Take Me Home [ Complete ]

[1.3]

[ zawgyi ]

1939, December. 25
At Richmond, Virginia.

ေဒါက္ ေဒါက္..

"က်န္႔အာ..သားေလး အျပင္မွာဘယ္သူလာလဲမသိဘူး၊ တံခါးသြားဖြင့္ေပးလိုက္ဦး "

မီးလင္းဖိုေလးရဲ႕အေ႐ွ႕ဘက္ အေႏြးေကာ္ေဇာေတြခင္းထားတဲ့ ခရစ္စမတ္သစ္ပင္ႀကီးေအာက္မွာ ေ႐ွာင္းက်န္႔ ဟိုလိမ့္ဒီလိမ့္နဲ႔လူးလိမ့္ၿပီး က်င္းေကာ္နဲ႔ေဆာ့ေနတယ္။ အိမ္ေ႐ွ႕က တံခါးေခါက္သံသဲ့သဲ့နဲ႔အတူ မီးဖိုခန္းထဲကေနေအာ္ေျပာခဲ့တဲ့ မားမားရဲ႕အသံေၾကာင့္ လဲအိပ္ေနရာကေန ထလိုက္ျပီး ပ်င္းတြဲတြဲနဲ႔ထလို႔ တံခါးသြားဖြင့္တယ္။

"ပါး "

တစ္ႏွစ္ေနမွအနည္းဆံုးတစ္ႀကိမ္၊ ႏွစ္ႀကိမ္သာအိမ္ျပန္လာေလ့ရိွတဲ့ ပါးပါးက ဒီႏွစ္ျပန္လာတယ္တဲ့လား။ ျပန္လာမယ္လို႔
မထင္မွတ္ထားဘဲ ႐ုတ္တရက္ျပန္လာခဲ့တဲ့ ပါးပါးေၾကာင့္ ​ေ႐ွာင္းက်န္႔မွာ အေပ်ာ္လြန္ၿပီး သူ႔အရပ္နဲ႔မွီရာ ပါးပါးေျခေထာက္ကို လွမ္းဆြဲလို႔ အားရပါးရတြယ္ဖက္လိုက္မိတယ္။ ဒီႏွစ္ ခရစ္စမတ္ေန႔ေလးမွာေတာ့ မားမားနဲ႔သူႏွစ္ေယာက္ထဲ အထီးက်န္မေနရေတာ့ဘူး။ ပါးပါးျပန္လာၿပီေလ။

ဟင္!

တစ္ခုခုေတာ့လြဲေနတယ္၊ ပါပါးကအျမဲတမ္းသူနဲ႔ေတြ႔တိုင္း
ပါးပါးဘက္က အရင္စီးျကိုျပီးဖက္ေပးတယ္။ အခုလိုသူသာ ပါးပါး ေျခေထာက္ကိုအရင္ဖက္လိုက္တာမ်ိဳးဆို ပါးပါးက သူ႔​ေရွ႕ထိုင္ခ်လာၿပီးျပန္ဖက္ေပးေနၾကကို အခုက သူအၾကာႀကီးဖက္ထားတာေတာင္ ပါးကျပန္လာမဖက္ေပးဘူး။ ပါးျပန္လာဖက္မွာပါေလဆိုၿပီး ေပကပ္ကပ္နဲ႔ဖက္ရင္းေစာင့္ေနေပမယ့္ ျပန္မဖက္ေပးလာတဲ့ ပါးပါးေၾကာင့္ သူစိတ္မေကာင္းျဖစ္သြားတယ္။

"သားက်န္႔ ပါးကိုအိမ္ထဲ အရင္ေပးဝင္ေလေနာ္"

ပါးပါးကို ျမင္ျမင္ခ်င္းေပ်ာ္ေနသေလာက္ ခဏၾကာေတာ့ ႏႈတ္ခမ္းဆူသြားတာေျကာင့္ သူ႔အေတြးေတြကို ပါးပါးကနားလည္တဲ့အလား.. ပါးပါးေျခေထာက္ကို အတင္းဖက္ထားတဲ့ သူ႔ကိုငံု႔ၾကည့္လို႔ စကားေျပာလာတယ္။ ထူထဲမဲနက္ၿပီး ေျခမ်က္စိထိ႐ွည္လ်ားစြာရိွေနတဲ့ ပါးပါးဝတ္ေနက် အေႏြးထည္ထူျကီးက သူ စိတ္ထင္၍လားမသိ ဒီေန႔မွ ပိုၿပီးေဖာင္းေနသလို၊ ေလတိုးေနလို႔မ်ားလား။