"Hoseok Hyung....!"
အစည္းအေဝးတစ္ခုတက္ေရာက္ရန္စာရြက္စာတန္းအစုံ
အလင္ႏွင့္ေျခလွမ္းမွန္မွန္ေလၽွာက္လွမ္းေသာHoseok
အားခ်က္ခ်င္းရပ္တန့္သြားေစခဲ့ေသာအသံေလးတစ္ခု။
ခပ္က်ယ္က်ယ္ေခၚသံေလးသည္ၾကားရတိုင္းသူ႔အား
ျပဳံးသြားေစကာရင္တလွပ္လွပ္...။လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့
စြယ္တာျဖဴျဖဴေလးအားေဘာင္းဘီအညိဳေရာင္ပြပြေလး
ႏွင့္ေကာက္တိေကာက္ေကြးဆံပင္ေလးေတြေပၚတြင္
ဦးထုပ္ေလးတလုံးေဆာင္းထားကာေဘးလြယ္အိတ္ေလး
လြယ္လ်က္ေျပးလာေလေသာပုံရိပ္ေလးတစ္ခု။
ေနာက္မွကိုယ္ရံေတာ္အုပ္စုလိုက္ႀကီးသည္လည္း
သူေျပးေတာ့တဖုန္းဖုန္းလိုက္ေျပးလာၾကသည္။
"Hyung...ဘယ္သြားမလို႔လဲ"
"Meeting ...ထယ္ေလးေရာ ဘာကိစၥရွိလို႔လဲ"
"Jungkook ဆီလာတာ သူလည္းအစည္းအေဝးရွိတာလား
ထယ္ လာတိုင္း တစ္ခါမွ ႐ုံးမွာမရွိဘူး"
"ခုရွိတယ္ ဒါေပမယ့္...."
"ဒါေပမယ့္ ဘာလဲ ထယ္သူ႔အတြက္ေခ်ာကလက္ေတြ
ေတာင္ယူလာတာ အိမ္သြားလည္းအိမ္ျပန္မလာဘူးတဲ့"
"ကိုယ္ေျပာလိုက္မယ္ေလ ထယ္ေလးကို လာေတြ႕ဖို႔..."
"မရပါဘူးအေရးႀကီးေျပာစရာရွိလို႔ ေတြ႕ရမွျဖစ္မွာ
လိုက္ပို႔ေပးပါ Hyungရာ..."
လက္ေမာင္းတဖက္အားလွုပ္ခါရင္းခၽြန္ထြက္လာေသာ
ႏူတ္ခမ္းေလးႏွင့္မ်က္လုံးလွလွေလးေတြသည္ျငင္းပစ္
လိုက္ခ်င္စရာမရွိေအာင္ခ်စ္စရာေကာင္းလြန္းသည္။
Jungkookအေတြးေရးမွူးအျဖစ္စလုပ္ေသာေန႔တြင္
ဆုံခဲ့ရေသာထယ္ေယာင္းသည္ ေတြ႕ေတြ႕ခ်င္းပင္
အသဲတယားယားျဖင့္မရဲတရဲလိုက္ၾကည့္ရေလာက္
ေအာင္ခ်စ္စရာေကာင္းခဲ့တဲ့သူ။Jungkook ႏွင့္တေန႔
လက္ထပ္မည့္သတို႔သားေလးျဖစ္ေၾကာင့္တစြန္းတစသိ
လိုက္ရေသာအခါလူမသိသူမသိသူကိုယ္တိုင္ေတာင္
မသိမသာျဖင့္အသဲႀကိတ္ကြဲခဲ့ရေသးသည္။
"ငါးမိနစ္ပဲေလ.....ထယ့္ကို Jungkook အေမခိုင္းလိုက္
တာ မလုပ္ရင္အဆူခံရမွာ"
"အန္တီကလား..."
ေခါင္းေလးညိတ္ျပပုံသည္သက္ရွိအ႐ုပ္ေလးကိုခလုတ္
ႏွိပ္ၿပီးခိုင္းသလိုရင္သက္ရွုေမာရယ္။
"အၾကာႀကီးေနလို႔မရဘူးေနာ္"
"ဟုတ္ကဲ့ပါဗ်ာ လိုက္ပို႔ပါ"
"မင္းတို႔ ဒီေအာက္မွာပဲေစာင့္ Hoseok Hyungပါရင္
ငါ့ကို ေလေတာင္ၾကမ္းၾကမ္းမတိုက္ရဲဘူး ဒါပဲက်န္ခဲ့ၾက"
မ်က္ႏွာေလးခ်ီကာေျပာပုံအားသေဘာက်လြန္း၍
ျပဳံးၾကည့္မိေတာ့ေလးေထာင့္ဆန္ဆန္ရီေမာမွုေလးႏွင့္
ရင္ဆိုင္လိုက္ရသည္။သူသိပ္ကိုအျပစ္ကင္းလြန္းတယ္။
ဓာတ္ေလွကားထဲတက္ႂကြစြာဝင္လိုက္သူေနာက္လိုက္
ရင္းေမႊးပ်ံ႕လွေသာစေတာ္ဘယ္ရီနံ႔ေလးကခပ္ဖြဖြေလး
ထိလိုက္ခ်င္စရာ။
"ထယ္ ဘာေရေမႊးသုံးတာလဲ..."
"ဟင္..ေရေမႊးလား မသုံးပါဘူး ေရခ်ိဳးဆပ္ျပာနံ႔ထင္
တယ္ ထယ္လိုးရွင္းလည္းလိမ္းလာေသးတယ္
Hand cream ေရာ Body Sprayေရာ..."
"မ်ားလွခ်ည္လား..."
"Jungkookဆီလာေတြ႕တိုင္းေတြ႕သမၽွအကုန္လိမ္းခဲ့တာ
ပဲ သူကငယ္ငယ္ေလးထဲကေမႊးႀကိဳင္ေနတာကိုအရမ္း
ႀကိဳက္တာ အဲ့တာေၾကာင့္..."
"ေအာ္..အဲ့လိုလား..ဒါနဲ႔ထယ္..."
"အင္း...."
"အေပၚမွာ Jiminရွိေနတယ္"
"အဲ့တာဘာျဖစ္လို႔လဲ..ထယ္ေျပာမဲ့ကိစၥက Jiminနဲ႔
မဆိုင္ပါဘူးဒီတိုင္း ထယ့္ကိစၥပါ Hoseok Hyung"
"ထယ္ အဆင္မေျပမွာစိုးလို႔ပါ"
"မေျပစရာဘာရွိလို႔လဲ...."
သိသိသာသာတိုးသြားေသာအသံေလးသည္တကယ္ေရာ
အဆင္ေျပရဲ့လားဟုခ်ဴပ္ေမးခ်င္စရာေကာင္းလွပါသည္
ပြင့္သြားေသာဓာတ္ေလွကားတံခါးေၾကာင့္သာမေမး
ျဖစ္ခဲ့တာပါဟုကိုယ့္ကိုကိုယ္အားေပးလိုက္ရင္း
အ႐ုပ္ေလးေဘးနားခပ္မွန္မွန္ေလၽွာက္လာခဲ့သည္။
"CEO က်ေတာ္ပါ...."
"ဝင္ခဲ့..."
တံခါးတခ်က္ေခါက္ရင္းအသံျပဳေတာ့အထဲမွခပ္ရွရွအသံ
တခုခ်က္ခ်င္းထြက္လာတာေၾကာင့္တံခါးဖြင့္ကာဝင္
ခဲ့လိုက္သည္။
ဟင္..!
တက္တက္ႂကြႂကြအရင္ဝင္သြားခဲ့ေသာေခ်ာကလက္ျခင္း
ျဖင့္ေကာင္ေလး၏ေျခလွမ္းေတြသည္တုန့္ခနဲ။
CEOသည္ဝင္ခဲ့ဟုေျပာသာေျပာလိုက္သည္အဆင္သင့္
လုံးဝမျဖစ္ေသးေသာပုံ။အလုပ္စားပြဲေပၚတြင္တက္ထိုင္
ကာပုခုံးေတြလွုပ္ခတ္သည္အထိရီေမာေနေသာဆံပင္
ပန္းႏုေရာင္ႏွင့္လူသားအားသေဘာတက်ေငးေမာ
ၾကည့္ေနသည္။ရင္ဘက္အလည္ေလာက္အထိျပဳတ္ထြက္
ေနေသာအက်ီၾကယ္သီးေတြေၾကာင့္အနီရဲရဲအမွတ္အသားေတြကအႏွံ့အျပား။ခုံေပၚတြင္ထိုင္ကာစားပြဲေပၚက
ေကာင္ငယ္ေလးအားေငးစိုက္ေနပုံကပတ္ဝန္းက်င္ကို
တကယ္ေမ့ေနသည့္ပုံ။
"ေအာ္...ထယ္ ပါပါလာတာလား...."
လာေတာ့မလိုလိုျပန္ေတာ့မလိုလိုႏွင့္လမ္းတဝက္တြင္
လမ္းေပ်ာက္ေနေသာထယ္ေယာင္းသည္ေယာင္းယမ္း
ကာေခါင္းညိတ္ျပခဲ့သည္။ေက်ာခိုင္းထားေသာလူသား
သည္ ထယ္ ဆိုေသာ အမည္နာမေၾကာင့္လားမသိ
လွည့္ၾကည့္လာခဲ့သည္။စားပြဲခုံေပၚမွဆင္းကာဆိုဖာ
ႀကီးႀကီးေပၚတြင္ထိုင္ကာဖုန္းကိုအာ႐ုံစိုက္ေနသလို
သေဘာသက္ေရာက္ေနလိုက္သည္။အက်ီၾကယ္သီး
ေတြအားတပ္ေနရင္း ေပ်ာ္ရႊင္ေနပုံေပါက္ေသာJungkook
သည္အေၾကာင္းမၾကားဘဲ႐ုံးကိုလာခဲ့ျခင္းအေပၚ
အရင္ကလိုဆူပူမေနခဲ့။
"ထိုင္ေလ ထယ္...ဘာကိစၥရွိလို႔လဲ ႐ုံးအထိ..."
"မနက္ျဖန္ ထယ့္ ေမြးေန႔ေလ Jungkook..."
"ကိုယ္သိပါတယ္ ေမြးေန႔လက္ေဆာင္ေတာင္စဥ္းစား
ထားေသးတယ္..."
ဖုန္းScreen ေပၚအေၾကာင္းမဲ့ပြတ္ေနရင္းမွရပ္တန့္ကာ
စကားေျပာေနေသာအႏွီလူသားကိုတခ်က္မၽွလွမ္းၾကည့္
မိလိုက္သည္။ထယ္ေယာင္း၏ေမြးေန႔ကိုသိ႐ုံနဲ႔ရေနတာ
ေမြးေန႔လက္ေဆာင္ႀကိဳစဥ္းစားထားဖို႔ေတာ့မလိုအပ္ဘူး
မလား။လိုတာေပါ့ လိုတာေပါ့ သူ႔ငယ္သူငယ္ခ်င္း
သူ႔ သတို႔သားေလာင္း ပဲ။
"အဲ့တာ ထယ္တို႔ ၿခံထဲမွာပဲ Partyေလးတခုလုပ္မလို႔ေလ
Jungkook ကိုလာအသိေပးတာ......"
"ထူးထူးဆန္းဆန္းပါလား ထယ္လူအမ်ားႀကီးနဲ႔ေနလို႔
အဆင္ေျပပါ့မလား"
"ထပ္ဖြင့္မယ့္ ထယ့္ပန္းခ်ီျပခန္းေတြလည္းအသိေပးရင္း
နဲ႔ေလ မာမီက အရမ္းလုပ္ေစခ်င္ေနတာနဲ႔"
" လူေတြမ်ားရင္ ထယ္ ေနရခက္မွာစိုးတာပါ"
ဖုန္းScreenကိုၾကည့္ရင္းအသံထြက္ေအာင္ရီမိေတာ့
TaeHyungေရာ JungkookေရာHoseokပါၾကည့္လာ
ခဲ့သည္။ထယ္ေယာင္းကလူမ်ားရင္မူးေဝတတ္ကာ
လဲက်သြားတတ္ေသာလူစုလူေဝးေၾကာက္ေရာဂါသည္
တစ္ေယာက္။လုပ္ေနတဲ့အလုပ္ကပန္းခ်ီဆရာ။သူ႔အေျခ
အေနနဲ႔သူေရြးခ်ယ္ထားေသာလမ္းသည္ကြက္တိၾကကာ
ထယ္ေယာင္း သူ႔ကမၻာေလးထဲေအးေအးေနကာပန္းခ်ီ
ဆြဲေနျခင္းအေပၚကိုလည္းJungkookကငယ္ငယ္ထဲက
သေဘာတက်ရွိၿပီးအားေပးခဲ့သည္။
ထယ္ေယာင္းကိုျမင္တိုင္းေအးခ်မ္းေၾကာင္းသူ႔ကိုလည္း
ေအးေဆးစြာအသက္ရွင္ေစခ်င္ေၾကာင္းေျပာခဲ့ဖူးသည္။
သူကေတာ့ တေယာက္ထဲေနရျခင္းအားေၾကာက္ေသာ
ေရာဂါစြဲေနၿပီး အျမဲတမ္း ClubေတြBarေတြထဲမွာပဲ
ေဘာ္ဒါတစုႏွင့္ေပ်ာ္ပါးေသာက္စားေနလ်က္။
အေျခအေနႏွစ္ရပ္သည္သိပ္ရီစရာေကာင္းတာေၾကာင့္
ဖုန္းထဲမွဟာသဟန္ေဆာင္ကာခြီခနဲရီလိုက္ရျပန္သည္။
"Jungkook အားမွလာပါ...အလုပ္ေတြအရမ္းအေရးႀကီး
ရင္မလာလည္းရပါတယ္.."
"မလာဘဲေနမလားကြာ....ကိုယ္ထယ္နဲ႔ခုတေလာမေတြ႕
ျဖစ္တာလည္း Jimin Hyungေဆး႐ုံတက္ေနရတာနဲ႔
အိမ္လည္းျပန္မလာျဖစ္ဘူးေလ ခုမွသက္သာခါစဆို
ေတာ့ အနားမွာေနေပးမွေလ"
"အင္း..အင္း..သိတယ္...ဒါဆိုထယ္ျပန္ေတာ့မယ္
Hoseok Hyung ကိုလိုက္ပို႔ခိုင္းတာ သူအစည္းအေဝးရွိ
တယ္ထင္တယ္ သြားေတာ့မယ္ေနာ္..."
"ေနပါအုန္း....."
ဆိုဖာေပၚတြင္ထိုင္ေနေသာလူသားထံမွတားဆီးသံေၾကာင့္
ထယ္ေယာင္းဖ်က္ခနဲၾကည့္လိုက္ေတာ့ျပဳံးျပေနသည္။
ရင္းႏွီးသလိုျပဳံးျပေနေပမယ့္Jiminသည္သူ႔အားမသက္
မသာျဖစ္ေစျမဲ။
"ကိုယ္လည္းလာခ်င္တယ္ေလ ကိုယ့္ကိုမဖိတ္ဘူးလား
Jeon တစ္ေယာက္ထဲကိုလား......"
"အဲ့တာကေလ....ဟို....!
ထယ္ေယာင္း၏မ်က္စံေလးေတြသည္Jungkook ဘက္
သို႔တလွည့္Hoseok ဘက္သို႔တလွည့္ လွုပ္ရွားရင္းအခက္
ေတြ႕သြားသည့္ပုံ။Hoseokကေတာ့Jiminအားစူးခနဲ
ၾကည့္လိုက္ကာJungkookကေတာ့တခုခုေျပာရန္စတင္
လိုက္ခ်ိန္ ႐ုံးခန္းတံခါးပြင့္သြားခဲ့သည္။
"နင္ကဘာအဆင့္အတန္းမလို႔ပြဲတက္ခ်င္ရတာလဲ
Park Jimin...."
"မာမီ.....!"
"အန္တီ....!"
"မာမီ ဘာလာလုပ္တာလဲ...."
Jungkookသည္ခုံမွခ်က္ခ်င္းဆိုသလိုထကာဆိုဖာေပၚ
ရွိJiminထံအေျပးေရာက္သြားသည္။ထယ္ေယာင္း၏
မ်က္လုံးေလးမ်ားသည္Jungkookလွုပ္ရွားမွုအတိုင္း
ကပ္ပါသြားလ်က္။အကာကြယ္ခံခ်င္ေသာစိတ္ေလး
သည္ထိုေန႔ထိုေနရာတြင္ရိုးရွင္းစြာေပါက္ဖြားသြားလ်က္။
"Jungkook...သားနဲ႔ထယ့္ကိုမာမီေျပာစရာရွိလို႔လာခဲ့တာ"
"မေျပာနဲ႔ ..က်ေတာ္တို႔သြားစရာရွိတယ္..."
Jungkookသည္ဆိုဖာေပၚတြင္မလွုပ္မယွက္ထိုင္ကာ
Videoတခုအားစိတ္ဝင္စားဟန္ျဖင့္အသံတိုးလိုက္က်ယ္
လိုက္လုပ္ေနေသာJiminလက္အားဆြဲလိုက္ကာထြက္သြား
မယ့္ဟန္ျပင္ေလေတာ့ လက္ထဲမွဖုန္းသည္ၾကမ္းျပင္ေပၚ
သို႔က်သြားခဲ့သည္။
"ျပန္ေကာက္ေပးစမ္း...မင္းမ်က္လုံးကမျမင္ဘူးလား..."
စူးစူးရဲရဲထေအာ္လိုက္သံေၾကာင့္Jungkookအေမသည္
အလည္ေတြရပ္ေနေသာထယ့္အားတြန္းတိုက္ကာပင္
Jiminဆီသို႔ဦးတည္သြားေတာ့သည္။
"နင္ကမ်ား...ငါ့သားကို......!!!!!!"
လက္ဖဝါးတစ္ဖက္သည္ပါးျပင္ေပၚသို႔လုံးဝေရာက္မလာ
ခဲ့။ၾကားထဲတြင္Jungkookသည္တံတိုင္းႀကီးလိုခိုင္မာ
ေနခဲ့ကာMrs.Jeonအားဆြဲထားခဲ့သည္။
"မာမီ......!!!"
ႏွစ္ခ်က္ဆင့္အရိုက္ခံလိုက္ရေသာJungkook၏ပါးျပင္
မ်ားသည္ခ်က္ခ်င္းဆိုသလိုနီရဲတက္ကာသြားခဲ့သည္။
Jungkookဆီေျပးလာခဲ့ေသာထယ္သည္Jungkook
ေရွ႕တြင္ကာရပ္လိုက္ကာစိတ္အရမ္းလွုပ္ရွားေနသည့္
မ်က္ဆံေလးမ်ားသည္မတည္ၿငိမ္ခဲ့။
"မရိုက္ပါနဲ႔....ထယ္ေတာင္းပန္ပါတယ္.အန္တီ"
...Jiminဖုန္းကိုလည္းထယ္ျပန္ေကာက္ေပးပါ့မယ္"
ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ၾကမ္းျပင္ေပၚတြင္က်ေနေသာဖုန္းအား
ေကာက္ယူလိုက္ရင္းJiminလက္ထဲသို႔ထည့္ေပးလိုက္
သည္။ထယ္သည္ ျပသနာက ဖုန္းျပဳတ္က်ျခင္းဟုအရိုး
ရွင္းဆုံးေတြးခ်လိုက္ေသာပုံ။Hoseokသက္ျပင္းတခုခိုး
ခ်လိုက္သည္။
"ထယ္ေယာင္းမင္းျပန္ေတာ့...မင္းေမြးေန႔ကိုငါလာခဲ့မယ္
ခုေတာ့ျပန္ေတာ့...."
"နင္ႏွင္ရမွာ ထယ္ေယာင္းမဟုတ္ဘူးJeonJungkook
နင့္ေဘးကအစုတ္အျပတ္ကိုႏွင္ထုတ္ရမွာ ေလာင္းကစား
ဝိုင္းတကာလိုက္ဖမ္းေနရတဲ့ေကာင္က နင့္႐ုံးခန္းအထိ
ေရာက္ေနတယ္သတင္းၾကားလို႔ငါလိုက္လာတာ
မ်က္ႏွာကေတာ့တကယ္ေျပာင္တယ္ေနာ္"
ထိုင္ေနရာမွမထေသးဘဲမ်က္ႏွာေသျဖင့္Jiminသည္
ႏူတ္ခမ္းေလးတြန့္႐ုံျပဳံးကာဖုန္းအားစားပြဲေပၚသို႔ပစ္တင္
လိုက္သည္။
"က်ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ခ်ိန္းေတြ႕ေနတာသိေနရက္နဲ႔
အခန္းထဲစုျပဳံဝင္လာတဲ့ ဒီလူေတြကမ်က္ႏွာေျပာင္တာ
မဟုတ္ဘူးလား..."
"ထယ္ ေတာင္းပန္ပါတယ္...Jimin...ထယ္မရည္ရြယ္..."
"ထယ္ေယာင္း ဒီအေကာင္ကိုဘာေတာင္းပန္စရာလိုလို႔လဲ
မတန္မရာေတြကိုမလုပ္စမ္းနဲ႔"
"ထယ္ကိုယ္ျပန္ေတာ့လို႔ေျပာေနတယ္ေလ...Hoseok
ထယ့္ကိုျပန္ေခၚသြားစမ္း..."
မဲ့က်သြားေသာမ်က္ႏွာေလးေၾကာင့္ငိုေနၿပီဆိုတာသိေပ
မယ့္သူထယ့္ကိုဒီလိုအားၿပိဳင္မွုေတြၾကားထဲမပါဝင္ေစ
ခ်င္။ထယ္သည္ေအးခ်မ္းသည္ အျပစ္ကင္းသည္
ႏူးညံ့ေသာႏွလုံးသားေလးတစ္ခုကိုဘုရားကေပးထားခဲ့တဲ့
သူေလးမို႔ျပင္းထန္တဲ့စကားလုံးေတြကိုမၾကားေစခ်င္ခဲ့
ပါ။ထယ္ သည္ၾကမ္းတမ္းေသာအျပဳအမူ အေျပာအဆို
ေတြႏွင့္လားလားမွမသက္ဆိုင္ေသာ လူသားငယ္ေလးမို႔
သူထယ္စိတ္ဆင္းရဲမွာစိုးရိမ္ပါသည္။ပိုင္ဆိုင္ရယူလိုစိတ္
အေရာင္စုံေတြထယ္အေပၚမွာတစ္ခါမၽွမရွိခဲ့ေပမယ့္
ျဖဴစင္ေသာႏွင္းခဲေလးလိုငယ္သူငယ္ခ်င္းေလးအား
သူသိပ္တန္ဖိုးထားခဲ့ပါသည္။Hoseokသည္ထယ္ေယာင္း
အားေခ်ာ့ေမာ့ေခၚသြားေတာ့...
"ငါ့သား႐ုံးခန္းထဲကခုထြက္သြား..နင္က႐ုံးခန္းမေျပာနဲ႔
ငါ့သားနဲ႔ဆက္စပ္သမၽွအရာအားလုံးရဲ့အရိပ္ေတာင္နင္း
ဖို႔မတန္ဘူး ထြက္သြားစမ္း....!!!"
"မာမီ..Hyungကိုက်ေတာ္ေခၚထားတာ..မာမီလည္းျပန္
ေတာ့..."
"JeonJungkook နင့္ပါးစပ္ပိတ္ထားစမ္း...."
"ParkJimin ငါ့သားကိုႏြားဇာတ္သြင္းလိုက္ ခုလိုျပန္
ခ်ဴလိုက္နဲ႔ နင့္ဘဝကိုနင္စိတ္မကုန္ဘူးလား..."
အနီရဲရဲဂါဝန္ႏွင့္အတူနီရဲေတာက္ေနေသာႏူတ္ခမ္းေတြ
ဆံပင္တိုတိုျဖင့္ ရွိရင္းစြဲအသက္ထက္ႏုပ်္ုလွေသာ
Jungkookအေမသည္သားကိုေအာင္ျမင္စြာျဖည့္စည္း
ေပးနိုင္ေသာမိခင္တေယာက္..ေတာက္ပေသာအနာဂါတ္
မ်ားျဖင့္JeonJungkook ျဖစ္ေအာင္ပ်္ုးေထာင္ေပးခဲ့ေသာ
သူပီပီသားအေပၚထားခဲ့ေသာအတၱႏွင့္ေလာဘေတြက
Jiminအတြက္အျမဲတမ္းအသြားထက္ေသာဓားတေခ်ာင္း
ျဖစ္ခဲ့ရသည္။ဒီလိုထိပ္ထိုက္ေတြ႕ဆုံမွုမ်ားသည္အတိတ္
တြင္လည္းခဏခဏၾကဳံခဲ့ရကာအနိုင္အရွုံးမကြဲျပားဘဲ
ၿပီးဆုံးခဲ့ရတာႀကီး။
"မကုန္ဘူး..ဘာလို႔ကုန္ရမွာလဲ ဒိတ္ဒိတ္က်ဲသူေဌး
တေယာက္သဲသဲလွုပ္အခ်စ္ခံရပီးလက္ညိဳးညႊန္ရာ
ပိုက္ဆံေတြျဖစ္ေနတဲ့ဘဝကို ဘာကိစၥကုန္ရမွာလဲ
ေနေပ်ာ္လိုက္တာမွ"
"နင္ကအမွတ္မရွိတဲ့ေကာင္ပဲ"
"အဲ့လိုျဖစ္သြားလား"
"ငါလည္းငါေျပာသင့္တာကိုေျပာရမယ္ ခုထယ္ေယာင္း
ေမြးေန႔မွာ ထယ္နဲ႔Jungkookလက္ထပ္မဲ့အေၾကာင္းကို
တရားဝင္ေၾကျငာမွာနင္ကအမွိုက္လိုေကာင္မလို႔
ေစာေစာစီးစီးဖယ္ေနလို႔ရေအာင္ေျပာျပတာ
မွီတြယ္လိုက္လာရင္း အရွက္မရွိျဖစ္ေနမွာစိုးလို႔..."
"မာမီ က်ေတာ္ ထယ္ေယာင္းကိုလက္မထပ္ပါဘူးလို႔
ဘယ္ႏွခါေျပာရမလဲ Hyungကက်ေတာ္လက္ထပ္မဲ့သူ"
"မင္းကိုယူပါမယ္လို႔ဘယ္သူေျပာလဲ ငါ့ကိုလိုခ်င္ရင္
မင္းအမၽွင္တန္းေတြအားလုံးကိုအကုန္ျဖတ္လာခဲ့
အထူးသျဖင့္မင္းအေမ...ငါ့က္ုဒီလိုဆက္ဆံပုံမ်ိဳးနဲ႔ဆို
ငါသည္းမခံနိုင္ဘူး"
"Hyung..."
"နင့္လိုလမ္းေဘးေကာင္နဲ႔ငါ့သားပတ္သတ္ေနတာကို
လည္းငါသည္းမခံနိုင္ပါဘူး ParkJimin ရယ္နင့္ကိုငါ
တစစီဖ်က္ဆီးျပမယ္ နင္ေစာင့္ၾကည့္ေန ......"
"ခင္ဗ်ားဖ်က္ဆီးထားတာက်ေတာ့္ဘဝမွာဘာက်န္ေသး
လို႔လဲ....."
"က်န္ေသးတဲ့အရာေတြကိုထပ္ဖ်က္ဆီးမယ္ ဘာမွမက်န္
ေတာ့ရင္ နင့္ကိုဖ်က္ဆီးပစ္မယ္"
မ်က္လုံးေတြအားစိုက္ၾကည့္ရင္းတလုံးခ်င္းေျပာလိုက္
ေသာစကားေတြသည္ေနာက္ေနတာမဟုတ္မွန္းသူအသိဆုံး။ေအးစက္ေသာႏွိပ္စက္မွုမ်ားသည္အလုံးလိုက္အရင္း
လိုက္ဝင္လာကာလက္ဖ်ားေတြေအးခနဲ။
"ေတာ္ေတာ့မာမီျပန္ေတာ့ က်ေတာ္ေတာင္းဆိုေနတာ
Hyungေနမေကာင္းေသးဘူး..."
"ဒီအေကာင္ကို နင္ပြဲကိုေခၚမလာနဲ႔ေနာ္ငါတို႔အသိုင္းအဝိုင္း
ထဲ ျမဴမွုန္တမွုန္ေတာင္ေပၚမလာေစနဲ႔JeonJungkook
နင့္ကိုပါသတ္ပစ္မယ္..."
ေဒါက္ဖိနပ္သံသည္က်ယ္ေလာင္စြာ။Jimin၏မ်က္စံနီနီ
မ်ားသည္ေပါက္ကြဲထြက္မတတ္။တံခါးအားေဆာင့္ပိတ္
ကာထြက္လာေသာေျခသံသည္တျဖည္းျဖည္းေဝးကြာ
သြားလ်က္။
"ေမာင္ေတာင္းပန္ပါတယ္"
က်ိဳးႏြံမွုျပည့္ႏွက္ေနေသာမ်က္လုံးဝိုင္းဝိုင္းေလးေတြ
သည္ရင္ကိုတေျမ့ေျမ့နာက်င္ေစတတ္ေသာလက္နက္
တမ်ိဳး။
"မလိုပါဘူး....."
"မလိုလည္းေတာင္းပန္ပါတယ္...စိတ္ညစ္မသြားပါနဲ႔
ေမာင္...ထယ္ေယာင္းကိုလက္မထပ္ပါဘူး..."
"ငါကအဲ့အေပၚမွာစိတ္ဝင္စားမွုမ်ားျပခဲ့မိလို႔လား"
"ဘာလို႔စိတ္မဝင္စားတာလဲ...ကိုယ့္ခ်စ္သူတျခားတ
ေယာက္နဲ႔လက္ထပ္ကိစၥကHyungစိတ္အဝင္စားဆုံးျဖစ္
ရမွာမလား...."
Hyungသည္ေဆးလိပ္ကိုသာမီးညႇိခဲ့သည္။မာမီေၾကာင့္
ေဒါသရိပ္ေလးေတာ့မ်က္မွာေပၚတြင္အနည္းငယ္ရွိေန
ေသးေပမယ့္အရင္ကထက္စာရင္မျပင္းထန္ေသာ
ရန္ပြဲလို႔ေျပာလို႔ရတာေၾကာင့္Hyungတည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္
ပင္။နာက်င္မွုေတြၾကားေနသားက်သြားသည္လားမေျပာ
တတ္နီရဲေနေသာမ်က္လုံးေတြကလြဲၿပီးဘာမွရွိမေန။
"ေမာင့္ကို ခ်စ္တယ္လို႔တစ္ခါေလာက္ေျပာပါလား..."
Hyungသည္ေဆးလိပ္ေငြ႕ေတြကိုသာမွုတ္ထုတ္ေနသည္။
"ဝမ္းနည္းေနတယ္မလား တခါေလာက္ျဖစ္ျဖစ္ရင္ခြင္
ထဲဝင္ငိုလို႔ရပါတယ္...Hyungအပိုင္ပဲဟာ...."
"ေတာ္ပီ...ေက်းဇူးပဲ....လိုအပ္ရင္....."
"Hyungမလိုအပ္ပါဘူးဗ်ာ....ေနာက္တစ္ခါမာမီနဲ႔ထိပ္
တိုက္ဆုံေအာင္မလုပ္ေတာ့ပါဘူး ဒီျပသနာေၾကာင့္
က်ေတာ့္ကိုစိတ္မဆိုးဘဲေနေပးပါ..က်ေတာ္ဒီရက္ပိုင္း
ေတြအရမ္းပင္ပန္းေနလို႔..."
ႏွဖူးေလးေပၚခပ္ဖြဖြက်လာေသာႏူတ္ခမ္းတစုံေၾကာင့္
Jiminရင္ထဲေႏြးခနဲ။အနမ္းတစ္ခုခပ္ႏွိပ္ပီးေနာက္
ျပတင္းေပါက္လိုက္ကာကိုဖြင့္ရင္းအျပင္သို႔ေငးေနေသာ
Jungkook သည္သူ႔အားေက်ာခိုင္းထားသည္။
က်လာေသာမ်က္ရည္စေတြသည္အခ်စ္ေတြလား
မာနေတြလား ပူေဆြးမွုေတြလား လက္လႊတ္မေပးနိုင္ခ်င္
ေတြလား ဘာေတြမွန္းေတာ့မသိခဲ့....။
ေသခ်ာတာေတာ့ ေက်ာခိုင္း႐ုံနဲ႔ငိုခ်လိုက္ၿပီးၿပီ.....။
