Ik sta voor het hoofd gebouw van de simulaties. Iedereen staat er al en de meeste mensen hebben zich bij hun landen groepje gevormd. In de verte zie ik Eva zwaaien. Ik heb tenminste nog 2 andere beste vriendinnen hier. Ik glimlach en loop richting hun toe. 'Hi,' zeg ik. 'Hi, al zenuwachtig?' Vraagt Eva. Ik kan voelen dat hun het wel spannend vinden. 'Jawel,' zeg ik uiteindelijk. Ik moet mijn gedachtes even op hun vestigen. 'Jawel? Ik ben echt super zenuwachtig! Zie mijn handen.' Eva houdt haar handen omhoog en ik zie ze enorm trillen. 'Wajow,' Zegt Thom. 'Zo zenuwachtig ben ik in ieder geval niet.' Eva geeft hem een elleboog stoot en ik grinnik zachtjes. Dan voel ik een hand op mijn schouder. Ik draai me om en ik zie dat Maya achter mij staat. 'Maya!' Roep ik en ik geef haar een knuffel. Ik heb haar gisteren en vandaag niet tot weinig gesproken. 'Al zenuwachtig?' Vraagt ze. Ik weet niet waarom iedereen dat toch vraagt? Je gaat toch gewoon de simulator in net zoals alle andere keren dat we hebben geoefend. 'Best wel,' besluit ik nu maar te zeggen. Achter Maya zie ik Matteo lopen. Ik denk terug aan de afgelopen minuten. Kan ik hem zo laten gaan? Zonder te zeggen wat hij voor me betekend? Maya is ondertussen tegen mij een heel verhaal aan het vertellen maar ik hoor het niet. 'Sorry Maya, kan ik je zo nog even spreken ik moet nog even wat doen.' Voordat ze kan antwoorden duw ik me door enkele mensen heen tot dat ik bij het groepje van Matteo sta. Ik leg een hand op zijn schouder. 'Kan ik je Ehh even spreken.' Niet alleen Matteo kijkt me aan maar zijn hele groepje. Enkele halen hun wenkbrauw op. Matteo zucht en hij trekt me mee naar een hoek. Ik neem een hap lucht en ik begin te praten. 'Matteo, het spijt me van alle keren dat je me..' Ik wankel een beetje en kijk naar de grond. 'Wou zoenen en ik ontweek.' Ik kijk hem weer aan. Zijn lieve gezicht is verandert in een emotieloos gezicht. 'Wat moet ik doen?' Met een onbegrijpelijk gezicht kijk ik hem aan. 'Ik snap niet wat je bedoeld?' Vraag ik. Hij zucht. 'Ik heb je de afgelopen dagen alleen maar met jou in mijn hoofd gezeten, ik vind je leuk, en ik probeer er wat aan te doen. Maar duidelijk heb jij hier geen zin in.' Het blijft even stil. Zonder iets te zeggen kijk hem aan. Door mijn gaan duizenden gedachtes, wat moet ik doen? Ik kan toch niet zomaar een liefdesverklaring afleggen? Of wel? Matteo schudt zijn hoofd. 'Ik heb dus mijn tijd verspilt aan iemand die geen interesse in mij heeft, had het wat eerder gezegd en ik had je niet in de weg gelopen.' Hij loopt langzaam weg en drukt zich door de menigte heen. Met een verbaasde blik kijk ik hem na. Zo had ik het dus niet gedacht dat het zou aflopen.
YOU ARE READING
The Simulations
Science Fiction(Dit verhaal gaat ooit herschreven worden) Overal over de hele wereld krijgen tieners die zestien zijn geworden een brief waarin staat of ze meedoen aan de simulaties of niet. Als je eenmaal uitgekozen bent om mee te doen aan de simulaties, is er ee...
