάει
"Μάλλον είναι και αλλήθωρος" μου λέει η Μυρτώ και γελάμε
"Γεια σου Ιωάννα" μου λέει και μου δίνει το χέρι του
"Γεια σου Μάνο" λέω και ανταποδίδω
"Να σου γνωρίσω την φίλη μου την Μυρτώ ήρθε μόνο για τώρα να με βοηθήσει με τα πράγματα" λέω λες και έπρεπε να του δώσω αναφορά
"Εντάξει" λέει
Έχει γίνει πολύ αγενής ή μου φαίνεται;
"Μάνο θα με βοηθήσεις λίγο με τα πράγματα" λέει ο μπαμπάς μου και αυτός πάει στο πίσω μέρος του αυτοκινήτου για να τον βοηθήσει με τις βαλίτσες
"Έχει ομορφύνει λίγο;" μου λέει η Μυρτώ
"Δεν είσαι η κολλητή μου εσύ" της λέω και σηκώνω το φρύδι
"Που είναι η κολλητή μου και τι της έκανες;" γελάει Όχι αυτή είναι... πάλι καλά
"Εσύ τι έχεις;" της λέω με βλέμμα ανακριτή
"Τίποτα... απλά θα μου λείψεις! Με ποιον θα πίνω μπύρες τρώγοντας πίτσα στο στέκι μας; Ποια θα έχω να της την πέφτουν και να τους χτυπάω;" μου λέει και με πιάνουν τα γέλια ταυτόχρονα όμως και ένας κόμπος στο στομάχι...
Αφού πήγαμε πάνω τακτοποιησαμε τα πράγματα και με βοήθησαν οι δικοί μου. Ενώ ο πίθηκος ήταν ξαπλωμένος στον καναπέ...
Πέρασε η ώρα και έτσι έπρεπε να φύγουν με αποτέλεσμα να επανήλθε ο κόμπος στο στομάχι μου
Λογικά αυτό συμβαίνει επειδή είμαι σε άλλη πόλη
Το δύσκολο κομμάτι της μέρας...
Η ώρα του αποχαιρετισμού...
ΔΙΑΒΑΖΕΙΣ
Η Επιλογή
Teen Fiction~"Νόμιζα ότι ανάμεσα μας εγώ ήμουν το πειραχτήρι!" "Ε τελικά είμαι κι εγώ λίγο!" ~"Δε τον ζηλεύω δεν έχει τίποτα παραπάνω από εμένα!" "Ίσως! Αλλά σίγουρα αυτός έχει το προνόμιο να με έχει στην αγκαλιά του!"
