The Simulations

Hoofdstuk 3

Ik schrik op doordat Amy aan mijn armen schudt.
ik ga rechtop zitten en veeg de tranen uit mijn ogen.
Achter haar zie ik Julia staan.
'Luna, wat is er allemaal aan de hand?' Amy en Julia gaan naast mij zitten.
Ik kijk ze aan en zeg niks.
Mijn hoofd is leeg.
'Ik weet niet hoe ik het moet zeggen.' Zeg ik uiteindelijk en wrijf in mijn ogen.
'Wat is er dan aan de hand?' Vraagt Julia.
'Ik.. ik ben uitgekozen..' Zeg ik. Ik probeer mijn tranen in te slikken.
'Voor de simulaties?' Amy's ogen worden groot. Ik knik en ik geef ze de brief die ik mee naar boven had genomen.
Julia en Amy beginnen beide te lezen.
'En wat ga je nu dan doen?' Ik denk na, wat kán ik doen.
Niks is mogelijk. Vluchten? Onderduiken? Dat zou ik waarschijnlijk niet overleven.
Ik kijk ze allebei aan.
'Ik ga in de simulaties.' Zeg ik tenslotte.

〰➰〰

De auto schommelt zachtjes heen en weer.
De zenuwen gieren door mijn lijf.
Vandaag is het zover, ik ontmoet over minder dan een kwartier de andere 'slachtoffers' uit Nederland maar ook uit andere landen.
Het is namelijk traditie om met iedereen tegelijkertijd aan te komen in The Empire.
Ik weet nog uit de vorige jaren dat als je uitstapt je bedolven wordt met camera's en journalisten.
Ik kijk naar Tyler.
Hij kijkt wezenloos naar buiten.
Hij heeft het de afgelopen dagen erg moeilijk gehad. Hij niet alleen, ik ook en Amy en Julia en de rest van mijn familie. Gisteren had ik nog een gewone lesdag op school, ik kon gelukkig iedereen nog een keer zien.
Toen ik vertelde dat ik gekozen was, zat iedereen met open mond naar mij te kijken.
En niet alleen de kinderen uit mijn klas maar de hele school. Ik was opeens van dat onpopulaire meisje naar de hit van de school.
Mam parkeert de auto voor Schiphol.
Als ik uitstap zie ik veel mensen om mij heen; een verliefd stelletje met een baby'tje -ik schat van ong. 10 maanden oud- zwaaien naar hun ouders en weer een ander iemand moet huilen.
Ik loop naar de achterkant van de auto om mijn koffer te pakken.
Heel zwaar is het niet. Ik wou zoveel mogelijk dingen thuis laten voor het geval ik niet meer terug kom. Dan hebben zij nog wat om aan mij te denken.
Mam doet de klep achter haar dicht en we lopen naar binnen.
Nog één keer kijk ik achterom naar de auto. Nooit meer zal ik daar in zitten.
We lopen richting de incheck balies waar, volgens een andere brief die we later kregen, een grote groep mensen zouden wachten. Als ik aankom zie ik al veel mensen staan. Ik loop naar een vrouw toe met opgestoken hoog haar.
'Luna Adams, The Netherlands.' Zeg ik in het Engels.
De vrouw wijst naar een tafel waar een man en een vrouw aan zitten.
Ik loop in de richting van de vrouw en ga voor haar staan.
'Your arm, please.' Zegt ze en ik geef mijn arm. Ze pakt een grote naald en steekt het in mijn arm zonder het eerst te ontsmetten.
'What is this?' Vraag ik en ik trek mijn arm terug na dat ze de spuit heeft gegeven.
'This is your language chip, so you can talk States. The chip works in about 10 minutes. You can say goodbye to you're family.' Zegt de vrouw.
Ik schrik ervan. Waarom zou ik een andere taal willen spreken?
Ik knik en ik loop naar Tyler.
Hij kijkt me aan. Ik sla een arm om hem heen en geef hem een knuffel.
Zachtjes fluistert hij in mijn oor: 'Luna, win alsjeblieft.' Ik laat hem los en ik knik.
Dan loop ik naar mijn moeder. Ook haar geef ik een knuffel.
Deze keer fluister ik bij haar in het oor: 'mam, stort niet in. Tyler heeft je nodig, hij is lang niet zo sterk als je denkt.'
Ik laat haar los en zij knikt.
'Beloof het me!' Zeg ik iets harder. 'Beloofd.' Piept ze zacht en ze geeft me een kus op mijn voorhoofd.