"Babeေနေကာင္းေအာင္ေနေနာ္ေက်ာင္းကိုမွန္မွန္တက္
အေဒၚႀကီးစကားကိုေသခ်ာနားေထာင္ကိုကို
ဘာျပသနာမွမၾကားခ်င္ဘူး...."
"ကိုကို ကျပန္မလာေတာ့ဘူးလား..Jungkook Oppa
အိမ္မွာဆို"
"ဟုတ္တယ္..ကိုကိုမနက္ျဖန္လာခဲ့မယ္ဒီေန႔ပ်င္းသြားပီ"
"Riေနမေကာင္းဘူး..."
"မလိမ္စမ္းနဲ႔ ခုနေလးတင္ NamjoonHyungက္ု ကိုကို
ေမးၿပီးၿပီ ခဏေလးပဲ ေနာက္တပတ္ေလာက္ၾကာရင္
ေဘဘီနဲ႔အတူတူျပန္လာေနမယ္ေနာ္...."
"ပီးေရာ ပီးေရာ..."
ဧည့္ခန္းထဲတြင္ေဆးလိပ္တလိပ္ဖြာရင္းဖုန္းေျပာေနေသာ
Jim inသည္တအိမ္လုံး၏ေရွာင္ဖယ္ျခင္းမ်ားအားတေန႔
တျခားခံရလာကာအသံၾကား႐ုံျဖင့္မဆုံျဖစ္ေတာ့ေအာင္
ေနသူမ်ားေတာင္ရွိသည္။ေျခေထာက္ႏွစ္ဖက္အားစားပြဲ
ေပၚလွမ္းတင္ထားရင္းအခ်ိန္ၾကာၾကာဖုန္းေျပာေနသူ
သည္တစ္ခါတစ္ေလလည္းက်ယ္က်ယ္ေလာင္ေလာင္
ထရီတတ္သည္။Riဖုန္းအားခ်ပီးအလုပ္နည္းနည္းရွုပ္
ပုံရေနေသာအိမ္အကူေကာင္မေလးမ်ားသည္လွည္းက်င္း
သိမ္းဆည္းေနကာၿခံထဲတြင္ပြင့္ေနေသာပန္းဝါဝါမ်ားအား
ဆြဲႏူတ္ကာလႊင့္ပစ္ေနၾကသည္ကိုစိတ္ဝင္စားမိသြားသည္။
"ပန္းေတြကအေကာင္းႀကီးေတြကို ဘာလို႔ႏူတ္ပစ္ေနတာလဲ"
ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္နားသြားကာျပဳံးယဲ့ယဲ့ပင္ေမး
လိုက္ေတာ့လက္ထဲရွိကပ္ေၾကးပင္ထြက္က်သည္။
ျပန္ေကာက္ေပးလိုက္ကာေျဖစမ္းဟူေသာသေဘာတရား
အျပည့္ပါေသာမ်က္လုံးေတြႏွင့္ၿခိမ္းၿခိမ္းေျခာက္ေျခာက္
ၾကည့္သည္။
"မနက္ျဖန္ မနက္ျဖန္ သူေဌးကေတာ္ျပန္လာမယ္လို႔
အိမ္ေတာ္ထိန္းေျပာလို႔...."
"ပန္းေတြပါႏူတ္ပစ္ရတာလား....."
"သူေဌးကေတာ္က အဝါေရာင္ေတြကိုအရမ္းမုန္းတာ
အဝါေရာင္ပစၥည္းအိမ္မွာဘာမွမသုံးရဘူး အဝါေရာင္
ျမင္ရင္အရမ္းဆိုးတတ္တယ္"
"ဟုတ္လား....အေရာင္ေလးမႀကိဳက္တာကိုဒီေလာက္
ႀကီးက်ယ္တာေပါ့...သူျပန္လာမွာJeonသိလား"
"မသိေလာက္ဘူးထင္ပါတယ္...သခင္ေလးကျပန္လာ
လည္းသူေဌးကေတာ္နဲ႔စကားမေျပာဘူးေလ ဒီတေခါက္
ေတာ့သူေဌးကေတာ္အရမ္းစိတ္ဆိုးပီးျပန္လာေနတယ္
ေျပာတယ္"
"ငါလုပ္တာေလ....ငါ့ေၾကာင့္ပဲျပန္လာတာ သြားသြား
အလုပ္သြားလုပ္...."
အခန္းထဲသို႔ျပန္ဝင္လာခဲ့ၿပီးထိုင္စဥ္းစားခဲ့သည္။မနက္
ျဖန္ဆိုေမၽွာ္လင့္ထားသလိုေတြ႕ရကာသူ႔အသားအား
နာက်င္ေစမွုမ်ားကိုျပန္ေပးဆပ္ဖို႔ပိုပိုဆိုးေစမည့္စကား
လုံးမ်ားျဖင့္နည္းလမ္းမ်ားကိုထိုင္ေတြးေနခဲ့သည္။
"Hyung...ေမာင္ျပန္လာၿပီ...."
အလုပ္မွျပန္လာေသာJungkookသည္ဖိနပ္အားခၽြတ္ကာ
ဖိနပ္စင္တြင္တင္လိုက္ရင္းျဖစ္သလိုခၽြတ္ထားေသာ
သူ႔ဖိနပ္ပါးေလးကိုလည္းေနရာက်က်ျပန္စီေပးေနသည္။
"လူတင္ခ်စ္စရာေကာင္းတာမဟုတ္ဘူး..ဖိနပ္ေလးေတြက
အစ..အသဲယားစရာ"
ခုတင္ေပၚတြင္ထိုင္ေနေသာပါးလ်လ်ကိုယ္လုံးေလးအား
သိမ္းဖက္လိုက္ရင္းဆံပင္ေတြထဲတိုးေဝွ႕ကာနမ္းေနကာ
"ေရမခ်ိဳးေသးဘူးလား ေအးတယ္ေလ ေစာေစာခ်ိဳး"
"နံေနလို႔လား...."
"နိုးပါ...ဒီေလာက္ေမႊးပ်ံ႕ေနတာကို ဒါေပမယ့္ေဆးလိပ္
နံ႔ေတြေတာ့ရတယ္ ေသာက္ေနျပန္ၿပီလားေဆးလိပ္ေတြ"
"တစ္ခါတစ္ေလပါ..မင္းေရွ႕မွာလုပ္ေတာ့လို႔လား"
"နမ္းပါအုန္းဗ်ာ.မလုပ္ေတာ့ရင္လည္း...."
"ဘာမွမဆိုင္ဘူး"
"ParkJimin ကိုခ်စ္တယ္ ဆိုတာေတာ့ဆိုင္တယ္္မလား"
"အလုပ္မွာအဆင္ေျပလာတာလား...."
"အင္း ေမာင္ဖန္တီးထားတဲ့ကေလးအတြက္သီးသန့္
ကမၻာေလးတခုကပီးေတာ့မွာ အဲ့တာေပးရေတာ့မွာမလို႔
ေပ်ာ္ေနတာ ကေလးအရမ္းႀကိဳက္ပီးအရမ္းသေဘာက်
မွာကိုလည္းႀကိဳသိေနတယ္...."
"ဘာလဲ ဘာလဲ"
"မေျပာဘူး ...Suprise..!"
"ေနေပါ့ကြာ...."
"ဒီညေမာင့္အခန္းလာအိပ္ပါလား...Hyung ကိုတစ္ခါ
တေလလိုခ်င္လာတိုင္း ေမာင္စဥ္းစားရတယ္
Hyung ကအထင္လြဲလြဲသြားတတ္တာကို
ဒါေပမယ့္ေမာင္တို႔ကခ်စ္သူေတြမလား"
အက်ီေအာက္မွေက်ာျပင္အႏွံ့ပြတ္သပ္လာေသာလက္
ေခ်ာင္းေတြသည္ ဘယ္ေနရာကိုထိရင္ဘာျဖစ္မည္ကို
အလြတ္ရေနသည့္အတိုင္း..။
"ငါ့အခန္းကိုပဲလာ....."
"ဟားးးး ဘယ္ေနရာျဖစ္ျဖစ္ေမာင့္အိမ္ပဲဟာ"
ေစြ႕ခနဲေကာက္ခ်ီကာအိပ္ယာေပၚပစ္တင္လိုက္ေသာ
Jungkookသည္ ဒီည ဆိုတာလိမ္လည္ေနေသာပုံ။
အေပၚမွအုပ္မိုးထားကာဆံပင္ေတြအားသပ္တင္ေပးရင္း
ျပဳံးျပေနပုံကသုံးႏွစ္ၾကာပတ္သတ္မွုတြင္ဘယ္ေျခလွမ္း
လွမ္းမည္ကိုအလြတ္ရေနပီးသား။
"အလုပ္ကခုမွျပန္လာတာေလ မပင္ပန္းဘူးလား"
"ခင္ဗ်ား ေယာက်္ားအဲ့ေလာက္အားမေပ်ာ့ဘူးဆိုတာ
ခင္ဗ်ားအသိဆုံးပါ"
"ဘာလဲ..ညစ္ညစ္ပတ္ပတ္စကားေတြ...."
"ခ်စ္တယ္...!"
မ်က္ႏွာလႊဲခ်သြားေလေသာအလွေလး၏ေမးေစ့ေလး
အားဆက္ခနဲျပန္ဆြဲယူကာမ်က္စိေရွ႕တည့္တည့္သို႔
ေရာက္လာခဲ့ေသာအေရာင္တလဲ့လဲ့ဆြဲႀကိဳးေလးတကုံး
"လွလား.....Hyungနဲ႔လိုက္မယ္ထင္လို႔..ဒီေန႔စိန္တိုက္
သြားတာနဲ႔ဝယ္လာခဲ့တာ"
"စိန္တိုက္ကိုဘာသြားလုပ္တာလဲ...."
"ParkJimin အတြက္မွာထားတဲ့ အထူးဒီဇိုင္းေတြရပီလို႔
ဖုန္းဆက္လို႔ေလ......"
"Sugar Daddyႀကီးေပါ့ေလ....."
"Daddyလို႔ေခၚမလား..တကိုယ္လုံးစိန္စီေပးမယ္.."
"သြားစမ္း မင္းေရာက္ထဲကညစ္ပတ္လြန္းေနတယ္..."
"မႀကိဳက္ဘူးလား....."
"JeonJungkook...!!!!!"
"မေအာ္နဲ႔ေလ....ၾကားကုန္မယ္"
"ၾကားၾကား မင္းအိမ္ကလူေတြကႀကိတ္ေတာင္ေပ်ာ္ေနမွာ
ငါမခံခ်င္စိတ္နဲ႔သာအတင္းမင္းအိမ္ႀကီးမွာေနေနတာ
မေနတတ္ဘူး...ငါအရမ္းေသးသိမ္သြားသလ္ုပဲ..."
သူ႔ထက္ေတာင္ေက်ာ့ေက်ာ့ေကာ့ေကာ့ျဖင့္ထြက္ထြက္
သြားတတ္ေသာ Hyungသည္ထိုသို႔ပလီကလာလည္း
တတ္ေသးသည္။ေသးသိမ္မွုဆိုတာမ်ိဳးစေရာက္ထဲက
တမွုန္ေတာင္ရွာမေတြ႕ အာဏာျပမွုေတြကိုသာအစဥ္
တစိုက္ႀကိဳးပမ္းေနသူေလးကအားငယ္ျပေနျခင္းကို
လည္းခ်စ္လြန္းလို႔...။
"ဝမ္းနည္းေနမွာပဲ အကုန္လုံးမ်က္ႏွာၾကည့္ေနရတာ.."
"ငါ့ကိုရြဲ႕တာလား...."
"ကေလး ကို ေမာင္က ဘယ္လိုရြဲ႕ရဲမွာလဲ...."
ဝိုင္းစက္ေနေသာမ်က္လုံးေလးမ်ားပိတ္သည္အထိျပဳံးျပ
ကာမ်က္ႏွာတခုလုံးေနရာအႏွံ့နမ္းရွိုက္လာသူအားမတား
ဆီးမိေတာ့ပါ။ထိုလူသား၏ရွပ္အက်ီၾကယ္သီးေတြအား
တလုံးခ်င္းခၽြတ္လိုက္ခ်ိန္တြင္ေပၚလာေသာႂကြက္သားထု
ထည္သည္ျမင္ရတိုင္းမ်က္ႏွာလႊဲသြားရျမဲ။ရင္ဘက္အႏွံ့
ပြတ္သတ္ေနေသာလက္မ်ားေၾကာင့္ခါးသည္ေမြ႕ယာႏွင့္
လြတ္လြတ္သြားကာေႏြးေထြးေသာခံစားခ်က္မ်ားက
ထိန္းမရ။ၿပိဳဆင္းလာေသာအနမ္းေတြ...။Jungkook ၏
အနမ္းမ်ားသည္ေဆာင္းရာသီတစ္ခုအားခ်က္ခ်င္းေခၚ
ေဆာင္သြားနိုင္သလိုခ်က္ခ်င္းလည္းပူေလာင္လာနိုင္
သည္။လည္ပင္းႏွင့္ရင္ဘက္တေလၽွာက္သြားျဖင့္တတိတိ
ကိုက္ေနမွုေၾကာင့္ အသံထြက္မသြားေစရန္ႀကိဳးစားေသာ္
လည္းမေအာင္ျမင္ခဲ့။
"အရာေတြထင္ေအာင္မနမ္းနဲ႔ ..!!!"
Jungkook သည္စကားေတြကိုအျမဲေျပာင္းျပန္ေကာက္
တတ္သူ..။တကိုယ္လုံးနီရဲတြတ္သြားသည္အထိ
ကိုက္ကာ ခပ္ဖြဖြအနမ္းေတြျပန္က်ဲ့သြားေသးသည္။
"ျဖည္းျဖည္း....!!"
ေျပာင္းျပန္လူသားသည္စကားအားၾကားဟန္မတူ
ဆန့္က်င္ဘက္အရွိန္မ်ားျဖင့္သူ႔အားတိုက္ခိုက္ေတာ့သည္။ကုတ္ဖဲ့ဆြဲမိေသာသူ႔လက္ေမာင္းမ်ားသည္
နာက်င္မွုအားမသိသလို...။ရွည္သေယာင္ေယာင္ဆံပင္
နက္မ်ားျဖင့္ေခါင္းေမာ့ကာသာယာမွုအားရွာေဖြေနပုံသည္
ေယာက်္ားပီသမွုမ်ားအားအထပ္ထပ္ျပသေနခဲ့သည္။
"ေတာ္ေတာ့ Jungkook..."
"ၿငိမ္ၿငိမ္ေနHyungရာ..ေမာင္လည္းနာတယ္.."
ႏူတ္ခမ္းဆီသို႔စကားသံေတြပိတ္က်သြားေအာင္စူးစူးနစ္
နစ္နမ္းရင္းသူ႔ခရီးအားသူပီးေအာင္ဆက္သည္။
ေက်ာျပင္ကလက္သည္းျခစ္ရာေတြသည္ရဲရဲေတာက္
လ်က္။သူ႔လည္တိုင္ေတြအားျပန္နမ္းရင္းကိုယ့္လိုဒုကၡ
ေရာက္ေအာင္လုပ္ခ်င္စိတ္ေၾကာင့္အရာေတြထင္လာ
ေအာင္လွုပ္ရွားလိုက္တိုင္း ၾကားရေသာညီးသံသဲ့သဲ့...။
"Hyung....ကြာ...!!!!"
"Jungkook...ငါ..."
"အင္း..ေမာင္ေရာပဲ...."
အသံေသးေသးေလးႏွင့္Hyung သည္ေခၚ၍ပင္မရေတာ့။
ေပြ႕ခ်ီကာေရခ်ိဳးခန္းထဲေခၚ၍သန့္စင္ေပးေနသည့္တိုင္
သူ႔ပုခုံးေတြအားမွီထားျမဲ..။ခၽြဲျခင္းအႏုပညာသည္ဘာသာ
ျပန္တတ္မွနားလည္သည္။ပုံမွန္ဆိုလၽွင္ပင္ပန္းသြား၍
လဲသြားျခင္းဟုထင္ျမင္နိုင္ေသာ္လည္းHyungသည္
မာယာမ်ားေသာပင္လယ္ျပာျပာမလား။
"ငါ့လက္စြပ္ေလးတကြင္းဒီေန႔ေပ်ာက္သြားတယ္"
"ျပန္ဝယ္ေပးမယ္ေလ...ေရျမန္ျမန္ခ်ိဳးရေအာင္အေအး
ပက္မယ္..."
"ငါ့ကိုဆံပင္အဝါေရာင္နဲ႔မလိုက္ဘူးတဲ့..."
"ပန္းေရာင္နဲ႔ေတာင္ၾကည့္လို႔မဝတာဘယ္သူကေျပာလိုက္
ျပန္တာလဲ....စိတ္ထဲမထားနဲ႔..."
"ဟိုေန႔က ငါသြားအီတဲ့ေကာင္မေလးက ဘဲႀကီးနဲ႔ကြာ.."
"ေသခ်ာမွမစုံစမ္းဘဲ Hyungမွာလည္းဒီမွာဘဲရွိတယ္ေလ
ျပန္ေျပာလိုက္ေပါ့....."
"MinYoongi ကလည္းရည္းစားစကားေျပာတယ္...."
"အဆက္အသြယ္ေတြကမျပတ္ၾကေသးဘူးပဲ...."
"မင္းကိုလည္းလက္ေဆာင္ေပးစရာလည္းရွိတယ္"
"ေပး ေပး....."
"ခုမဟုတ္ဘူး မနက္ျဖန္မွ...."
"ပီးတာပဲ.လာခ်ီမယ္...."
ေရခ်ိဳးခန္းထဲတြင္ရစ္လုံးအားတစ္ခုခ်င္းရစ္ခ်ည္ေနေသာ
သူႏွင့္ေျဖေလၽွာ့ေပးေနေသာသူတို႔သည္တခါတရံရီသံ
တခ်ိဳ႕ တခါတရံေအာ္သံေသးေသးေလးတို႔ျဖင့္
ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ထြက္မလာခဲ့ၾကေသးပါ.....။
.................။
"Jiminဘာေတြလုပ္ေနတာလဲ......"
မနက္ငါးနာရီအခ်ိန္တြင္အဝါေရာင္ႏွင္းဆီပန္းစည္းမ်ား
အားအိမ္ထဲသို႔သယ္လာေလေသာJimin အားအိမ္ေတာ္
ထိန္းႀကီးမွလွမ္းေအာ္လိုက္ေသာအသံ။
"ဘာလုပ္လို႔လဲပန္းေတြေလတအိမ္လုံးကိုအလွဆင္မလို႔"
"မျဖစ္ဘူး..တျခားဟာလုပ္ပါ..Jiminရယ္"
"ဒီေန႔က်ေတာ္တို႔Anniversary....က်ေတာ္Jeonကိုအိပ္
ယာနိုးတာနဲ႔Supriseျဖစ္ေအာင္ျမန္ျမန္လုပ္ရမွာ..."
"အဝါေရာင္ေတြမရဘူး..."
"ဘာလို႔လဲ အယူဝါဒေတြရွိလို႔လား ဖ်က္ပလိုက္ေလ
က်ေတာ္သိရသေလာက္ကေတာ့Jeonလည္းအဝါေရာင္
ႀကိဳက္ပါတယ္...."
"မဟုတ္ဘူး....သူေဌးကေတာ္ျပန္လာရင္ျပသနာတက္
လိမ့္မယ္ ဦးေတာင္းပန္ပါတယ္တျခားအေရာင္ကိုလုပ္ပါ"
"က်ေတာ္တို႔ကေနၾကာပန္းခင္းထဲမွာဆုံခဲ့ၾကတာ
အဲ့တာေၾကာင့္က်ေတာ္တို႔သေကၤတကအဝါေရာင္ပဲ....
မေျပာင္းနိုင္ဘူး...ကားထဲမွာေနာက္ထပ္အမ်ားႀကီး
က်န္ေသးတယ္ ၾကမ္းျပင္ေတြအေပၚကိုပါေႁခြခင္းမွာ"
"သခင္ေလးလည္းႀကိဳက္မွာမဟုတ္ပါဘူး.."
"ParkJimin လုပ္တာလို႔ေျပာလိုက္....ပထမဆုံးအေနနဲ႔.
သူ႔အခန္းထဲကပန္းအိုးေလးကစရမယ္..."
တားမရေတာ့ေသာJiminသည္အိမ္အဝင္ေပါက္မွစကာ
အဝါေရာင္ႏွင္းဆီပန္းေတြအားေခၽြကာခင္းပစ္လိုက္သည္။ပန္းအိုးတိုင္းတြင္ထိုးပစ္ကာ လိုက္ကာေတြအစ
အဝါေရာင္မ်ားအားလုံးေျပာင္းပစ္လိုက္သည္။
မႀကိဳက္ပါဘူးဆိုတဲ့အရာေတြကိုအိမ္ေပၚတက္တက္ခ်င္း
ေတြ႕လိုက္ရမဲ့Feelingေလးသည္ေတာ္ေတာ္မိမိုက္ေနေတာ့
မည္။အဝါေရာင္ေတြကိုျမင္ပီးသည္ႏွင့္သူ႔ကိုထပ္ေတြ႕ရ
မည့္Jeonကေတာ္သည္ေတာ္ေတာ္ေလးေတာ့ထိမိသြား
နိုင္သည္။နာရီေတြေရြ႕လၽွားသြားၿပီးသည့္ေနာက္တြင္
Jeonအိမ္ေတာ္တခုလုံးအဝါေတာက္လ်က္...။
သူကိုယ္တိုင္Shirtအက်ီအဝါေရာင္အားလဲလိုက္ကာ
ဂ်င္းျပာေလးျဖင့္မနက္ေစာေစာေနၾကာပန္းေလးလို
ေတာက္ေတာက္ပပ...။
........။
ဟင္......။
မ်က္လုံးဖြင့္ဖြင့္ခ်င္းေတြ႕လိုက္ရေသာပန္းအိုးထဲမွပန္း
ဝါဝါေတြေၾကာင့္Jungkook ထထိုင္မိရက္သား။
ဘယ္သူကလဲ...ဘယ္သူကလုပ္ရဲတာလဲ...။
"အိမ္ေတာ္ထိန္း!! အိမ္ေတာ္ထိန္း....!!!"
"Jungkook နိုးပီလား...."
အခန္းထဲေျပးဝငိလာေသာHyungသည္အစြမ္းကုန္ျပဳံး
ေနလ်က္ရွိသည္။အဝါေတာင္Shirtအက်ီသည္ထင္ထင္
လင္းလင္း မေန႔ကေပးထားခဲ့ေသာစိန္ေရာင္ေတာက္ေန
ေသာဆြဲႀကိဳးႏွင့္လိုက္ဖက္ကာတဖ်က္ဖ်က္လက္ေန
လ်က္။
"Suprise....!!!!"
မ်က္စိေရွ႕သို႔ေရာက္လာေသာႏွင္းဆီပန္းအဝါေရာင္ပန္းစည္းႀကီး။
ေနာက္သို႔မသိမသာဆုတ္သြားမိသလိုHyungအား
ေၾကာင္ေငးလ်က္ၾကည့္ေနမိေသးသည္။
"Hyung...လုပ္ထားတာလား.....ဒါေတြက..."
"ငါတို႔Anniversary တုန္းကငါမူးေနတာနဲ႔ဘာမွအမွတ္
တရမျဖစ္ခဲ့ေတာ့ ခုAnniversary မင္းကိုျပန္လုပ္ေပးတာ
ဘယ္လိုလဲသေဘာက်ရဲ့လား....ငါတအိမ္လုံးကိုပန္းေတြ
ခင္းထားတာ..."
"တအိမ္လုံးကို...."
"မင္းကိုၾကည့္ရတာ စိတ္မလွုပ္ရွားေနသလိုပဲ....ငါဒီလို
လုပ္ေပးတာမင္းမႀကိဳက္ဘူးလား"
"ဒါHyungေမာင့္အတြက္ပထမဆုံးစဥ္းစားေပးထားတာ
ကို မႀကိဳက္ဘဲ ေန....ေနမလား..."
"ျပဳံးစမ္းပါ လာေအာက္ထပ္ဆင္းမယ္....."
လက္ေကာက္ဝတ္အားဆြဲေခၚလာေသာလူသားေနာက္သို႔
လိုက္လာခဲ့မိသည္။လိုက္ကာေတြကအစအခ်ိန္တိုအတြင္း
ဘယ္ေလာက္ေတာင္စိတ္အားထက္သန္စြာေျပာင္းပစ္
လ္ုက္လဲမသိ။ဒါဟာပထမဆုံးHyungသူ႔အေပၚခ်စ္သူ
သဘာဝဆန္ျခင္းမို႔ေၾကေၾကကြဲကြဲပင္ေပ်ာ္ေနမိေသး
သည္။အျပစ္မတင္ရက္ပါ..Hyungသည္ေပ်ာ္ေနပုံရၿပီး
သူ႔အေပၚႏူးညံ့လာသည္ဟုလည္းထင္သည္။
တပြင့္ခ်င္းေႁခြထားေသာႏွင္းဆီပန္းဝါဝါေတြအားမထိခ်င္ေသာ္လည္းHyungႀကိဳးစားဖန္တီးထားတာမို႔ခဏတာေမ့ထားလိုက္မည္။ဧည့္ခန္းက်ယ္ႀကီးထဲတြင္ႏွင္းဆီပြင့္ခ်ပ္ေတြေပၚရပ္ေနကာHyungကပန္းတပြင့္အားပန္ေပးေနသည္။တအိမ္လုံး၏ငိုခ်ေတာ့မလိုမ်က္ႏွာေတြအားမ်က္ကြယ္ျပဳကာHyungကိုသာအာ႐ုံစိုက္မိသည္။ႏွင္းဆီပန္းနံ႔မ်ားသည္အသက္ရွုေတြက်ပ္လာသည္အထိဆိုးဝါးေနေသာ္လည္းHyungသည္အဝါေရာင္ေတြဘယ္ေလာက္
ႀကိဳက္ေၾကာင္းဖြဲ႕ႏြဲ႕ေျပာေနသည္။
"ေမာင္ ေမၽွာ္လင့္မထားခဲ့ပါဘူး Hyungဒီလိုေလးေတြ
လုပ္ေပးလိမ့္မယ္လို႔...တသက္လုံးေနာ္ တခါေလးမွ
မေတြးရဲခဲ့တာ...."
"မင္းက ခ်စ္စရာေကာင္းေနတာကို....."
ေျခဖ်ားေသးေသးေလးေထာက္ကာႏူတ္ခမ္းေတြဆီသို႔
ဆိုက္ေရာက္လာခဲ့ေသာHyungႏူတ္ခမ္းဖူးဖူးေတြေၾကာင့္
အံ့ဩလြန္း၍မ်က္လုံးပင္ျပဴးသြားသည္။ေရွာင္ထြက္
သြားေသာလူေတြသည္အစအနပင္ရွာမရေတာ့။
"မနမ္းခ်င္ဘူးလား...."
"အံ့ဩေနတာပါ...မနမ္းခ်င္ဘဲေနမလား...."
Jimin၏စိတ္ထဲတြင္တစ္ႏွစ္သုံးေလးအစဥ္အတိုင္းေရ
တြက္ေနသည္။ေဒါက္ဖိနပ္သံတခုသည္တျဖည္းျဖည္း
နီးကပ္လာသလိုJungkook အားျပင္းျပင္းထန္ထန္တုံ႔ျပန္
မွုအားေပးေနခဲ့မိသည္။အဝါေရာင္ႏွင္းဆီပန္းေတြၾကား
Jeonသခင္ေလး၏အနမ္းအားခံယူေနသူသည္
တခါတရံမသိမသာခိုးျပဳံးေနလ်က္...။
ဒီလိုပုံစံမ်ိဳးနဲ႔အိမ္ဦးခန္းမွာႀကိဳဆိုခ်င္ခဲ့တာ....။
အထြတ္တျမတ္ထားရေသာအရက္ပင္ေသာက္ဖို႔ခက္
ေသာအိမ္ေတာ္ႀကီး၏ဧည့္ခန္းတြင္မဖြယ္မရာအျပဳအမူ
ေတြအားလြန္က်ဴးရင္းက်က္သေရမဲ့ေစခ်င္ခဲ့တာ။
နာက်င္ေအာင္လုပ္ထားသူအဖို႔အသားမနာရေပမယ့္
အသည္းနာရသည္အျဖစ္မ်ိဳးေသခ်ာေပါက္ကိုၾကဳံရမည္
ေလ။ေခ်ာက္ကနဲပြင့္သြားေသာတံခါးမႀကီး၏ေနာက္
အနက္ေရာင္ဖိနပ္တဖက္သည္ႏွင္းဆီပန္းအဝါေတြအေပၚ
သို႔နင္းမိသြားသည္ႏွင့္ဆက္ခနဲဖယ္သြားကာ
အိမ္ထဲတြင္ရွိေနေသာျမင္ကြင္းသည္ေသြးမ်ားေပါက္
ထြက္သြားသလို။ဘာမွမစဥ္းစားနိုင္ဘဲေျပးဝင္သြားမိ
သည္အထိ...။
"Jeonjungkook....!!!!!!!!!!"
."မာမီ......"
