•Ιωάννα•
Το ξέρω δεν παρακολουθώ το μάθημα αν και είναι ενδιαφέρον. Όπως και ο καθηγητής είναι πολύ καλούλης.
Το μυαλό μου όμως έχει κολλήσει στον Αχιλλέα!
Και συγκεκριμένα στην στιγμή που μου έκλεισε το μάτι του.
"Αυγερινού! Πες μας εσύ!" λέει ο καθηγητής και συνέρχομαι από την ουτοπία που σκεφτόμουν.
"Παρακαλώ;" λέω και μάλλον ο καθηγητής μου κατάλαβε ότι δεν έχω ακούσει τίποτα από όσα έχει πει.
"Τίποτα δεσποινίς Αυγερινού! Συνεχίστε να κάνατε αυτό που κάνατε"
ΑΟΥΤΣ!
Δεν έχω συνηθίσει να είμαι αφηρημένη.
"Από δεξιά" μου λέει ο νεαρός μπροστά μου με τα ωραία μάτια.
"ΑΠΟ ΔΕΞΙΑ" λέω λίγο πιο δυνατά από όσο θα ήθελα να το πω
"Ευχαριστούμε δεσποινίς Αυγερινού!" μου λέει λίγο ειρωνικά.
Γυρίζει την πλάτη του αρχίζει να γράφει και λέει " Δεν θα ευχαριστήσεις τον Ευθυμίου;"
Ποιον;;
Ποιός είναι αυτός πάλι;
"Ο νεαρός μπροστά σου που σου είπε την απαντήσει" λέει ο καθηγητής και όλη η αίθουσα γελάει.
Τέλεια και με κατάλαβε και έγινα ρεζίλι και είμαι και αγενής απέναντι στον νεαρό.
"Ευχαριστώ" του λέω και μου χαμογελάει.
Μα που το έχω ξανά δει αυτό το χαμόγελο;
Μα καλά όλοι Κοζάνη έχουμε έρθει;
[...]
"Τέλος για σήμερα" λέει και κλείνει το βιβλίο του.
Σηκώνομαι έρχεται δίπλα μου η Βικτώρια και εγώ βάζω το βιβλίο στην τσάντα.
"Μα καλά που είχες το μυαλό σου; Πάντα έτσι είσαι;"
"Όχι Όχι δεν είμαι έτσι" όντως δεν είμαι έτσι απλά...
Βλέπω τον νεαρό να φεύγει...
"Πάμε και εμείς;" λέω στην Βικτώρια και ξεκινάμε να προχωράμε προς το προαύλιο.
"ΚΑΙ ΣΟΥ ΕΚΛΕΙΣΕ ΤΟ ΜΑΤΙ;"
"Ναι"
Είναι η εκατοστή φορά που μου το ρωτάει μέσα σε 5 λεπτά.
"ΕΙΣΑΙ ΣΙΓΟΥΡΗ;"
"Ναι Βικτώρια το είδα!"
"Και τι πάει να πει αυτό;" με ρωτάει και ξέρω που το πάει
"Τίποτα δεν σημαίνει Βικτώρια και τώρα θα τον πάρω τηλέφωνο οπότε μην πεις κάτι και σε ακούσει!" της λέω και γνέφει καταφατικά.
ΔΙΑΒΑΖΕΙΣ
Η Επιλογή
Teen Fiction~"Νόμιζα ότι ανάμεσα μας εγώ ήμουν το πειραχτήρι!" "Ε τελικά είμαι κι εγώ λίγο!" ~"Δε τον ζηλεύω δεν έχει τίποτα παραπάνω από εμένα!" "Ίσως! Αλλά σίγουρα αυτός έχει το προνόμιο να με έχει στην αγκαλιά του!"
