Gözlerinizi açtığınızda yıkılmış bir evde uyanacaksınız. Tek çıkış yolunuz yerin altı olacak. Kendinizi bulduğunuz çıkış noktası her bir yanı kameralarla çevrili, her yeri izlenen bir plato. Tek amacınız ise alandaki ipuçlarını takip edip evinizi bu...
Beni soracak olursanız sebepsiz iç sıkıntıları dışında iyiyim, çok uzatmayayım da kitabın en önemli bölümlerinden birini okuyalım. Yukarıdaki müziği açmayı unutmayın. İyi okumalar dilerim^^
Bol bol yorum bekliyorum bu bölüm, bölüm sonunda da çekiliş var, şimdiden bol şans :')
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
6.Bölüm : Şemsiyelerin Altında.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
(Yazarın Anlatımıyla)
"Nazan?"
"Nazan?"
Kumru'nun babası Murat Sonat günler sonra ilk kez tüm eşyalarını almak üzere eve döndüğünde evdeki karanlığa şaşırmamıştı. Eşi ve kızının annesi Nazan'ın evde olmasını bile beklemiyordu. Hangi akşamı evde geçirmişlerdi ki? Tam eşyalarını almak için yatak odasına yönelmişti ki oturma odasından gelen kısık televizyon sesini duydu ve karanlık oturma odasına doğru ilerledi. Odanın tek ışığı televizyondan geliyordu. Şaşkınlıkla televizyona ve karısına baktı.
"Nazan? Sen iyi misin?" diye sordu. Nazan Sonat elinde bir kumanda ile kıpkırmızı olmuş gözlerini ayırmadan televizyondaki kanalları değiştirip duruyordu.
"Nazan," dedi bir kez daha, kadın aklını kaçırmak üzere gibiydi, televizyondan başka hiçbir şeyi görmüyordu ve duymuyordu. Tek yaptığı saniye saniye kanallar arasında dönüp durmaktı. Murat Sonat endişeyle karısının önünde diz çöktü ve elinden kumandayı aldı. Televizyonu kapattığında Nazan'ın kıpkırmızı gözleri Murat'ın gözlerine döndü.
"Ne oldu?" diye sordu.
"Yok..." dedi Nazan, "Hiçbir yerde yok."
"Ne yok Nazan? İyi misin sen? Neyin var? Bir şey mi içtin? Sen en son ne zaman uyudun, bu gözlerinin hali ne böyle?"
Murat Sonat art arda cümlelerini sıraladığında karısı onu duyuyor ama anlamıyordu. Aklı bambaşka bir yerdeydi, içindeki paranoyalarla gözlerini televizyondan ayırmadan geçen iki günün sonunda geldiği hal görülmeye değerdi.
