The Simulations

Hoofdstuk 29

Ik sta op en ik loop de menigte mensen heen naar een scorebord. Andrea had dit ons al uitgelegd dat het teveel moeite was om alle namen op te noemen en ze het maar zouden laten zien. Als ik het bord nader zie ik al enkele namen. Ik rol met mijn ogen over het bord heen tot dat mijn ogen op mijn naam vallen. Plaats 24! Ik glimlach breed uit en draai me om om weer terug te gaan naar mijn plaats. Ala ik me omdraaien staat Liv voor me. Onze ogen ontmoeten elkaar en we moeten wel wat tegen elkaar zeggen. 'Succes, straks.' Zegt Liv. Ze kijkt erbij alsof we elkaar eigenlijk niet goed kennen en we elkaar voor het eerst zien. 'Thanks, jij ook!' Zeg ik en ik geef een pijnlijke glimlach en loop dan weer richting de bankjes. Met een grote plof ga ik weer zitten. Langzaam gaat iedereen weer naar zijn eigen plaats en komt Andrea het podium opgelopen. 'Willen jullie even luisteren.' Andrea wacht net zo lang tot dat de laatste mensen stil zijn en begint dan met praten. 'Ik wil jullie stuk voor stuk bedanken voor deze leerzame en leuke week, jullie waren echt een goed simulanten team. Zeker wel een van de beste die we ooit hebben gehad en ik kan jullie daar niet genoeg voor bedanken! Zonder jullie zouden er helemaal geen simulaties zijn.' Ik rol met mijn ogen. Dat laatste kwam er wel sarcastisch uit. Want als wij niet de oorlog tegen hun waren begonnen, had dit nooit hoeven te gebeuren. Andrea haalt een zakdoekje uit haar zak en veegt daarmee haar 'tranen' weg. Ze neemt een diepe hap adem en zegt met een trillende stem: 'En dan nu de spelregels.' Dit moet ze wel hebben geoefend. 'Zoals jullie weten gaan jullie zometeen de simulaties in, jullie weten dat er een kans is dat je er niet meer levend uit kan kijken,' ik probeer de brok die in me keel zit na het woordje levend weg te slikken maar dat gaat moeizaam. 'Er zitten nog meer risico's verbonden aan de simulaties en die zijn we verplicht jullie te vertellen,' zonder enige moeite vouwt ze een briefje open. Al het 'verdriet' van net lijkt opeens weggevaagd. 'Zometeen worden jullie door een begeleider met jullie groep naar jullie kamer begeleid waar jullie de afgelopen week hebben geoefend. Daar krijgen jullie een serum ingespoten wat zwaarder is dan het serum van alle andere keren. Dit is zo zwaar dat er een grote kans bestaat dat enkele mensen hierdoor overlijden,' ik kijk naar Eva en Eva naar mij. Ik kan dus over enkele minuten al dood zijn. 'Verder wat er in de simulaties voorkomt kunnen wij niet bepalen. Het jouw angst wereld, jij bepaalt alles.' Het blijft even stil. 'Alleen wij passen het soms aan,om het je wat moeilijker of gemakkelijker te maken. Maar dit heeft weer met je ranking te maken.' Andrea kijkt naar Rusland. Heel blij kijken ze niet en dat snap ik ook wel. 'Dit waren wel de belangrijke punten, oja en als je niks doet aan je angsten worden ze alleen maar groter.' Zegt Andrea met een brede grijns. 'Wij en de spelmakers kunnen alles zien, de rest van de wereld alleen korte fragmentjes.' Ik kijk om me heen. Ik krijg een naar gevoel in mijn maag. 'Nou dan was dit het, ik wens jullie heel veel succes en sterkte, en vergeet niet; Keep yourself up and leave the fear behind you.' Net als Andrea de microfoon wil neerleggen komt renée op het podium staan. 'Mensen, loop richting de kamers waar je hebt geoefend de afgelopen week, dan kan het echte spel beginnen!' Ik sta op en ik kijk met water ogen naar Eva, Erik en Thom. 'Dit was het dan..' Zeg ik.

〰➰〰

Ik ga langzaam in mijn simulatie stoel liggen. Naast me ligt Maya. Ze knijpt zachtjes in mijn hand en ik kijk haar. Verschillende mensen komen binnen gelopen met een spuit. Een van de mensen komt naast Maya staan. 'Geef me je arm.' Commandeert ze Maya. Maya geeft haar arm en ik knijp zachtjes in haar hand. Ik zie hoe de naald in haar vel wordt geduwd en langzaam leeg wordt gezogen. Binnen enkele secondes voel ik geen stevige handdruk meer en zie ik langzaam het leven uit haar gezogen worden. Ik leg haar hand op haar buik en veeg snel een traan van mij weg. Dan komt een andere vrouw naast mij staan. 'Je arm.' Commandeert ook zij. Ik geef haar mijn arm en ze duwt de naald in mijn vel. Het zweet breekt me uit. Het gaat nu echt beginnen. De spuit raakt langzaam leeg en mijn zicht wordt minder scherp. 'Slaap zacht.' Is het laatste wat ik heb gehoord en dan ben ik weg. Alles is zwart.