Gözlerinizi açtığınızda yıkılmış bir evde uyanacaksınız. Tek çıkış yolunuz yerin altı olacak. Kendinizi bulduğunuz çıkış noktası her bir yanı kameralarla çevrili, her yeri izlenen bir plato. Tek amacınız ise alandaki ipuçlarını takip edip evinizi bu...
Yukarıdaki müziği açmayı, oy vermeyi ve yorum yapmayı unutmayın. Bölüm sonunda görüşürüz. Bu bölüm kitabın en önemli bölümlerinden biri :)
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Her an ızdırap içindeyim. Ama buna rağmen içimde hala sakinlik, tertemiz bir harmoni ve müzik var."
(Vincent Van Gogh)
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
-
14.Bölüm : Odamdaki Pencere.
-
(Yazarın Anlatımıyla)
O gecenin ayazında sanki soğuk canını acıtsın diye kısa kollu bir tişört ile balkondaydı. Balkon demirlerine yaslanmış iki parmağı arasında tuttuğu sigarasını içiyor ve gecenin lacivert karanlığını izliyordu Araz Kayalar. Yine içindeki öfkeyi nasıl sakinleştireceğini bilemiyordu. Uraz'dan bir haber yoktu. Polisten, Uraz'ın arkadaşlarından, hiçbir yerden haber yoktu. Araz ise onunla ilgilenmek isteyen bütün arkadaşlarının teklifini reddetmişti. Şimdi yalnız kalma zamanıydı, şimdi kardeşini bulma zamanıydı. Titreyen telefonunu eşofmanının cebinden çıkarıp ekrana baktı ve çatılan kaşlarının arasında hissettiği acıyla burnunu kaşıdı. Gelen mesaj Doktor Beste'dendi.
"Araz Bey merhabalar. Durumunuzu merak ettim, bir şikayetiniz var mı? Her şey yolunda mı? Yarın akşam gelip sizi kontrol etmek istiyorum."
Sebebini bilmese de bu kadının ilgisi Araz'a kendisini iyi hissettiriyordu. Sanki Beste'de uzun zamandır aradığı bir şeyler vardı. Sanki çok önceden beri aşinaydılar birbirlerine. Araz henüz bitmemiş sigarasını masada duran küllükte söndürdü. Telefonunu iki elinin arasına alıp Beste'ye cevap yazdı.
"İyi akşamlar Doktor Hanım. Bir şikayetim yok. Yarın haberleşiriz."
Beste'ye cevap yazdıktan sonra içeri girdi. Gözleri salonun içinde dolaştı. Gözlerinin her bir hareketi ona Uraz'ın bu salonun içindeki hallerini hatırlattı. Sonra yavaş adımlarla gezindi evin içinde, kendini Uraz'ın odasında buldu. Bu zamana kadar bir kez bile Uraz'ın eşyalarına dokunmamıştı, bir defterinin kapağını bile açmamıştı. Penceresinin hemen önünde duran yatağı toplanmamıştı. Çalışma masasının üzerinde bilgisayarı, birkaç kitabı, duvardaki panosunda ise anne ve babasının fotoğrafları vardı. Araz fotoğraflardan birini eline alıp uzun uzun baktı. Sıkıntıyla iç çektikten sonra fotoğrafı masaya bırakıp Uraz'ın bilgisayarını açtı. Bilgisayar açılırken karşısına çıkan şifre penceresini görünce kendi kendine söylendi.
